Chapter 8: Diary

Ik pakte een paar kledingstukken en al mijn lievelingsboeken en gooide ze in een grote koffer. Daarna liep ik naar Sue-sans kamer. Ik wou dat Sue-san alsnog een graf kreeg en omdat ik geen lichaam had om te begraven wou ik graag een belangrijk eigendom van haar begrafen. Iets waar al haar gevoelens inzitten.

Ik zocht de hele kamer door maar ik kon niks bruikbaars vinden. Ik ging op Sue-sans bed liggen en staarde naar het plafond. Ik zuchte en draaide me om. Had ik nou iets als een foto of zo. "AU!" iets puntigs prikte in mijn hoofd. Ik tilde het kussen op en zag een dagboek liggen.

Ik weet dat je eigenlijk niet in iemand dagboek mag lezen. Ik weet dat het onbeschoft is en dat je iemand privacy schendt, maar ik was gewoonweg zo nieuwschierig naar wat erin stond. Dus probeerde ik het dagboek open te krijgen. Het lukte niet er zat een slot op.
Ik tilde het kussen nog een keer op, maar er lag geen sleutel. Ik keek in het kussensloop van het kussen. Ook daar zat niks."Waar heeft ze die sleutel toch verstop!" geirriteerd gooide ik het kussen door de kamer, tegen een plantje aan die van de vensterbank viel en aan diggelen ging.
"Oh nee..., dat heb ik weer!" ik zuchte en begon de scherven en de verspreide aarde op te ruimen.

Nadat ik de scherven had weggegooid begon ik de aarde met mijn handen op te vegen. De zachte aarde bleef tussen mijn vingernagels zitten. Maar opeens voelde ik een hard stukje aarde ertussen zitten. Ik pakte het stukje op en veegde de aarde weg. In mijn handen lag een klein zwart sleuteltje.

Met bevende handen stak ik het zwarte sleuteltje in het slot van het dagboek. Ik draaide het sleuteltje om hoorde een zachte klik en het dagboek ging open. Ik sloeg het dagboek verder open op een willekeurige bladzijde en begon te lezen:

8 December

Lief dagboek,
Ik ben net teruggekomen van de dorpsvergaderind. Hellaas hebben ze het niet echt over blije dingen gehad. Ze zijn namelijk van plan om een aanslag te plegen op de familie MoonLight! Op mijn beste vrienden.

"Was Sue-san bevriend met mijn ouders? Waarom had ik haar toen dan nog nooit gezien?"

De reden van de aanslag is de rare moedervlek op de binnenkant van Erin-chans hand. Ze denken dat het het teken van de duivel is in vermomming. Ik snap echt niet wat ze nou zo eng vinden aan Erin-chan. Ik heb altijd van haar ouders gehoord dat ze altijd zo lief en aardig is en dat ze niemand ooit kwaad zou willen doen. Zelf heb ik haar eigenlijk alleen gezien toen ze nog een baby was. Na haar geboorte kwamen haar ouders bijna nooit meer naar mij toe. En als ze al naar mij toe gingen dan stopten ze eerst Erin-chan in bed. En deden alle deuren opslot, zodat niemand naar binnen kon komen om haar kwaad te doen. Ik snap echt niet waarom de dorpelingen zo bang voor haar zijn dat ze haar iets willen aandoen. Maar goed, morgen krijg meer infomatie over de geplande aanslag. Ik hoop dat ik die aanslag kan stoppen. Ik hoop dat ik ze kan overhalen het niet te doen.

Sue NightWing

"Nu snap ik het mijn ouders wilde mij beschermen daarom heb ik haar nooit gezien." ik sloeg de bladzijde om en las verder.

9 December

Lief dagboek,
Ze wilden niet naar me luisteren. Ze noemden me een bedrieger een verrader. Ze hebben me zelfs verbannen van het dorp. Ik zit nu te schrijven in een verlaten houten huisje midden in het bos. Hier ga ik vanaf nu wonen.
Morgen gaan ze de ouders van de kleine Erin vermoorden, op haar eigen verjaardag, daarna zullen ze Erin-chan achterlaten in het bos zodat ze kan doodvriezen bang om zelf de klus te klaren. Bang dat ze dan opeens zal veranderen in een afgrijzelijk monster. Maar ik weet wel beter. Ik zal ervoor zorgen dat ik Erin vindt en haar mee naar dit huisje neem en haar hier verder opvoed. Ze immers niks voor niks mijn petekind.

Sue NightWing

Ik stopte met lezen."Dus daarom was Sue-san daar midden in het bos op die dag" dacht ik bij mezelf. Ik hield het dagboek tegen mijn borst en begon hevig te snikken. Allen kwam binnen ging naast me zitten en sloeg troostend een arm om me heen."Allen?""Ja?" Ik wil dit dagboek begraven als begraven als aandenken aan Sue-san." Allen glimlachte."Tuurlijk we zullen een mooi plakje uitzoeken.

Allen en Lavi hielpen me met het maken van een kruis en met het graven van een gat. Als plek voor het graf had ik het meer uitgekozen, omdat Sue-san en ik hier altijd veel zwommen. Ik legde het dagboek in het gat en Allen en Lavi maakten het gat dicht. Ik legde nog een bloemenkrans om het kruis en bleef even staan."Ik ga" zei ik en draaide me om. Op naar het exorcisthoofdkwartier.