57. Over vals gesproken

Wat moest je hier nou van denken? De juryleden waren zo te zien alledrie helemaal verbaasd. Van ieder hing zijn of haar mond open, bijna tot aan de vloer. Figuurlijk dan. Was je zo ontzettend slecht? Dat had je ook weer niet verwacht… Je kuchte even. “Sorry, maar was ik zo slecht?” Sprak je je gedachten uit. Je voelde tranen opkomen, maar hield je groot. Om je tranen te bedwingen keek je weg van de jury, nu naar Deveney. Dat hielp niet heel erg, want ook zíj keek je aan met open mond. Je kon wel door de grond zakken. “Het spijt me verschrikkelijk.” Bood je je verontschuldigingen aan aan de jury, met een trillende onderlip. Jules stond op en schudde sprakeloos zijn hoofd. “Meisje, meisje, meisje toch.” Zei hij tegen jou, alsof je een klein kind was. Je had bijna de neiging om je handen voor je oren te slaan, zoals je vroeger ook altijd deed als je iets niet wilde horen. In plaats daarvan bleef je stokstijf staan, je ogen op Jules gericht. Hij kwam naar je toegelopen en legde een hand op je schouder. “Meid,” zei hij terwijl hij je doordringend aankeek, “dat was absoluut briljant!” Hij glunderde helemaal en het leek even alsof hij een vreugdedansje begon. Dat deed hij echter niet, maar hij gaf je wel een zeer onverwachte klapzoen op je wang. “Mede juryleden, ik denk dat we onze Divine gevonden hebben.” Je was met stomheid geslagen. “Wat?” Zei je ongelovig, maar ontroerd. “Menen jullie dat?” Je geluk kon niet op! Maar natuurlijk kwam er nog iemand roet in het eten gooien: “Hé!” Je draaide je om en zag dat Deveney met gebalde vuist op je af liep. Of bij nader inzien toch niet, ze liep namelijk naar Jules en priemde met een wijsvinger in zijn borst. “En ik dan?” Zei ze woedend. “EN IK DAN!” Ze schreeuwde en Jules deinsde geschrokken achteruit. Hij duwde haar met zijn handen lichtjes van zich af. “Rustig dame, bespeur ik daar een vleugje jaloezie? Of kun jij ook zo prachtig zingen?” Er klonk gemompel van de jurytafel. Ananda liep naar Jules toe. “Laat haar op zijn minst ook even zingen. We moeten haar een eerlijke kans geven.” Zei ze, Deveney in bescherming nemend. Jules knikte en gaf toe: “Ja, dat is ook wel weer waar. Oké, meisje. Laat maar eens horen wat je kunt.” Jij stond al die tijd maar een beetje verbluft te kijken naar deze toestanden. Je zag wel dat Jules erg onverschillig deed, alsof het hem niet meer uitmaakte hoe goed Deveney kon zingen. Dat deed je goed, want je had nu al één van de juryleden volledig achter je staan. Deveney keek je vals aan, kuchte net als jij net even en begon haar lied te zingen. Ze kon al net zo vals kijken als ze zong, dat bleek wel. Jij was alleen nog niet zo asociaal om je vingers in je oren te stoppen, maar dat deed Jules dus stiekem wel. Deveney had ten slotte toch haar ogen dicht. Net goed, vals kreng.