54. What's with the closet?

Tot overmaat van ramp hoorde je geklop op je deur. Dat was nou niet echt een goede timing. Snel ging je naar de deur en gooide hem open. Daar stond Taylor uiteraard, precies op de afgesproken tijd. Hij keek je blij aan, maar het lachen verging hem al snel. “Is er iets mis?” Vroeg hij, wat een beetje nutteloos was, want dit kon je zo van je gezicht aflezen. “Het is Félicia.” Zei je in paniek. “Ze is weg! Verdwenen! Foetsie!” Een brok in je keel ontnam je het vermogen te spreken. “Dat kan toch niet zomaar? Ze is vast nog wel in het hotel. Heb je overal gekeken?” Je knikte overstuur. “Ja, overal.” Een traan liep over je wang. “Maar ze is niet in de slaapkamer, niet in de badkamer, de keuken…” Maar Taylor luisterde niet meer, hij was al bezig alle kamers te doorzoeken. Des te meer kamers hij langsging, des te wanhopiger hij werd. Ten slotte kwam hij moedeloos naar je toe: “Ik vrees dat je gelijk hebt. Ze is hier écht niet.” Een flauwe grimas speelde om je mond. “Nee, hèhè, anders had ik haar ook al gevonden.” Klabam! Jullie keken verschrikt om en jij sprong wel een halve meter de lucht in. Figuurlijk dan, want meer dan een beetje licht opveren kon je ook niet in die rolstoel. “Wat was dat?” Taylor schudde verward zijn hoofd. Je wees naar de slaapkamer. “Het kwam daarvandaan? Wedden dat Félies gewoon één of andere grap met me heeft uitgehaald?” Taylor knikte haast onzichtbaar. “Misschien. Kom, we gaan kijken.” Taylor ging je voor naar de slaapkamer, waar het geluid vandaan kwam. “En, wat zie je?” Vroeg je toen Taylor zijn hoofd om de hoek stak. “Niks?” Zei Taylor aarzelend. Bonkbonk! Je keek om. Nee, dat kan toch niet? Je begon te lachen. “Wat?” Vroeg Taylor. “Wat valt er te lachen?” Toen je zijn gezicht zag moest je nóg harder lachen. Taylor fronste zijn wenkbrauwen. “Dit is helemaal niet grappig?” “Jawel.” Je stikte nu bijna en kon nog net met een trillende wijsvinger naar de kast wijzen. “De.. kast?” Taylor keek naar de kast die je aanwees en rende er als een speer naartoe. “Kap met lachen en help me eens even!” Schreeuwde hij je toe. Je stopte met lachen en rolde gauw naar hem toe. “Dat.. ding.. zit.. potdicht!” Taylor rukte aan de deurknoppen van de kast maar kreeg er geen beweging in. “Uh, Taylor?” Hij keek op, met een rood hoofd van de inspanning. “Zal ik je even helpen trekken?” Taylor knikte en inderdaad, samen kregen jullie hem wél open! Je slaakte een gilletje toen je zag wat er zich in de kast bevond. “Félies! Wat doe je in godsnaam in die kast!” Félicia zat in een hoekje van de kast, helemaal ineengedoken, met zwarte randen van de mascara onder haar ogen. “Ga weg.” Zei Félicia met een hese stem. “Félies, kom alsjeblieft uit die kast!” Je keek Taylor hoopvol aan en die gaf toe aan je blik. Hij tilde Félicia voorzichtig uit de kast en legde haar op het bed. “Laat me met rust.” Mompelde Félicia zachtjes. Je snapte er helemaal niks van. Ze had die Justin pas net echt ontmoet en nu zat ze al zó in de put over hem? Maar die woorden liet je maar even achterwege, daar zou Félicia zich niet echt veel beter door voelen. In plaats daarvan reed je je rolstoel naast het bed en streelde je Félicia over haar wang. “Lieverd, hoe kan dat nou? Waarom zat je in die kast?” Zei je sussend. Félicia trok haar benen dicht tegen zich aan. “Omdat ik dan beter kon slapen.” Je keek haar vreemd aan en schudde je hoofd. “Was je soms aan het slaapwandelen?” Félicia knikte. “Ik denk het.” Oh jee, dat deed ze vroeger ook altijd. Als ze bij jou ging logeren moest je altijd de deur op slot doen, zodat ze bij je in de kamer bleef. Na een tijdje was het wel weer over gegaan, maar als ze in een depressieve bui was, kon het nog wel eens zo zijn dat het terugkwam. Nu dus ook. “Ach, Félies!” Er rolden tranen van Félicia’s wangen. “Ze kan zo echt niet mee naar de auditie.” Zei Taylor tegen je. Je sloeg je hand voor je mond. De auditie! Jullie kwamen te laat!