29.

Draco.
Het duurde even voordat ik tot beseffen kwam dat ik niet langer aan het dromen was. Ik hoorde zachte stemmen op de achtergrond, maar kon niet verstaan waar ze het over hadden. Ik lag op mijn rug, op iets zacht en mijn linker hand was warmer dan mijn rechter. Ik besefte dat iemand mijn hand vasthield. Ik wilde mijn ogen openen om te zien wie het was, maar ik kon mijn ogen niet vinden. Mijn voeten tintelden, het was een irritant gevoel. Het irriteerde me, net zoals het feit dat mijn borst verschrikkelijk pijn deed. Ik wilde mijn mond openen om te klagen, ik had behoefte aan een stevig potje klagen. Maar net zoals bij mijn ogen was ik vergeten hoe ik dat moest doen. ‘Kom op, Draco. Word wakker.’ Ik herkende de smekende stem van Patty, zij was vast degene die mijn hand vast hield. Haar handen voelden zacht en zweterig aan in mijn handen. Ik wilde haar een teken geven, laten weten dat ik wakker was, dus kneep ik voorzichtig in haar hand. Ik was opgelucht dat die beweging in ieder geval lukte. ‘Hij is wakker!’ Haar stem weergalmde in mijn oren en ik kon haar gezicht bijna voor me zien. Haar stralende glimlach, de tranen die opwelde in haar ogen en hoe ze nerveus met haar vrije hand door haar haren zou gaan. Ik kende haar nu al zo lang, ik wist echt al haar rare trekjes. Ik was degene die haar het beste kende op deze hele wereld. Ik was de enige die wist dat ze nog steeds haar teddybeer had van bij haar geboorte, en dat ze hem flins noemde. Ik was de enige die wist dat haar ogen altijd de kamer afdwaalden als ze nerveus was of loog, ik wist dat ze stiekem dol was op de wemeltweeling, al zou ze dat nooit toegeven, zelfs niet aan mij. Ik wist dat haar meisjesnaam Patrice was en dat ze daar een hekel aan had. Geen geheim dat ze voor me verborgen had kunnen houden. ‘Draco? Komop. Doe je ogen open. Kom bij me terug.’ God, ik wilde het zo graag. Ik wilde mijn ogen open doen en haar in mijn armen nemen. Ik wilde haar zeggen dat er niets aan de hand was, dat ze zich geen zorgen moest maken. Maar mijn lichaam wilde niet gehoorzamen. Ik probeerde me op de rest van mijn lichaam te concentreren. Ik kon al mijn tenen voelen, mijn benen en mijn armen. Ik probeerde ze te bewegen, maar alleen in mijn voet kwam enige beweging.
‘Ik denk dat hij even moet wennen, Patty. Zijn lichaam is voor korte tijd niet het zijne geweest, geef hem de tijd om weer tot zichzelf te komen.’ Perkamentus! Wat hij hier ook? Toen pas vroeg ik me af wat er eigenlijk was gebeurd. Ik herinnerde me dat ik samen met Najim aan het meer had gezeten, dat ik zijn krachten had overgenomen en dat het me buitengewoon gemakkelijk afging om ze onder controle te houden. Ik herinnerde me Noémi’s gil, en Areanos! Maar daarna was alles weg. ‘Hoe bedoel je, zijn lichaam was niet het zijne?’ vroeg Blaise. Het deed me goed zijn stem te horen. ‘Als Draco buiten bewustzijn is, dan neemt Yang zijn lichaam over tot Draco weer de oude is. Normaal gaat die overgang automatisch, maar het is mogelijk dat het moeilijker gaat nu Yang verdwenen is.’ Dus alles zou weer goed komen? Ik was opgelucht dat ik spoedig weer al mijn ledematen zou kunnen gebruiken. Het werd weer stil in de kamer. Ik probeerde me op mijn lippen te concentreren. Met mijn gedachten probeerde ik hen te dwingen om open te gaan. Uiteindelijk voelde ik ze een stukje van elkaar gaan. Daarna was het makkelijk om ze te bewegen, en mijn stembanden volgden automatisch. ‘Patty? Blaise?’ Mijn stem klonk rasperig. ‘O Draco! Ik ben zo blij dat je wakker bent! We dachten dat je dood zou gaan!’ Snikte ze. ‘Hoe gaat het met Noémi? Is ze in orde? Waar is Areanos? Wat is er gebeurd?’ de vragen kwamen er in een stortvloed uit. ‘Areaons is dood, Najim heeft hem kunnen doden. Noémi is in orde, maar maakt op dit moment hetzelfde door als jij. Ze is nog bewusteloos.’ Toen pas viel de sikkel. ‘Wat bedoelden jullie met “nu Yang weg is”?’ vroeg ik. ‘Nu Areanos dood is, denken we dat Ying en Yang ook verdwijnen.’ Legde Najim uit. Zijn stem klonk verder weg dan de anderen. ‘Hoe kan dat?’ vroeg ik verbaasd. ‘Perkamentus denkt dat die krachten nog steeds verbonden waren met Areanos.’ Verklaarde Blaise. Ik wilde knikken als teken dat ik het begreep, maar mijn hoofd werkte niet mee. ‘Hoelang voor ik weer zal kunnen bewegen?’ vroeg ik. ‘Dat hangt geheel van jou af, Draco. Dat kan enkele minuten zijn of enkele uren.’ Antwoordde Perkamentus.
