Varen varen, op een bank

We pedelde voor ons leven.
Toen we een halve tot een hele kilometer van ons vliegtuig weg waren keken we achterom,
en ja hoor het vliegtuig stond in brand met een soort vuurbal boven op zich.
Iedereen relaxte zich.
Op de voorste bank zat Rachel, samen met Elle ze waren aan het pedelen.
Op de middelste bank lag onze bagage, quin was druk met een plank in de weer om te zorgen dat de bagage er niet uit viel aan de open kant van de bank. En ik en Shanice zaten op de laatste bank we keken of we ergens een teken van leven zagen, maar die was er niet.

's Avonds (teminste het begon te schemeren) aten we koude kip met koude bonen uit blik.
Wel heel weinig kip en bonen want we wisten niet hoelang we op de koffer met eten moesten leven.
Maarja toen het helemaal donker was mochten we omstebeurt slapen. Eerst moesten ik en Quin pedelen en uitkijken voor een uur.
(inmiddels hadden we Shanice haar klok gevonden die opgloeiende cijfers had) Daarna moesten de andere 3 een uur en zo de hele nacht door.

Toen het 's ochtends werd kregen we allemaal 2 boterhammen met kaas of pindakaas.
Saai was het zeg, op zee er was niks te doen en niks te zien behalve het water en de lucht.

Na een week op zee, was iedereen uitgedroogd en vermoeid.
We hielden te weinig water over voor de rest van ons tripje als we niet nog meer zouden besparen.
Inmiddels waren Shanice en Rachel, al in een soort van buitenbewustzijn geraakt.
Die konden niks anders meer dan brabbelen en niks doen.
Elle werd langzamerhand ook vermoeider maar bleef volhouden.
En eindelijk, ruim 50 kilometer vederop, lag een tropisch eilandje.
Die we na een halve dag hadden bereikt.