#84.
Ik wende mijn blik af en weigerde om nog om te kijken. Ik was me er meer dan bewust van dat ik mezelf in de nesten aan het werken was. Misschien had ik niet moeten zeggen dat ik naar het ziekenhuis ging en al zeker niet voor vrouwendingen. Ik wist niet waar Bill aan zou denken als Tom het woord vrouwendingen zou laten vallen, maar ik wist in ieder geval waar ik als eerste aan zou denken. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een toeterende auto die langs me voorbijreed. Ik dwong mezelf ertoe om me beter op de weg te concentreren, anders bestond de kans dat ik niet eens tot bij het ziekenhuis zou raken. Het verbaasde me dat ik de weg nog zo goed herkende en vrijwel probleemloos terugvond. Slechts een enkele keer had ik twijfelend stilgestaan aan een kruispunt.
Op de een of andere manier kalmeerde de autorit me. Het koude leder van de stoel, het uiterst zachte ronken van de motor, het maakte mijn hoofd leeg. Mijn hersenen leken als het ware verlamd, maar het kon me niet veel schelen. De auto van Tom liet ik achter op een parking niet ver van het ziekenhuis. Ik draaide mijn sjaal een tweetal keer rond mijn nek en ging de gure wind tegemoet. Het was nog behoorlijk vroeg, waardoor er nog niet veel mensen op straat waren. Ik sleepte mezelf richting de hoofdingang en genoot van de natuur die zich rondom me bevond. Ik sprak mezelf wat moed in voordat naar de balie liep. Ik kon natuurlijk zelf uitzoeken bij welke dokter ik precies moest zijn en waar zijn praktijk was, maar ik kon amper de weg vinden in een ziekenhuis met Nederlandse wegwijzers, dus besloot ik maar om wat inlichtingen te vragen. Bill zei dat ik de taal meer dan goed genoeg sprak om me verstaanbaar te maken, maar dat wou nog niet zeggen dat ik alles zou begrijpen wat tegen mij gezegd werd. Ik haalde diep adem en liep toen naar de vrouw met haar haar in een dot gedraaid af. Er was geen weg meer terug, ik kon alleen maar hopen dat de dokter zo snel mogelijk een goede behandeling voor me zou vinden.
Reageer (5)
omg nu zie ik bill er wel voor aan om te gaan panikeren en op het verkeerde moment het ziekenhuis binnen te stormen... dat was waarschijnlijk ook wat ik zou schrijven. maar jij schrijft het, en ik hoop dat bill het niet doet, want als hij de waarheid hoort, krijgt hij misschien wel een hartaanval en dat moeten we natuurlijk niet hebben want dan kunnen we niet meer genieten van zijn lieve gezichtje(A)... terwijl ik, voordat je stopte, steeds wilde dat ze het ging vertellen, wil ik dat nu opeens niet meer, manman, ik ben vaag
nou ik ga maar weer verder lezen 
1 decennium geledenaahw ik zou volgens mij echt staan te tillen op mijn benen. Ook moet ze het Tom en Bill nog vertellen en daar zou ik, als ik haar was, niet te lang mee wachten. Vooral niet met Bill.
1 decennium geledenSnel verder <3
Ik ben blij dat je weer een deeltje geschreven hebt. (:
1 decennium geledenEn ik sluit me verder aan bij Phantasm. Wat gaat ze doen wanneer ze terug komt? Want dan is ze óf opgelucht óf bedroefd, wat ze goed zal moeten verbergen voor de jongens als ze niet wil dat zij iets weten - wat haar in beide gevallen waarschijnlijk niet zal lukken - en Bill en Tom willen sowieso meer weten.
Hopelijk vangen ze het gewoon goed op. (:
Hopelijk heeft die dokter niet al te slecht nieuws!
1 decennium geledenMaar ik weet nog wel waar je verhaal over gaat en de logica tegenwoordig is ver te zoeken :'D.
Ik ben ook benieuwd of Bill & Tom haar uit gaan horen als ze terug is en of ze het hen dan eerlijk gaat vertellen of niet..
snel verder <3
xxx
verder!<3333333333333
1 decennium geleden