Chapter 50. Lips like fire

Het licht van de zon begint zwakker te worden. We staan diep in het meer. Ryan kan nog staan en zijn hoofd boven water houden, maar ik moet watertrappelen. Hij lacht. 'Moet ik helpen?' Hij pakt me weer bij mijn taille vast en trekt me tegen zich aan. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Snel leg ik mijn hoofd op zijn schouder zodat hij het niet merkt. 'Je bent echt mager.' Zijn stem heeft een licht geschrokken ondertoon. 'Niet waar,' antwoord ik direct. Hij duwt me een beetje naar voren zodat ik hem moet aankijken. 'Hoeveel heb je vandaag gegeten?' vraagt hij serieus. Ik wend mijn blik af. 'Twee crackers.' Hij blijft me doordringend aankijken. 'Zeker weten?' Ik knik. 'Heb je ze ook binnengehouden?' Ik wil weer knikken, maar zie de blik in zijn ogen. Tranen branden in mijn ogen en ik schud mijn hoofd. 'Waarom niet?' De eerste tranen rollen nu over wangen, langs mijn kaak en vallen in het water. 'Dan word ik nog dikker en vind je me lelijk,' zeg ik met een gebroken stem. 'Wat nou als ik zeg dat ik je prachtig vind, maar veel te mager,' zegt hij. Ik duw hem ruw van me af. 'Lieg niet tegen me!' gil ik. De tranen stromen nu weer over mijn gezicht. Ik zwem terug naar de kant, maar stop halverwege. Als ik nu het strandje oploop, zal hij me zien. Ik begin hard te snikken en verstop mijn gezicht in mijn handen. Ik voel Ryans armen om mijn lichaam. Het voelt veilig en vertrouwt. 'Waarom kun je je niet gewoon druk maken om je haar, zoals gewone meisjes?' prevelt hij. 'Ik wil geen gewoon meisje zijn. Ik wil speciaal zijn,' snik ik. 'Ik was jaren het gewone meisje. Ik was nooit anders dan de anderen.' 'Maar je bent speciaal,' zegt Ryan. 'In welk opzicht dan?' vraag ik. 'Nou.. ehm...' Hij kijkt bedenkelijk. 'Zie je wel! Ik ben helemaal niet speciaal!' Ik bevrijd mezelf uit zijn armen en loop het strandje op. Het maakt nu toch niks meer uit. Ik beteken niks voor hem. Ik beteken helemaal niks. 'Wacht!' Ik hoor geplons en word bij mijn schouder vastgegrepen en omgedraaid. 'Je bent speciaal, omdat... omdat..' Hij hapt naar adem. 'Elke keer als ik naar je kijk mijn buik salto's maakt, mijn hart bonkt als een gek en mijn keel droog word. Je bent speciaal omdat elke keer als ik bij je ben ik alleen maar kan lachen. Je bent speciaal omdat elke keer als jij lacht de hele wereld voor me open lijkt te gaan. Jij bent speciaal omdat ik van het begin dat ik je zag mijn ogen niet meer van je af kon houden. Je bent speciaal omdat ik niet wil dat je pijn hebt. Je' hij neemt nog een hap lucht. 'Je bent speciaal voor mij omdat je mijn alles bent.' Hij hijgt en ik kan hem alleen maar met grote ogen aankijken. 'Echt waar?' piep ik. Hij knikt. Dan plaats ik voorzichtig mijn lippen op die van hem. Bijna direct haal ik ze weer weg. Ryan drukt nog een kus op mijn lippen, en nog een, en nog een. Ik probeer ze stuk voor stuk in mijn geheugen te printen terwijl het voelt alsof mijn hart elk moment kan openbreken. Mijn lippen lijken te branden door de zijne, en ik hoop dat ze, net als brandwonden, littekens achterlaten, zodat ik dit nooit meer kan vergeten. Zodat ik hem nooit meer kan vergeten. Zijn armen sluiten zich om me heen, als een cocon. Een cocon van licht, die geen donker binnenlaat. Hij kust me, nu langer. Mijn gedachten lijken opeens heel ver weg en mijn problemen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Opeens zijn zijn lippen weg. Direct probeer ik me het gevoel te herinneren, de bewegingen, alles. Mijn ogen open ik voorzichtig. Ryan kijkt me met een scheve lach op zijn gezicht aan. Zijn hoofd is nauwelijks 10 cm van de mijne verwijderd. 'Waarom huil je?' fluistert hij terwijl hij iets vochtigs van mijn wang veegt. 'Ik huil van geluk,' antwoord ik bijna geluidloos. Een rilling gaat over mijn rug. 'Heb je het koud?' vraagt hij. Ik knik. Zijn armen glijden van mijn lichaam en hij loopt naar zijn fiets. Nu merk ik pas dat het kouder is geworden. Uit een plastic tas die aan zijn fiets hangt haalt hij een groot vest. Hij slaat het om mijn schouders. 'Beter?' Ik knik. Ryan ploft neer op de grond en trekt mij tussen zijn benen. Met een kleine gil val ik ook neer. Hij kijkt naar de horizon, achter de bomen, waar de zon langzaam onder gaat. 'Meende je écht alles wat je net zei?' vraag ik opnieuw. Hij knikt. 'Ik vind je prachtig. Je bent alleen zo dun dat...' 'Dat?' vraag ik nieuwsgierig. 'Dat ik bang ben dat dat een gevaar is.. voor je leven.' Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. 'Ga je me nu terugbrengen naar de kliniek?' vraag ik kleintjes. 'Kliniek?' Ik duik in elkaar. 'Ik ben weggevlucht,' fluister ik. 'Waarom?' 'Er was niks positiefs. Het ging alleen maar om mijn gewicht. Alleen maar.' Ik voel hoe zijn borst op en neer gaat door zijn ademhaling. 'Angel?' 'Ja?' Er valt een kleine stilte. 'Voel jij hetzelfde voor mij als ik voor jou?' Ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Dat je dat nog moet vragen!' Plotseling kust hij me weer. Ik sluit mijn ogen en ga mee in de kus. Als hij zijn lippen weghaalt houd ik mijn ogen nog steeds dicht. 'Wat doe je?' vraagt hij. 'Ik probeer me alles te onthouden,' antwoord ik zacht. Ryan grinnikt en drukt dan, terwijl ik mijn ogen nog dicht heb, nog een kus op mijn lippen. 'Angel?' 'Hm?' 'Open je ogen.' Ik open mijn ogen en kijk hem aan. 'Wil jij, zeg maar, mijn vriendin zijn?' Er verschijnen kleine blosjes op zijn wangen. 'Natuurlijk,' zeg ik terwijl ik hem nog een laatste keer kus. Hij staat op en trekt mij ook omhoog. 'Het wordt laat. Ik breng je naar huis,' zegt hij. Mijn gezicht vertrekt. 'Wil je niet?' 'Het is zo stil en groot daar. Iedereen is weg,' zeg ik. De scheve glimlach verschijnt op zijn gezicht. 'Wil je met mij mee?' Hij wacht niet eens op mijn antwoord en tilt me op de fiets. Hij grijpt mijn kleren van het strandje en propt ze in de plastic tas. Hij trekt nog snel een shirt aan en springt dan op de fiets. Ik sla mijn armen om hem heen. Ik heb het beste vriendje dat iemand kan wensen.