Hoofdstuk 9

Precies om middernacht kwamen ze bij Hert aan.
Herts dromerige ogen glinsterden door het oranje licht van een verdwaalde lantaarn. 'volg mij maar, de stroper woont hier niet ver vandaan' zij hij vastberaden.
'waar is Hinde precies?' vroeg Bella snel. Maar dat wist Hert zelf ook niet.
Na een kwartiertje lopen kwamen ze bij een open plek in het bos aan.
'ik blijf hier op jullie wachten, hij kent mijn gezicht al zie je?' zij Hert. Bella en Andrew knikten, ze hadden de hele tocht door het bos weinig gesproken. Het was niet bepaald een makkelijke missie die ze van Hert gekregen hadden.
Dat betekende niet dat ze er geen zin in hadden.
op hun hoede liepen ze richting het huis. Bella rilde, Andrew zag dat, kneep even in haar hand en fluisterde dat ze niet bang hoefde te zijn.

Ze stonden voor de deur, Andrew belde aan. Bella keek achterom naar Hert. Hij gaf haar een luchtkusje om te laten zien dat hij dankbaar was voor haar hulp en verstopte zich vervolgens in de bosjes.