Chapter 49. Being perfect

Angels pov:

In huis is het stil. Justin en zijn moeder zijn in de studio en Faith ligt in het ziekenhuis. Mijn mobiel verbreekt de stilte. Ik neem op. 'Angel? met Ryan.' Een lach verschijnt op mijn gezicht. 'Ja, wat is er?' vraag ik. 'Heb je iets te doen vanmiddag?' De lach op mijn gezicht word groter. 'Nee, hoezo?' 'Mooi, dan wil ik dat je voor 3 uur je bikini hebt aangetrokken. Ik zie je!' Direct daarna word er opgehangen. Verbaasd kijk ik naar mijn mobiel. Wat zou Ryan van plan zijn? Ik werp een blik op de klok en zie dat het half 3 is. Ik ren naar boven om een bikini uit te zoeken. In een grote inloopkast vind ik een mooie witte bikini. Ik trek hem aan en bekijk mezelf in de spiegel. Tranen springen in mijn ogen. In de ogen kijkt een moddervet meisje terug. Overal vetrollen. Ik ren weg. Weg van de spiegel. Naar de badkamer. Ik ga boven de wc hangen. Als vanzelf komen de crackers van die ochtend weer omhoog. De zure smaak brand in mijn keel en tranen stromen over mijn wangen. Waarom moet ik dit doen? Waarom ben ik dik? Hoe kan Ryan mij ooit leuk vinden als ik zo dik ben? Snikkend blijf ik naast de wc zitten. Het is lang geleden dat ik zo gehuild heb. Plotseling gaat de bel. Ik vlucht terug naar de inloopkast. Ik trek een XL t-shirt aan met eronder een short van spijkerstof. De uitgelopen make-up veeg ik van mijn gezicht en ik smeer nog wat mascara op mijn ogen. De bel gaat nog een paar keer ongeduldig. Ik grijp nog een paar teenslippers en een zonnebril en ren naar beneden. Met een ruk trek ik de deur open. Ik kijk recht in het gezicht van Ryan. 'Sorry, ik was de tijd vergeten,' zeg ik terwijl ik het bloed naar mijn wangen voel gaan. Hij lacht. Hij pakt mijn hand en trekt me mee. 'Waar gaan we heen?' vraag ik. 'Zie je wel,' is zijn antwoord. Hij sleurt me mee naar zijn fiets. 'Gaan we erheen fietsen?' Ik kijk hem wantrouwend aan. 'Nee, ik fiets. Jij zit achterop.' Ik wil tegenstribbelen, maar hij onderbreekt me. 'Je kan ook lopen,' zegt Ryan als hij op zijn fiets gaat zitten. Ik ga snel achterop zitten. Als hij wegfietst sla ik mijn armen om zijn lichaam. Ik voel dat hij schrikt en zich daarna ontspant. Na tien minuten achterop te hebben gezeten ben ik het zat. 'Waar gaan we nou heen?' zeur ik. Ik voel dat hij grinnikt. 'We gaan naar het meer.' 'Het meer? En hoever is dat fietsen?' 'Half uurtje,' antwoord Ryan alsof het niks is. 'Dan wil ik straks ook fietsen! Ik wil niet dat jij met mij achterop een halfuur ga fietsen!' Ryan lacht hardop. 'Luister, ik heb deze date geregeld en je weegt trouwens helemaal niks, dus het maakt mij niet uit. Jij blijft gewoon lekker de hele tijd achterop zitten.' Ik begin te blozen bij het woord 'date'. Ik leg mijn hoofd tegen zijn rug aan. 'Dat is het liefste wat iemand ooit voor mij heeft gedaan,' mompel ik. Blijkbaar heeft hij het gehoord, want hij antwoord; 'En dit is nog maar het begin.' Het blijft even stil. 'Vertel eens wat over jezelf,' zegt Ryan dan. 'Hoe bedoel je?' 'Wat vind je leuk om te doen bijvoorbeeld.' Ik denk even na. 'Ik deed vroeger aan modern ballet,' antwoord ik twijfelend. 'En jij?' 'Basketbal, voetbal, golf en hockey.' Zo stellen we elkaar nog een paar basicvragen. 