¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) #22

Aimeka pov
Het is twee dagen na mijn vijftiende verjaardag. Ik ben een beetje chagrijnig: ik heb nog niks van Deidara gehoord en dat is vreemd. Ik wist dat hij niet naar mijn verjaardag zou komen maar hij heeft niet eens een kaartje gestuurd! Dan komt mam thuis. ‘Aimeka?’ Ik hoor meteen aan haar stem dat er iets mis is. Ik loop naar de woonkamer. ‘Ja?’ Ik zie dat Kotetsu er ook is. Ik kijk naar mam en zie dat ze gehuild heeft. ‘Mam!’ Snel loop ik naar haar toe en grijp haar hand. ‘Wat is er?’ Mam kijkt me met verdrietige ogen aan. ‘Deidara…’ zegt ze. Een koude wind slaat zich om mijn hard. ‘Wat is er met Deidara?’ Mam zet me neer op een bank. ‘Ik zal het je vertellen… Maar het is niet makkelijk.’ Ik luister naar mijn moeder. De koude wind binnen in me wordt groter en groter. ‘Nee,’ zeg ik als mam klaar is met haar verhaal. ‘Je liegt! Deidara zou zoiets nooit doen! Waarom zeg je dit soort dingen?’ Ik spring op van de bank en kijk mijn moeder met woedende ogen aan. ‘Omdat het de waarheid is, Aimeka. Reinon is vermoord…door Deidara.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee! Jullie zijn leugenaars! Allemaal!’ Ik ren weg uit mijn huis, de straat op. Het kan niet waar zijn! Het moet een fout zijn. Maar de dagen gaan voorbij en niemand komt me vertellen dat het een fout is. Ik huil. Ik huil mijn hart eruit. Niemand kan me troosten. Ik heb mijn beste vriend verloren.
Deidara pov
Met pijn in mijn hart luister ik naar Aimeka’s verhaal. Aimeka stopt even maar praat dan verder.
‘Ik kon gewoon niet geloven dat je een moordenaar was. Ik was zeker dat er een of andere reden moest zijn waarom je Reinon had vermoord. En daar was je, gisteren, om me die reden te vertellen. Ik kon het niet geloven. Het was zo… vreemd. Alsof Reinon ooit mijn moeder zou vermoorden! Maar dan nog…Jij bent niet iemand die zomaar zijn vader vermoord.’
Ik voel de hoop door mijn lichaam vloeien. Betekent dit dat…
‘Ik kan je vergeven voor het feit dat je je vader hebt vermoord. Je beschermde degene waar je van hield. Maar ik kan je niet vergeven voor het feit dat je me in de steek hebt gelaten.’
Ik voel de kou overnemen. ‘Oh…’ fluister ik.
Dan begint ze te lachen. ‘O! Je zou je gezicht moeten zien!’
Verbaasd kijk ik op. ‘Wat?’
Ze glimlacht. ‘Sukkel. Ik vergeef je. Natuurlijk vergeef ik je. Je bent mijn beste vriend.’
‘Wat? Aimeka, je…Ik bedoel…Vanmiddag…Je…’
‘Ik weet wat ik zei. Maar ik meen dit, Deidara. Ik mis je.’ Ik zie de tranen in haar ogen. ‘Ik heb drie jaar zonder mijn beste vriend moeten leven. En nu ben je hier en ik laat je niet weer weglopen. Ik heb geen idee hoe we dit moeten doen. Jij bent een crimineel, een Akatsuki lid maar dat kan me niet schelen. Nu ben ik gewoon even heel egoïstisch en ik zeg jou nu dat je mijn beste vriend bent en dat ik je vergeef. Voor alles.’
De tranen stromen nu over haar gezicht en ik glimlach. Ik heb haar maar één keer zien huilen en dat was toen de Third overleef. Dus ze moet het wel menen. Ik strek mijn arm naar haar uit en ze laat het toe. Het volgende moment houd ik haar in mijn armen. Ik hou haar stevig vast en verberg mijn gezicht in haar haren. Haar schouders schokken en ik wrijf zachtjes over haar rug. Ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Maar ik kan nog steeds niet geloven dat ik mijn beste vriend terug heb.