18. Home 'sweet' home

Eenmaal aangekomen bij mijn huis besefte ik dat ik ook niet zoveel zin had om naakt naar binnen te gaan. Ik liep om het huis heen en klom via een boom door het raam van mijn kamer. Nog een voordeel aan vamp jagen; je werd er handig van.
Al woog er natuurlijk niks op tegen de nadelen...
Zuchtend trok ik wat kleren uit mijn kast, het zou mij wat boeien wat ik droeg. Er was hier toch niemand waar ik mooi voor moest zijn.
Na me snel aangekleed te hebben liep ik de trap af, de woonkamer in. Mijn broertje was aan tafel aan het schrijven, en mijn moeder zat op de bank TV te kijken.
"Hé Mam, Seth."
Mijn moeder verstijfde en Seth sprong geschrokken op. "Jezus, Leah! What the...?"
Ik staarde hem lichtelijk geamuseerd aan. "Ook hallo, broertje."
"Leah, waar kom jij vandaan?" Vroeg mijn moeder, die een beetje tot zichzelf kwam.
"Weet ik veel." zei ik, terwijl ik me in een stoel naast de bank liet vallen. "Nevada of zo? Er was woestijn..."
"Maar hoe kwam je bóven?" vroeg Seth.
"Door het raam."
"Hoezo?"
"Gewoon." zei ik, en haalde mijn schouders op. Ik had geen zin om een leugen te bedenken.
Mijn moeder leek aan te voelen dat ik niet bepaald vrolijk was. "Leah, gaat het een beetje? Ik bedoel... We hebben gehoord wat Sam heeft gedaan en...."
Ik begon te lachen, vreugdeloos. "Nee, Mam. Het gaat niet. Maar sinds wanneer maakt dat wat uit? Ik ben thuis, en daar gaat het om."
"Leah..." zuchtte ze.
"Mam. Ik ben thuis, en ik blijf thuis. Ik kap ermee. Ik wil geen wolf meer zijn, en ik kap ermee. Ik wil gewoon ouder worden. Ik zoek wel een baantje in Seattle of zo, en ik ontwijk Sam." Ik pauzeerde even. Had dat wel nut? Het enige wat ik voelde voor Sam was haat. "Het is allemaal oké. Het komt wel goed."
Ze vielen allebei stil.
"Je wilt wát?" vroeg Seth.
"Stoppen. En kijk niet zo verbaasd, jullie hebben er zelf om gevraagd."
"Maar... maar...."
"Maar niks." eindige ik het gesprek. "Mam, hebben we nog wat te eten? Ik val om van de honger."

De volgende ochtend was ik als eerste op. Ik wilde Jake bellen zonder gestoord te worden.
Ik keek op de klok. 10 over 6, dan was het bij hem een uur of 2.
Even later ijsbeerde ik door de kamer met de telefoon aan mijn oor gedrukt.
"Jacob."
"Hé Jake."
"Leah...?"
"Nee, de kerstman." zei ik sarcastisch.
"Jep, Leah dus."
"Je meent het."
"Dus, je belt me alleen maar om me dood te ergeren?" zei hij geamuseerd.
"Misschien wel, ja."
"Oké, even serieus, waarom ben je thuis?"
"Omdat jij me gevraagd hebt om thuis te blijven."
"Geloof je het zelf, Leah?"
Ik zuchtte. "Dan niet. Ik was die vamps gewoon zat."
"Nee, dat ga ik wel geloven, dacht je."
Waarom kon hij niet gewoon dom zijn? "Ja, dat dacht ik."
"Leah, ik ken je langer dan vandaag, wat wil je?"
"Gewoon zeggen dat ik kap met mijn wolf. Dat je me niet meer hoeft te verwachten als wolf. Ik wil gewoon ouder worden, ik ben het écht zat om dingen aan stukken te scheuren."
Ik wist dat dat overtuigend had geklonken, niet alleen omdat Jake even stil bleef, maar ook omdat ik het meende. Hoe kon ik nou vampiers verscheuren als Jason er een was?
"Goed dan." zei Jake, die duidelijk niet wist wat hij moest zeggen. "Je moet het zelf weten, ik kan je niet dwingen."
"Mooi."
"Er is alleen een ding wat ik niet begrijp."
"Vertel." zei ik vermoeid. Ik had geen zin in lastige vragen.
"Waarom opeens die omslag? Juist nadat Sam..."
"Ik heb geen zin meer om weg te rennen van mijn problemen." Ik voelde me vuil na die leugen. Want wegrennen was het enige wat ik deed. Het enige wat ik kón.
"Wat jij wilt. Ik spreek je nog wel."
"Dag Jake."
"Ik geloof je niet."
Ik drukte de telefoon uit. Het maakte niet uit of Jake me geloofde of niet, hij zou het tegen niemand zeggen, zo was hij gewoon niet. Hij zou me bellen, hij zou me ondervragen, maar me verraden, dat niet.