'Kijk, daar is het!' roept Ryan opeens. Ik probeer langs hem te kijken waardoor hij begint te slingeren. Ik klem mijn armen nog steviger om hem heen. Dan stopt de fiets. 'Als je me loslaat kunnen we afstappen en naar het meer gaan,' zegt hij. 'Beloof me dat je niet gaat slingeren?' vraag ik wantrouwig. 'We staan stil,' antwoordt hij. 'Beloof je het?' Hij zucht. 'Ik beloof het.' Ik laat hem los en spring van de fiets af. hij zet zijn fiets ergens tegen een hekje aan, zet hem op slot en pakt mijn hand. 'Kom je nou nog mee?' vraagt hij lachend. Die lach zit er al bijna de hele tijd, en lijkt niet van zijn gezicht af te kunnen worden geslagen. Ryan trekt me aan mijn hand mee naar het meer. 'Blijf je me overal mee naar toe trekken?' vraag ik. Hij stopt en kijkt me bedenkelijk aan. 'Je hebt gelijk.' Hij grijpt me vast en tilt me op. 'Ryan! Laat me los!' Ik zie dat er water onder ons verschijnt. 'Laat maar! Blijf me vasthouden!' gil ik angstig. Een grote grijns staat op zijn gezicht. Het water staat inmiddels al tot aan zijn middel. Dan duikt hij met mij in zijn armen het water in. Proestend kom ik boven water. Ryan komt met dezelfde grijns naast me boven. Samen zwemmen we weer terug naar de kant. Ik loop het kleine strandje op. 'Ryan! Nu zijn mijn kleren nat!' roep ik. Ik probeer het t-shirt nog uit te knijpen, maar het heeft geen zin meer. Ik veeg een natte lok uit mijn gezicht. 'Gelukkig ben ik niet de enige met natte kleren.' Ryan trekt zijn shirt uit en kijkt me, nog steeds grijnzend, aan. Nu valt me pas op dat hij al de hele tijd een zwembroek aan had. Hij rent weer terug het water in. Ik blijf ongemakkelijk in mijn natte kleren aan de kant staan. Hij duikt een paar keer onder water en komt weer boven. 'Kom!' roept hij. Ik schud angstig mijn hoofd. Hij loopt het water weer uit, naar mij toe. 'Wat is er?' Ik staar naar de druppels die van zijn lichaam afglijden. Hij stelt dezelfde vraag nog een keer. Ik ontwijk zijn ogen. Ik voel hoe zijn vingers langs mijn nek glijden en mijn kin optillen. Een rilling glijd over mijn rug als ik in zijn ogen kijk. 'Wat is er?' vraagt hij voor de derde keer. 'ik wil niet in het water in.' 'Waarom niet?' Ik bijt op mijn lip. 'Dan moeten mijn kleren uit.' 'En waarom is dat erg?' Ik knijp mijn ogen dicht. 'Omdat ik moddervet ben.' Het blijft stil. Ik weet wat er nu gaat komen. Hij gaat weg. Hij wilt niks meer met me te maken hebben. Plotseling voel ik zijn ademhaling langs mijn oor gaan. 'Als ik nou in het water ga staan, met mijn rug naar je toe, dan kan jij je kleren uittrekken en dan loop je het water in.' Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. 'Oke,' weet ik uit te brengen. Hij laat me los en gaat in het water staan. Ik kijk om me heen. Het is er erg rustig, er zit alleen een oud stelletje dat aan het genieten is van de zon. Ik trek mijn shirt uit en knoop mijn short los. Dan stap ik het water in, naar Ryan. Hij staat tot zijn borst in het water maar daar komt bij mij het water al bijna tot mijn schouders. Mijn hand leg ik op zijn schouder. Hij draait zich om. 'Zo dik kun je niet zijn,' zegt hij. Ik reageer niet. Hij legt zijn handen op mijn taille en beweegt ze omhoog en omlaag. 'Je bent perfect voor mij,' fluistert hij in mijn oor. Er glijden nog meer rillingen over mijn rug. En voor even voel ik me perfect.