53. Where are you?

Je besloot Félicia toch maar niet te wekken voor het eten. Misschien was het maar beter haar te laten slapen, straks ging ze weer bij je uithuilen en dan voelde je je weer zo ongemakkelijk. Na wat gegeten te hebben probeerde je toch maar nog eens met jouw mobiel Justin te bellen. Je hoorde de telefoon overgaan en daarna een klik. Yes, je had hem te pakken! “Met Justin.” Hoorde je Justin zeggen. “Met wie spreek ik?” Je liet hem expres eventjes wachten en zei toen: “Hoi.” Je hoorde Justin even aarzelen. “Met wie spreek ik?” Herhaalde hij. “Met de vriendin van Félicia.” Zei je op kwade toon. Het bleef stil. “Nou?” Vroeg Justin. “Wat, nou?” Zei je, je lachen inhoudend. “Waarom bel je?” Je schraapte je keel. “Ik bel om te zeggen dat je een klootzak bent.” Zei je. Daar wist Justin niks op te zeggen, dus ging je verder. “Hoe durf je, tegenover Félicia?” Omdat het stil bleef en je niets zinnigs uit hem kreeg hing je de telefoon maar op. Wist hij in ieder geval hoe jij erover dacht.

Toen je de volgende morgen wakker werd voelde je je helemaal niet uitgeslapen. Integendeel: je voelde je hartstikke brak. En dan moest je nog weer een auditie doen ook nog. Moeizaam kwam je overeind en ging in je rolstoel naar de badkamer om jezelf op te frissen. Je keek in de spiegel, maar daar werd je niet zo heel blij van. Je had ontzettend dikke wallen onder je ogen, als je überhaupt al van ogen kon spreken, want het leken wel spleetjes. Je kreunde. Maar een dikke laag make-up erop dan, misschien hielp dat.
Terwijl je een broodje voor jezelf smeerde ging je mobieltje af. Je zag dat er een smsje was van Taylor. Je hart maakte een sprongetje toen je het smsje las:
Hé lief,
Ik kom je zo wel ophalen, gaan we samen naar de auditie toe!
Zie je over tien minuutjes bij je hotelkamer.
Taylor
Aah, dat was lief van hem. Je schrokte je broodje naar binnen en ging nog even naar Félicia toe. Wel zachtjes, straks sliep ze nog. Je deed de deur op een kiertje en gluurde naar binnen. Op de plek waar Félicia gisteren lag was niets te zien. Je gooide de deur open en rolde je rolstoel er naar binnen. Geen Félicia te bekennen. Waar kon dat kind nou zijn? Je was niet wakker geworden van één of ander geluid. Was ze soms weggegaan? Maar hoezo zou dat, haar mobieltje lag hier nog gewoon? Een angstig gevoel bekroop je. Nu wist je pas hoe Félicia zich gevoeld moest hebben toen jij in het ziekenhuis lag en niks van je liet horen.