Chapter 6: The fight

Ik voelde hoe het pistool tegen mijn hoofd aandrukte en ik was totaal verlamd. Ik kon me niet bewegen. "Ik ga jouw vermoorden...en ga jouw lieve, schattige, jonge lichaam dragen!"zei het monster op een angstaanjagende kakelende toon en ik voelde hoe het monster met het pistool wou schieten. Maar net op het punt dat het monster wou schieten werd ik opeens weggeduwd en miste de kogel me.
Allen was blijkbaar losgebroken uit de touwen, want hij stond voor me en hield een grote witte arm beschermend voor me. "Wat is...""Dat komt later wel!" onderbrak Allen me. "Eerst moeten we de akuma verslaan.""Akuma?" vroek ik."Dat ding dat voor je neus staat." legde Allen uit."Dus dat ding is een akuma." Ik keek er nog eens goed naar en zag dat er nog iets was aan de akuma wat ik eerder over het hoofd had gezien. Boven de akuma zweefde een soort geketende mummie die het uitschreeuwde van de pijn. "W-Wat is dat?!" riep ik geschrokt uit. "Wat is wat?" vroeg Allen. "Dat ding dat boven de akuma's hoofd zweeft." legde ik uit. Er ging een schok door Allen heen. "J-Jij kunt het zien?" vroeg Allen verbaasd. "Natuurlijk kan ik het zien waarom zou ik het niet..""Niemand kan het zien, alleen mensen die vervloekt zijn." onderbrak Allen me. "Huh? Bedoel je dat ik vervloekt ben?" Maar Allen kon geen antwoord geven, want de akuma zette een aanval in. Allen pakte mij vast en sprong weg. Daarna haalde hij met zijn witte arm uit naar de akuma, maar de akuma ontweek hem en bond hem opnieuw vast aan een boom. "ALLEN!" ik rende naar hem toe, maar de akuma haalde me in en pinde ook mij vast aan een boom. De akuma kwam heel dichtbij me staan en keek me onderzoekend aan. "Hmmm, dit fijne jonge huidje zal me zeker goed staan." de akuma begon kakelend te lachen en richte zijn pistool op mij. "STERF!!" Ik was verstijfd van schrik ik kon me weer niet bewegen. "Zo zal ik dus sterfen" dacht ik bij mezelf. "Binnen een paar minuten zal ik weer bij papa en mama zijn" bij deze gedachte werd ik rustig en sloot ik mijn ogen, ik wilde voor de tweede keer opgeven.
"Dat zal niet slim zijn om te doen Erin-chan." zei een vriendelijke stem. Ik deed mijn ogen half open. "Die stem....de stem van mijn moeder!"
"Mama? Mama waar ben je? Ik wil bij je zijn!" de tranen stroomden over mijn wangen. "Ik ben hier mijn lieve kind" een prachtig licht in de vorm van een mens ontstond voor me. "Maar je kunt niet bij me blijven" zei ze. "Hoezo niet?!"vroeg ik bijna wanhopig. " Omdat je een taak te volbrengen hebt in deze wereld, en je wilt toch niet dat je twee nieuwe vrienden hier doodgaan?" vroeg mijn moeder. "Nee, dat wil ik niet!" riep ik uit. Mijn moeder glimlachte "bescherm ze dan."
"Bescherming....in mijn leven ben ik tot nu toe altijd al beschermd, ik heb nooit wat teruggedaan." ik balde mijn vuisten. "Maar nu...nu zal ik iets terugdoen! Dit keer zal ik de beschermer zijn!" opeens begon mijn hand met de moedervlek fel te gloeien en schoot er een zwaard uit. Recht in het gezicht van de akuma.

De akuma ontplofte en verdween. De gekentende mummie veranderde opeens in de overleden moeder van sue! "Heel erg bedankt Erin, maak je maar geen zorgen om Sue. Zij zal in vrede rusten." Ze glimlachte en vloog toen naar boven en verdween uit het zicht.
Het touw om mij heen verdween en ik zakte naar de grond. Ik merkte nauwelijks dat Allen en Lavi totaal verbijsterd naar me toe kwamen rennen. Ik kon maar aan een ding denken. " Ik heb Sue vermoord."