10. Rain?!

Uiteindelijk kwamen we in Amsterdam aan.
We verstopte ons in steegjes en het werd donker.
Met onze cape om liepen we door het maanlicht.
Overal gingen lichten uit.
En toen gebeurde het, het begonnen met bakken uit de lucht te vallen, regen.
Ineens werden we omringd door licht het was maar een paar seconden maar daarna zat Aimée op de grond.
Ze had een vin gekregen.
We gingen in een kring om haar heen staan.
Wat moesten we doen?
Ineens kwam er een sirene op ons af.
Steeds dichterbij, een politiebusje stopte vlak voor ons.
We wouden rennen terwijl de jongens Aimée droegen.
Maar we werden omringd door gewapende politiemannen.
We werden in de boeien geslagen, waarom wisten we niet.
We werden in het busje geduwd en we reden weg.

Een hele tijd later kwam er ineens zonlicht naar binnen.
Ik ging recht op zitten en keek naar de rest.
Iedereen sliep nog.
Ik keek om me heen, het was 1 grote ruimte geen bankjes.
De boeien zaten strak.
Ik keek naar Aimée haar staart was verdwenen maar haar benen hadden nog wel een soort "Schubben".
Ineens kwam Matt overeind.
'Hey' fluisterde hij zachtjes en hij kroop naar me toe.
'Goeiemorgen godin' zei hij zacht.
Hij ging naast me zitten.
Ik sloeg mijn ogen neer.
Ineens werd ik bang, zolang duurde het toch niet om naar een politbureau te rijden?
Ik kreeg tranen in mijn ogen toen mijn gedachten ineens naar mijn moeder ging.
'Wat is er?' fluisterde Matt zachtjes.
'Niks' fluisterde ik zachtjes terug.
'Nealie, je kunt me vertrouwen wat is er?' fluisterde hij zacht.
Ik keek hem aan, hij had me Nealie genoemd, de eerste die me zo noemde, ineens stroomden de tranen over mijn wangen en ik stortte me op Matts schouder.
Hij streelde mij langzaam over mijn rug.
'Komt het ooit nog goed?' vroeg ik zacht en snikkend.
Hij legde een vinger onder mijn kin en tilde die op zodat ik hem aan keek.
'Geen vertrouwen verliezen natuurlijk komt het goed' zei hij.
Hij streelde langzaam mijn wang.
'Het komt echt goed' zei hij.