#85.

“U mag me volgen, juffrouw”, zei een verpleegster. Ik deed het tijdschrift dat ik ondertussen gekocht had dicht, nam mijn handtas en stond op om haar te volgen. Ik had twee uur zitten wachten en ik was blij geweest dat ik iets kon lezen, ook al was het in het Duits en stonden er foto’s in van mezelf. Het was nogal confronterend geweest om mezelf in zo’n tijdschrift te zien, maar ik besloot dat ik er misschien alvast aan zou mogen wennen. Ik was nu eenmaal het vriendinnetje van Bill. Niet dat er iets mis was met de foto’s, of met het artikel. Ze hadden slechts drie regels aan me verspild, meer niet. Gelukkig maar. Ik wou niet in de spotlight staan. Dat was niet echt aan mij besteed en dat zou het ook nooit zijn. Bovendien was het beter dat de media ook niet te veel over mij te weten kwam, want ik zou niet weten hoe ik daar mee om zou moeten gaan. Ik kon amper met mezelf omgaan, laat staan met druk van buitenaf.
“Gaat u zitten, juffrouw Freyer.” Een knapuitziende man van rond de dertig jaar sloot de deur achter zich. Ik bleef even verbaasd naar zijn gezicht staren. Ik had een knorrige, oude en gediplomeerde man verwacht. Hij schudde mijn hand en glimlachte me vriendelijk toe. Ik was aangenaam verrast, dat moest ik toegeven. Mijn hand liet die van hem los en ik liet mezelf in een van de twee stoeltjes glijden. Ze hadden een bordeauxkleurige bekleding, die goed uitkwamen bij het modieus ingerichte praktijk. Alle muren waren wit, behalve een die zwart was. Voor mij leek het maar raar om dat te zien in een ziekenhuis, maar misschien waren alle ziekenhuizen hier nu eenmaal zo stijlvol, modieus, maar toch net niet te. Mijn ogen sloten zich een luttele seconde, waardoor ik weer in staat was om me te concentreren.
“Als ik het goed begrepen heb, dan bent u hier om een behandeling te starten?” Ik zag hem nog even doorheen mijn dossier bladeren, waar alles instond. Vanaf mijn geboorte tot op heden. Ik was er zeker van dat er ook wel iets over mijn ouders in vermeld stond, dat ik geadopteerd was enzovoort. Ik knikte. “Ik moet u toch vragen, waarom u zo toch besloten hebt om te wachten. U kon evengoed al een twee of drietal weken bezig zijn met medicatie te nemen. Ik weet niet of u het wel beseft, maar tijd is kostbaar en alle beetjes helpen.”
“Dat weet ik dokter, maar het is zo dat ik nog niet zo lang hier in Duitsland ben en het voor mij nutteloos leek om al een behandeling in België te starten, terwijl ik hier dan toch nieuwe medicijnen zou moeten nemen.”
“Juffrouw Freyer, het is best mogelijk dat we niet meteen een behandeling vinden die wel degelijk aanslaat, dus eigenlijk kon het geen kwaad als u toch al iets geprobeerd had. Iedere persoon reageert namelijk anders op medicatie, dus ik kan op dit moment nog niet voorspellen wat het beste voor u zal zijn.”
Het was raar voor me om constant met u aangesproken te worden, maar ik vermoedde dat men dat nu eenmaal zo deed hier. Ik wist van vroeger nog wel dat men in Duitsland altijd de u-vorm gebruikt bij vreemden, maar toch was het voor mij even wennen. Niet tegenstaande daarvan voelde ik me toch wel op mijn gemak bij die dokter. Misschien was het zijn stem, zijn manier van doen, of gewoon de uitstraling die hij had.
“In ieder geval, waarschijnlijk had het in die paar weken toch nog niet erg veel uitgehaald, daar heeft u misschien wel gelijk in. Het enige wat we nu horen te doen in zo snel mogelijk iets uitzoeken.”
“En wat stelt u dan voor?” vroeg ik hem onzeker. Ik had op het internet hier en daar wel een paar dingen gelezen, maar daar was het bij gebleven. Ik wilde het uit de mond horen van een dokter, iemand die wist waarover hij sprak. “Eerst en vooral zullen we toch enkele tests afnemen om zo te kijken welke medicatie we alvast kunnen uitproberen. Het is zo dat we ons willen voorzien op alles. Dus willen we ook nog eens nagaan of u niet nog andere virussen in uw lichaam hebt zitten, of een allergie hebt, want al zo’n dingen kunnen doorslaggevend zijn. Daarna gaan we de combinatiemethode toepassen.” Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hem onbegrijpend aan. Geweldig, ik had al zitten denken dat het lang duurde voordat hij kwam aandraven met moeilijke termen. “En wat houdt dat precies in?”