1.

Nick
Dit jaar komen er twee meiden bij ons in huis. Mijn moeder was vorig jaar op vakantie in Nederland met Frankie, terwijl Kevin, Joe, mijn vader en ik op tour waren. Daar, in Nederland, maakte mijn moeder een paar vrienden en hun dochter en een van haar vriendinnen komen een jaar bij ons in huis. Dat is omdat de psycholoog van die vriendin haar verteld heeft dat het goed is voor haar om een tijdje van huis weg te zijn. Waarom weet ik niet, maar het lijkt me te persoonlijk om er nu al naar te vragen. Dus wacht ik voor het raam totdat ze komen, terwijl Joe en Frankie aan het schaken zijn. Wat ik niet snap, want ze vinden het allebei een saaie sport voor nerds en zijn er allebei verschrikkelijk in. Wat eigenlijk niet uit maakt, want ze spelen toch alleen maar tegen elkaar. "Schaak mat!"roept Frankie blij tegen Joe. "Helemaal niet, sukkel. Kijk als ik dit en dit doe, dan sta ik weer vrij." "Ow,"zegt Frankie bedroeft. "Haha, sukkel, je bent niet echt goed in schaken, hè?" "Joe! Hou op met je broertje sukkel te noemen," zegt mijn moeder terwijl ze met een dienblad met thee binnenloopt."Mam, ik wil geen thee," zeurt Frankie. "Ik heb ook geen thee voor jou," zegt mijn moeder. "Kom Frankie, wij gaan cola halen," zegt Joe terwijl hij opstaat. "Joseph, ga zitten! Jij krijgt helemaal geen cola, je hebt al drie glazen op en cola is slecht voor je," mijn moeder klinkt geïriteerd. "Maar mam, ik ben nu 21! Mag ik zo onderhand niet zelf weten wat goed voor me is?" protesteerd Joe. "Niet zo lang je nog in mijn huis woont." Joe gaat verslagen weer zitten en mijn moeder loopt naar mij toe. "Asjeblieft lieverd," zegt ze terwijl ze een kop thee voor me neer zet. Ik zucht en mompel iets wat op dankje moet lijken. "Ze zijn er nog steeds niet, hè," mijn moeder klinkt ongerust. "Nee," ik weet niet waarom, maar ik heb er ook geen goed gevoel over, ze hadden hier een half uur geleden al moeten zijn. Mijn moeder zet het dienblad neer en gaat naast me zitten. "Misschien kunnen we een beetje kletsen totdat ze komen, om je gedachten een beetje af te leiden?" Ik knik. "Hoe heten ze eigenlijk?" vraag ik. "Rowena en Désirée. Désirée is de dochter van de mensen die ik in de vakantie heb ontmoet en Rowena heeft wat problemen thuis, dus toen hebebn wij haar hier uitgenodigd." "Wat voor problemen?" Terwijl ik de vraag stel, realiseer ik me dat, zelfs als mijn moeder weet wat er aan de hand is, ze dat niet zo maar zou vertellen. "Dat weet ik niet Nick, en zolang zij het ons niet wilt vertellen, ga ik er ook niet naar vragen." Ik knik en kijk weer naar buiten, waaret nu hard aan het regenen is. "Ik hoop voor ze dat ze een paraplu bij zich hebben," zeg ik. "Ik denk het niet," zegt mijn moeder terwijl ze naar buiten wijst. Daar zie ik twee zwarte vlekken lopen, en als ik beter kijk zie ik dat het twee personen zijn. "Nick, maak jij nog wat thee? Dan ga ik de deur vast open doen," zegt mijn moeder. Ik sta op en loop naar de keuken en even later hoor ik mijn moeder de deur open maken. Ik zit op het aanrecht terwijl ik wacht tot de thee klaar is en ondertussen hoor ik mijn moeder praten. "Kom er snel in, het is al zo koud en dan zijn jullie ook nog eens helemaal nat geregend." Ik hoor iemand naar binnen komen en dan gaat de deur dicht, maar geen van de twee meisjes zegt iets, misschien zijn ze verlegen. "Nick is al thee aanhet maken zodat jullie kunnen opwarmen en misschien moeten jullie daarna maar een douche nemen voordat we gaan eten," hoor ik mijn moeder zeggen. De meisjes zeggen nog steeds niks. Naast me hoor ik de fluitketel fluiten, heelijk zo'n