1.0

Het zacht, regelmatige getik dat werd veroorzaakt door mijn pumps die telkens weer de grond raakten doorboorde de stilte die over de straten van Mystic Falls hing. Het was rond half drie ’s nachts op een doordeweekse dag, alles lag er dus verlaten bij. Goed voor mij.
Ik had besloten mijn auto aan de kant van de weg te zetten en te voet verder te gaan. Dus, hier was ik dan, te voet op weg naar mijn afspraak. Ik slenterde op mensen tempo door de verlaten straten en nam alles in me op. Ik was nog nooit in Mystic Falls geweest. Je zou denken dat ik na al die jaren overal wel geweest zou zijn. Niet dus, maar ik had er zo mijn redenen voor. Ondanks het feit dat ik me op onbekend terrein bevond wist ik precies waar ik heen moest.
Ik wist waar ik moest zijn ik werd niet verrast door de obstakels die ik tegen kwam. Ik ging recht op mijn doel af, net zoals altijd.
Ondertussen had ik de rand van het bos bereikt. Ik stopte even, ademde diep in en zette mijn eerste stap in het donker. Een grijns verscheen op mijn gezicht, hier voelde ik me thuis. Ik keek niet meer om naar de zwak verlichte straat die ik net nog had bewandeld. Met een onmenselijke snelheid vloog ik door het bos. Mijn lange, krullende haren waaiden alle kanten op. De wind waaide vlak in mijn gezicht, maar dat kon me niet deren. Dit voelde zo goed, zo vrij.
Ik vertraagde, ik was bijna bij de plaats van afspraak. Aan de rand van de open plek kwam ik tot stilstand. Veilig tussen de bomen, ze kon me onmogelijk zien. Ze was er al, ze wachtte op me met haar rug naar me toe gedraaid. Ik nam een risico, haar vertrouwen was misschien niet mijn beste idee ooit. Ach, ze kon me toch niets doen. Na al die saaie jaren kon ik wel een kick gebruiken. Ik zou het toch weten, moest ze me verraden en ik zou haar voor zijn ...