*41

“Chris kom je bed nou uit, alsjeblieft.” Smeekte Jacob en hij kwam op de rand van mijn bed zitten. “Nee, ik wil niet.” Mompelde ik. “Maar je moet verder met je leven. Ik weet dat het moeilijk is, ik weet dat je niet zonder je vader kan. Ik weet dat er niemand meer over is en ik weet ook dat je er niet alleen voor staat.” Zei Jacob. “Ik sta er wel alleen voor Jacob. Ik heb niemand meer.” Snikte ik. “Chris kijk me aan.” Zei Jacob en hij draaide mijn gezicht in de richting van zijn gezicht. “Ik ben er voor je, en niet alleen ik. Sasja, Embry, Quil en weet ik veel met wie je nog meer bevriend bent.” Zei Jacob. “Ik wil niet.” Zei ik zacht. “Kom op, je mist anders te veel op school. School geeft je enige afleiding.” Zei Jacob wanhopig. “Jake come on, doe niet zo wanhopig.” Zuchtte ik. “Ik stop pas als jij weer naar school gaat EN leuke dingen gaat doen.” Zei Jacob eigenwijs. “Jacob!” Riep ik geïrriteerd en ik stapte mijn bed uit. “Dus je gaat mee?”Vroeg hij met grijns. “Nee.” Zei ik en ik duwde Jacob de kamer uit en draaide hem snel op slot. Ja we hadden nu een slot op onze kamer omdat ik soms tijd voor mezelf nodig had, en ik geen Jake erbij wou hebben aangezien we nog steeds op dezelfde kamer slapen. Ik trok een jurkje aan en fatsoeneerde snel mijn haar. Oke, mijn ogen waren een beetje opgezwollen van het vele huilen maar ja dat is nou eenmaal zo. Ik haalde de deur van het slot en ging naar de woonkamer. Elena en Billy keken me verbaasd aan, sinds het overlijden van papa ben ik niet meer in de woonkamer geweest. Oke beter gezegd ik ben niet eens uit de slaapkamer gegaan. Ja alleen om te douchen, zelfs voor het eten kwam ik niet. “Ik ga naar het bos.” Zei ik en ik liep direct door naar buiten. Jacob had liever niet dat ik naar het bos ging, maar ja I don’t care. Ik liep diep het bos in en keek om me heen. Wat heb ik dit gemist zeg, de prachtige heldere bloemen, de heerlijke geur van de natuur. Ik plofte neer in het gras en staarde naar de lucht. Zal ik morgen weer naar school gaan? Nou ja, ik ga wel gewoon, ik zie wel of ik het aan kan, maar ja ik moet wel gewoon gaan. Ik loop al veel te veel achter, volgens mij ben ik minstens een maand weggebleven. Ik sloot mijn ogen en dacht aan allemaal dingen van vroeger. Langzaam maar zeker viel ik in slaap..