ouderwetse fluitketel. Ik pak de fluitketel op en schenk het hete water in twee mokken en loop de woonkamer in. Ik geef een mok aan een van de meisjes, ze pakt de mok aan, geeft me een hartelijke glimlach, maar zegt nog steeds niks. Ik geef de andere mok aan het meisje met donker haar. "Dankje," zegt ze met een glimlach. Ik lach terug en ga op de bank zitten. Hun stilte is door de rest van de woonkamer getrokken. Frankie en Joe kijken verwachtingsvol naar de meiden, mijn moeder ook en ik heb opeens geen behoefte meer om iets te zeggen. Het is alsof er een rust is neergedaalt. Raar. Het meisje dat nog niks heeft gezegd kijkt naar haar vriendin en ik zie dat de rest ook naar haar kijkt. Ze kijkt terug en glimlacht. "Ik zal me dan maar eens voorstellen, hè," zegt ze, en als niemand antwoord vervolgd ze, "Ik ben dus Rowena." Nogsteeds zegt niemand iets. Ze geeft haar vriendin een zachte trap. "Hmm? Ohja. Ik ben Désirée," zegt haar vriendin dan. Zodra Désirée zich voorgesteld heeft begint ook de rest te praten en zich voor te stellen. Alleen ik zit er stilletjes bij, ik heb nog steeds geen behoefte om te praten. Totdat Désirée me aanspreekt. "En jij? Hoe heet jij?" Vraagt ze lief. Ik zie in haar ogen dat ze het eigenlijk al weet - misschien heeft mijn moeder het verteld of is ze een fan - maar ze heeft toch de moeite genomen om het te vragen. "Ik ben Nick," zeg ik terwijl ik een beetje stom mijn hand uit steek. Ze neemt mijn hand en schud die. "Leuk om je te ontmoeten, Nick," zegt ze met een glimlach. Rowena en Désirée hebben ondertussen hun thee al op, waardoor mijn moeder ze naar boven stuurd om een douche te nemen. "Nick, laat jij ze hun kamers zien?" vraagt ze aan mij en dan richt ze zich tot de meiden, "jullie hebben een badkamer bij jullie kamer." Ohja, dat was ik alweer vergeten. We zijn een tijdje terug verhuisd naar dit huis, waardoor we nu allemaal een eigen slaapkamer met badkamer hebben. Ik sta op en volg de meiden naar de gang, waar ik allemaal koffers zien staan. "Hebben jullie hulp nodig?" vraag ik. "Graag," zegt Rowena. Ik pak een koffer op, maar ik krijg hem bijna niet van de grond, want hij is te zwaar. Rowena glimlacht naar me alsof dat nou juist de koffer was waar ze geen hulp bij nodig had, en pakt de koffer van mij over. "Ik neem die wel," zegt ze terwijl ze de koffer optild alsof het niks is en ze loopt de trap op naar boven. "Dat is haar koffer met boeken," fluisterd Désirée in mijn oor terwijl ik met een ander koffer achter Rowena aan loop, "ze neemt ze overal mee naar toe en is waarschijnlijk de enige die die koffer opgetild krijgt." Ik glimlach, ik moest natuurlijk weer de zwaarste koffer pakken. "How do she do that?" vraag ik aan Désirée. Désirée haalt haar schouders op, wat moeilijk gaat, omdat is in beide handen zware koffers heeft. "Veel oefenen denk ik." Als we allemaal boven aan de trap zijn gekomen draait Rowena zich naar ons om. "En waar moeten we nu heen?" vraagt ze. "Hier heen," ik loop naar een van de twee logeerkamers toe. "Wie wilt hier slapen?" vraag ik terwijl ik de deur open duw. "Row, ga jij hier?" vraagt Désirée aan Rowena. "Tuurlijk," zegt Rowena terwijl ze haar boekenkoffer en de weekendtas die ze in haar andere hand had op het bed neer zet. "Is nog een van deze koffers van jou?" vraag ik. "Alleen die," zegt ze terwijl ze een koffer van me overneemt, "dank je." "Graag gedaan," zeg ik, "dan zien we je beneden wel weer." "Dag Row," zegt Désirée. "Doei Deez, dag Nick," antwoord Rowena. Als ik ook Désirée bij haar kamer heb afgezet, loop ik naar beneden en plof op de bank neer.