Gold.

Hun ogen waren goud, herinnerde ik me plots -tot mijn verbazing. Goud, de kleur die mijn ogen niet hadden. De kleur waar ik naar verlangde. De kleur die ik nooit zou kunnen bezitten, niet zonder mijn familie te verraden. Rood, was de kleur die ik verafschuwde. De kleur die ik zag in de ogen van mijn vader en broer. Tot mijn grote vreugde echter niet in de mijne. Uniek als zij waren, waren ze bruin. Onmogelijk volgens iedereen. Het kón gewoon niet, meerdere jaren was het hét onderwerp geweest waar zowel mijn vader als mijn broer over praatten. Niets vonden ze om het te verklaren. Maar ik had mijn theorie, waarvan ik zeker was dat hij klopte.
Anders dan de meeste vampiers haalde ik geen lol uit het vermoorden van mensen. Het is iets waar ik me voor schaamde en wat ik zoveel mogelijk probeerde te vermijden. Ik deed het dus enkel wanneer het niet anders kon, wanneer we samen gingen jagen. ‘Een familie uitstap’ noemde mijn vader het altijd vol humor. In alle andere gevallen, jaagde ik enkel op dieren.
Het kon ook te maken hebben met het feit dat ik anders was. Niet op die normale manier die mijn ‘soort’ onderscheidde van de rest. Nog anders. Ik had het altijd gemerkt aan de manier waarop de anderen me behandelden. Met een onverklaarbaar respect. Alsof ik een hogere rang had. Het maakte me altijd verward, ik snapte niet waarom.
De rest van de dag ging als in een waas voorbij. De Cullens zag ik spijtig genoeg niet meer. Ik was ondertussen zeer nieuwsgierig naar hen geworden. En heel stiekem ook jaloers. Hun goude ogen en dan de familieband die van hen afstraalde. De gedachte aan mijn vader en broer maakte me haast depressief.
Met die gedachten liep ik naar buiten. Het miezerde zachtjes en de zon was nergens te bekennen. Meteen daalde een somber gevoel over me heen. Ik hield van de zon, ook al moest ik me altijd verschuilen als ik er van wilde genieten. Ik vond het altijd geweldig in het zuiden. Overdag zocht ik plaatsen op waar niemand kwam, waar ik helemaal alleen was. Daar schitterde ik, terwijl de zonnestralen op me schenen. In mijn hoofd kon ik de zon voelen brandden op mijn huid. Dan beeldde ik me in dat ik warmer werd en langzaam zou bruinen.
Met een klik op de sleutel opende ik mijn auto.
Ik wilde net instappen toen ik hén opmerkte. Er gleed een gevoel van genegenheid door me heen, waardoor ik wel moest opkijken. Ze stonden aan een zilveren Volvo en ik merkte dat er nog een 6de persoon bij was. Meteen was mijn aandacht gewekt, ik keek nieuwsgierig naar hen. Nam gretig alle details in me op en concentreerde me vooral op de nieuweling, die tot mijn ontgoocheling met zijn rug naar me toe stond. Hij praatte met het bruinharig meisje met het korte haar, die zodra ze me opmerkte, weer breeduit naar me glimlachte.
Ik reed snel de parking af en terwijl ik voorbij het groepje reed, gleed er een misplaatst gevoel van argwaan door me heen.