Some Stories need to End

~Silas POV~

De villa was nog nooit zo stil geweest, ookal zaten er al meer mensen in dan de afgelopen weken. Liza zat met Falco op een grote sofa en ik staarde zuchtend uit het glas-in-lood raam.
Ik had hem alles verteld wat ik hem al veel langer had moeten vertellen en blijkbaae moest hij er eerst van bekomen. Natuurlijk had hij me eerste niet geloofd maar toen ik hem m'n vleugls toonde...
En nu zat hij daar. Al zeker een half uur.
Ik zuchtte diep. Hoeveel mensenlevens had ik nu al vernietigd? En wat hadden Gabriël en Falco gedaan dat ze de vloek van een zwarte engel over zich heen kregen.
En natuurlijk Liza. Die arme Liza. Na alles wat ik haar had aangedaan, was zo nog steeds zo sterk.
Vooral goed bezig, Silas. Heel goed bezig.
Ik draaide me om en keek met droevige blik naar mijn 2 vrienden. Als ik tenminste het recht had hen zo te noemen.
'Ik heb jullie zo veel leed gebracht en ik heb besloten dat...'Voor het eerst keek Falco op. 'Je mag niet weg gaan,' zei hij zacht. 'Maar ik heb jullie zoveel aangedaan,' bracht ik daartegenin.
'Je hebt ons niets aangedaan,' zei Liza. 'Ja!' riep Falco. 'We hebben nog geen schrammetje en zeker niet door jou.' 'Maar denk aan wat ik jullie nog KAN aandoen! En wat ik jou vroeger heb aangedaan.'
Hij omarmde me. 'Ik laat jou niet gaan, wat er ook gebeurd.'
'Falco...' 'Beloof me dat je me nooit meer alleen laat.' 'Die belofte kan ik niet houden.'
'Silas!'
Beiden keken we om naar Liza.
'Falco heeft gelijk.Na al dat "leed" dat je on heb bzord, ben je ons verschuldigd hier te blijven.''Ik ben jullie veel verschuldigd maar dat niet.'
Kwaad gaf ze hem een klap in het gezicht.
'Waar was dat goed voor!?' Haar volledige handafdruk stond in zijn wang.
'Asjeblief, blijf bij ons,' smeekte Falco.
'Wat heb jij? Je kent me maar net en het enige wat je over me weet is dat ik je heb vermoord en toch...'
'Ik vertrouw je gewoon.''En ik ook.'

***

Liza en Falco lagen tegen elkaar aan te slapen op de sofa. Ik trok een deken over hen heen en stopte hen goed in. zachtjes streelde ik Falco's haar uit z'n gezicht. 'Geen domme dingen doen, hé? daar was je vroeger erg goed in. En jij...'Hij keerde zich naar Liza. 'Zorg dat hij geen domme dingen doet.'
Toen draaide ik me om naar het raam. De engel keek me met huilende ogen aan. 'Wat?' bromde ik ertegen. 'Het is beter zo.'
Ik sloeg het raam open en de sneeuw sloeg in m'n gezicht. Ik ging op het raamkozijn staan, trok het raam achter me dicht, ging toen op de vensterbank staan en...
Ik bleef even staan. De ijskoude wind deed me goed en zorgde voor een helder gevoel in m'n hoofd.
Zuchtend keek ik nog eens achterom door het raam. Geen van hen had zich veroerd.
Ja, Silas, al jou verhalen zijn gedoemd om te eindigen zonder happy end. Maar wat heb je daar ook aan? Soms is een happy end nergens goed voor. Al zou het wel fijn zijn. Maar zo hoort het leven van een bloedengel niet te verlopen. En misschien is dat beter zo.
De sneeuwvlokken smolten op mijn huid en beleven kleven in mijn haar. Ik richtte mijn blik op de lege straten. Niemand waagde zich bij dit weer buiten. pefect vliegweer voor mij dus.
Mijn vleugels kwamen langzaam uit mijn rug en scheurden mijn authentieke, victoriaanse bloes.
Nu werd het toch wel hog tijd om te gaan.

Vaarwel, ...

It's not done yet