Ik probeerde me weer op mijn lichaam te concentreren, deze keer op mijn ogen. Het ging gemakkelijker nu ik wist dat het me zou lukken, dus al na enkele seconden gingen mijn ogen voorzichtig open. Ik knipperde verwoed met mijn ogen tegen het felle licht tot ze uiteindelijk gewend waren. Het witte plafond maakte me helaas niet veel wijzer dan ik nu was, al wist ik ondertussen wel al dat ik op de ziekenzaal moest zijn. ‘Hoelang ben ik bewusteloos geweest?’ vroeg ik. ‘Ongeveer vier dagen, iets minder.’ Antwoordde Blaise. ‘En Noémi?’
‘Enkele uren minder dan jou, ze werd pas later onwel.’
Ik probeerde te knikken, en uiteindelijk lukte het me. Ik bewoog mijn hoofd een beetje ongemakkelijk van links naar rechts en draaide uiteindelijk mijn gezicht. Patty zat het dichtste bij, en zoals verwacht hield ze mijn hand vast. Naast haar zat Blaise, zijn haren lagen warrig en hij zag er vermoeid uit, alsof hij de laatste vier dagen niet geslapen had. Naast het mijne stond nog een tweede bed, maar ik kon Noémi niet zien omdat Najim voor haar zat. Hij zat met zijn rug naar me te. ‘Kan ik haar zien?’ vroeg ik aarzelend. Ik wist dat Najim begreep wat ik bedoelde, want hij schoof voorzichtig een stukje op. Noémi lag net als mij op haar rug en om haar lippen lag een aarzelende glimlach. Ze zag er heel vredig uit, alsof ze sliep. Najim had haar handen stevig vast. Ik kon Najims gezicht maar voor de helft zien, maar hij zag er niet goed uit. Zijn haren zaten door de war, hij had diepe, blauwe wallen onder zijn ogen, zijn huid zag er grauw uit en zijn bezorgde uitdrukking sprak boekdelen. ‘Ze word wel wakker.’ Stelde ik hem gerust. ‘Dat weet ik wel.’ Zuchtte hij, maar het was alsof hij er niet zeker van was. ‘Het is gewoon frustrerend dat ik niet weet wanneer ze wakker zal worden. Ik wou dat ik het weer kon voelen zoals vroeger.’ Hij zuchtte en legde zijn hand voorzichtig op haar wang. ‘Kom bij me terug, mijn lief.’
Ik steunde voorzichtig op mijn armen en duwde mezelf recht. Het verbaasde me dat deze beweging meteen goed ging. Nu ik recht zat kon ik ook Perkamentus zien. Hij stond bij het raam, zijn blik naar buiten gericht.
Een gedempte kreun deed ons allen schrikken. Noémi knipperde me haar ogen en greep naar haar hoofd. ‘God, wat is er in hemelsnaam gebeurd? Mijn hoofd voelt echt verschrikkelijk vreemd aan. Heel erg leeg. Waarom kan ik mijn krachten niet voelen?’ Noémi was meteen veel oplettender als mij, ik had pas heel laat doorgehad dat er iets mis was met haar krachten, misschien kwam dat ook omdat ik slechts een uur die krachten had gehad, en Noémi eeuwen lang. Najim- die er meteen al een heel stuk beter uit zag, vertelde haar snel wat er gebeurd was. ‘Ying is weg?’ ik kon van haar gezicht niet aflezen wat ze ervan vond. Ze kneep haar ogen dicht en haar blik werd gespannen, alsof ze Ying zocht. ‘Is dit dan niet wat je wilde, niet langer vervloekt zijn zoals jij het zei?’ vroeg ik gespannen. Ze opende haar ogen weer en dacht even na. ‘Ja, maar het is zo onverwacht. Ik wou dat ik afscheid had kunnen nemen.’ Zuchtte ze. ‘Afscheid nemen?’ vroeg ik verward. ‘Ying praatte tegen haar, niet vaak, maar toch af en toe. Dat heeft Yang nooit gedaan.’ Legde Najim me uit. Ik knikte.
Mijn luidruchtige maag verbrak de gespannen spanning door luidruchtig te rommelen.
Patty grinnikte. ‘Tijd voor ontbijt?’ vroeg ze. Ik lachte. ‘Dat zou fijn zijn.’ Bekende ik.

Het einde naderd, en daarom zou ik jullie vragen om voor de laatste keren nog een paar leuke, originele en lange reacties te geven.
Alvast al bedankt dat jullie dit verhaal hebben willen lezen