23-arme Caty

Ik zat wat rond te lopen. Gewoon, het was avond en ik had niets te doen. Mijn kamer had ik al gevonden, maar spijtig genoeg anderen dus ook. En dus zat ik wat rond te lopen. 'Hé.' Felicia kwam achter me aan. 'Hoi.' ik keek haar glimlachend aan. 'dus, van waar kom jij?' 'New Jersey, Trenton. Jij?' 'Engeland, Londen.' 'O, vandaar het rare accent!' riep ze uit, en ik kon me niet inhouden om te lachen: 'Tja.' We vielen even stil. 'Weet je, ik vind het echt cool dat je Dionysus een mep hebt gegeven. Hij verdiende het. Echt.' 'Ja.' haar mond verstrakte even maar toen lachte ze terug. 'Ja, je hebt gelijk.' Opeens hoorden we een zacht gesnik en we keken naar elkaar. Stilletjes knikten we en gingen op het geluid af. Caty zat weggestopt in een hoekje in de grote hal te huilen. En dat wekte enorm medelijden op. We hadden alletwee nog geen contact met haar gehad, en het enige wat ik wist, was dat ze 5 was en voor Artemis moest invallen. Maar dat kon me niet schelen, en Felicia duidelijk ook niet. 'Héé, meisje wat is er?' Ze keek met triestige rode ogen op en klampte zich vast aan onze nek. 'Shh.' Felicia wreef haar troostend over haar rug. 'Ik mis mijn mama..' zei ze triest. En ik vond het zo erg voor haar. 'Het komt wel goed, het komt wel goed..' Ik kreeg een krop in mijn keel. 'Maar mama..' 'Je zal haar terugzien, dat weet ik gewoon. En in de tussentijd zijn wij er voor je.' zei Felicia. Caty liet ons even los en keek ons met grote waterige ogen aan. Ik knikte, als bevestiging op wat Felicia zei. Ze liet me denken aan mijn kleine zusje Lily, ik kon haar niet verdrietig laten zijn. 'Dankje..' zei ze schattig. 'Kom, ga maar slapen.' en ik en Felicia legden haar in bed. We lazen Rapunzel voor en toen viel ze in slaap. En geloof me maar, zoiets schept een band.