Because you were/are special to us/me (FTSK) 57

"Niet weten wat je mist" lacht hij. Ik reageer er niet op en loop met de desserten weg.

Als iedereen zijn dessert heeft opgegeten en alles is wat opgeruimd, gaat iedereen naar boven. "Wat scheelt er nou eigenlijk?" Kyle kijkt me ongerust aan. "Het is belachelijk." mompel ik. "Dat maakt mij niet uit. Ik ben er voor je, je kan me alles vertellen, hoe belachelijk ook. Ik ga je echt niet uitlachen ofzo." probeert hij me gerust te stellen. "Het is gewoon..." Ik zucht eens. "Ik weet niet zeker of ik wel naar Amerika wil zonder mijn ouders." zeg ik bijna onhoorbaar. "Hoe bedoel je?" Ik kijk hem moeilijk aan. Dit is veel te belachelijk voor woorden, ik heb eindelijk de jongen van mijn dromen en dan vind ik weer iets waarmee ik hem ongelukkig maak. "Ach, laat maar. Het lukt me wel" Ik kruip in mijn bed en leg me met mijn rug naar Kyle. "Ella, ik zou veel liever hebben dat je het me vertelt dan dat je het opkropt en toch meegaat naar Amerika. Als je daar ongelukkig word dan zal ik me schuldig voelen en denken dat het aan mij ligt. Je moet het me vertellen." smeekt hij terwijl hij een arm rond mij. "En als het nu heel heel heel heel heel erg kinderachtig is?" Ik draai me naar hem ook al is het donker en zie ik zijn gezicht amper. "Maakt niet uit, ik ga je helpen. Dat beloof ik je." fluistert hij en geeft een kus op mijn hoofd. "Ik wil wel mee naar Amerika, ik wil gelukkig worden met jou, een heel leven opbouwen met jou, laat dat even duidelijk zijn." Hij knikt. "Ik weet alleen niet of ik het zou aankunnen mijn ouders hier te laten. Ik weet dat zij hier willen blijven, anders hadden ze wel gezegd dat ze gingen mee verhuizen naar Amerika. Ze hebben 25 jaar voor me gezorgd, ze waren er steeds opnieuw als er iets was... behalve dan mijn moeder als het om jou ging... Ik wil een leven waarin ik zowel jou als mijn ouders kan zien wanneer ik het wil, hoelang ik het wil." zucht ik. "Dat is toch geen probleem, zit je daar de hele avond al mee?" Ik knik en kijk omhoog in zijn gezicht. "Ik bel morgen wel even met mijn ouders dat ze uitkijken voor een huis in de buurt en 2 jobs zodat je ouders ook meteen hun leven kunnen verder zetten zonder zich veel zorgen te moeten maken." Ik draai me helemaal naar hem en leg ook een arm rond hem. "Ik hou ongelofelijk veel van je, Kyle. Ik heb geen idee wat me bezielde in de afgelopen 3 jaar maar wil je nooit meer kwijt." Ik geef hem een kus op zijn mond. "Daar heb ik ook geen idee van en ik heb het niet bepaald gemakkelijk gehad in die afgelopen 3 jaar maar het was het lijden wel waard. Na alles wat er gebeurd is en na alles wat Fabian ook beweerde, ik heb je en ik laat je nooit meer gaan." antwoordt hij. "Wat beweerde Fabian?" vraag ik geschokt. "Herinner je nog de vakantie voor hij je ten huwelijk vroeg?" Ik knik. "Toen zei hij me al dat hij je ten huwelijk ging vragen en dat je dan voor altijd van hem zou zijn. Dat ik je kwijt was en dat het allemaal mijn eigen fout was. Dat ik nooit goed genoeg voor je was en het nooit zal zijn. Dat ik een slechte invloed op je had en dat er nooit meer een 'Elisa en Kyle' zou zijn.Dat je nooit echt van me gehouden hebt en dat hij er altijd voor je zou zijn." Terwijl hij dat allemaal zegt voel ik woede opkomen terwijl het lijkt alsof Kyle bij elk woord, elke zin, verdrietiger lijkt te worden. "Zal ik jou eens iets vertellen? Je bent me nooit kwijt geweest en het was zeker en vast niet jouwf out. Je was veel te goed voor mij en je zal dat altijd voor me zijn. Ik heb altijd met heel mijn hart en meer van je gehouden. Je had totaal geen slechte invloed op me en er is nooit een 'Elisa en Kyle' geweest, het is steeds 'Ella en Kyle' geweest. OFFICIEEL is er de agelopen 3 jaar geen 'Ella en Kyle' geweest maar in mijn hart was er nog steeds een 'Ella en Kyle'. Hij heeft je alles voorgelogen en als hij er dan toch altijd voor me zou zijn, waar is hij nu dan?" Het is dan wel donker maar ik weet gewoon dat hij nu een ongelofelijk grote glimlach op zijn gezicht heeft en zo heb ik het het liefste.