99. En daar ging Friedolien.

Ik zag hoe Friedolien nog eens diep zuchtte. Ondertussen deden de verplegers de remmen van het bed los zodat ze haar konden vervoeren. Ik zag nog steeds die onrustige blik in haar ogen. Ze was zenuwachtig, ik zag het aan de manier waarop ze op haar lip beet. Op wedstrijd deed ze dat ook altijd. “ ’t Komt goed, Friedolien.” zei ik. “ Tot straks. We zullen in je kamer zijn als alles achter de rug is.” Vervolgde Bill. Tom gaf haar nog eens kus en vervolgens reed Friedolien de kamer uit.

Er ontstond een vervelende stilte in de kamer. Ik zat nog steeds op Bill zijn schoot en staarde uit het raam. Ik voelde hoe hij met zijn hand over mijn bil wreef. Ik liet mij onderuit zakken op zijn schoot en legde mijn hoofd in zijn nek. Tom liep zenuwachtig door de kamer. “ Broer, toe nu. Ga rustig zitten.” zei Bill plots. Tom sputterde niet tegen en ging meteen terug op zij stoel gaan zitten. “ We kunnen alleen maar wachten.” Zei hij nogmaals tegen hem. Tom knikte en daar zaten we dan, te wachten op Friedolien.

Uren streken voorbij zonder dat er ook nog maar één teken van haar verscheen. Uiteindelijk hoorden we gestommel in de gang en kwamen er mensen binnen in Friedolien haar kamer. Ik keek op en zag tot mijn grote spijt dat het niet Friedolien was, maar haar ouders en Irina. Tom,Bill en ik zeiden vriendelijk goedendag tegen hun. “ Straks komt de dokter eerst verslag uitbrengen.” Zei Friedolien haar moeder. Ik knikte. “ Maar, waarom ben jij hier dan coach?” vroeg ik zo vriendelijk mogelijk zodat het niet zou lijken dat ik nieuwsgierig was. “ Om te weten of ze nog verdere sportprestaties kan leveren.” Zei ze zonder er verder op in te gaan. Ik knikte begrijpend en zei verder ook niets meer. Doordat haar ouders en Irina er bij waren gekomen ging de tijd precies sneller. We konden over nieuwe dingen praten nu.

Plots werd er op de deur geklopt. Iedereen keek op naar de deur en er stapte een dokter binnen. Het was dezelfde man die gisteren ook bij haar was. “ Goedemorgen allemaal. Zou ik even de ouders van Friedolien en de sportcoach mogen spreken.” Zei de man vriendelijk. Irina en Friedolien haar vader en moeder stonden op en wandelden naar d dokter toe. “Ik wil ook weten wat er met haar is!” zei Tom plots. “ Ja, en ik eigenlijk ook wel. Zal ze nog kunnen turnen?” zei ik op een arrogantere manier dan dat ik had bedoeld. “ Sssht, nou.” Fluisterde Bill in mijn oor en hij kneep in mijn hand. “ Maar…” nog voor ik verder kon zeggen schoot Bill me een blik toe met zijn ogen die me deed zwijgen. Tom stond naast me ook te mokken dat hij nog niets mocht weten. “ Ik zal jullie straks spreken.” Zei de dokter. Ik draaide verveeld met mijn ogen en Tom gaf geen kik.