50. Am I in?

Dit had je niet verwacht. In tegenstelling tot het immense theater, was het kantoor van het castingbureau een klein en sober pandje. Het zag er aan de buitenkant grijs en grauw uit, maar van binnen was het juist hypermodern. Jullie gingen samen naar de balie toe. “Goedemiddag.” Zei Taylor beleefd tegen de man achter de balie. Je schatte hem rond de vijftig. “Kan ik u ergens mee van dienst zijn?” Vroeg de man, die vanonder zijn brilletje naar Taylor keek. “Jazeker.” Zei Taylor, die jou even in je hand kneep. “We willen graag weten of zij door is met de Divine auditie.” Hij klopte op je schouder. “Ah, juist.” Zei de man. Hij draaide zijn stoel van jullie weg en dook in een stapel paperassen. “Ehm, even kijken. Ja, gevonden!” De man pakte een dossier beet en ging met zijn vingers over de regels heen. “Divine, ja, ja. Wat is je naam, jongedame?” Je vertelde hem zijn naam en ging een beetje over de rand hangen om te kunnen zien wat hij aan het doen was. “Mja, mja.” Mompelde hij. Je sprong bijna uit je vel, zoveel spanning gierde er door je lijf. De vinger van de man bleef steken bij een bepaalde regel. “Ja, je staat erop. Maar er is één maar…” Zei hij. Je keek hem vragend aan, niet wetend wat je nu moest voelen: blijdschap of verbaasdheid. “Je staat hier, samen met nog een ander meisje. Ze konden echt niet kiezen, dus moeten jullie nog eens auditeren om de rol.” De man fronste zijn wenkbrauwen toen hij jouw gezichtsuitdrukking zag. “Tsja, het spijt me meisje, maar dit is hier voor mij ook helemaal nieuw en ongebruikelijk.” Oké dus, een ander meisje. Anders had je de rol niet? “Maar ben ik dan verzekerd van een rol, of…?” De man keek je medelevend aan vanonder zijn bril. “Alles of niks, jongedame.”

“Ah, dat is echt bagger!” Riep je uit, toen jij en Taylor naar wat meer informatie hadden gevraagd en samen weer richting het hotel gingen. “En ik weet al zeker dat Deveney mijn tegenspeelster gaat worden, ik voel het gewoon.” Taylor keek je aan. “Deveney wie?” Je legde het uit. Taylor liet een blik van herkenning over zijn gezicht gaan. “Ja, die ken ik wel, haar moeder is erg beroemd. Ik heb gehoord dat die dochter van haar er ook naar streeft.” Je gromde. “Nou, daar heb je nog niet alles mee gezegd. Wat een ontzettend arrogant kind is dat zeg!” Taylor pakte je beide handen vast. “Je gaat winnen van haar, dat moet wel. Je bent echt geknipt voor die rol en trouwens, arrogante meisjes moeten ze daar niet!” Dat fleurde je op. Maar je wist nu al zeker dat je voor deze auditie nóg zenuwachtiger zou zijn dan voor de vorige. “We kunnen even naar een pub gaan?” Vroeg Taylor. “Ja, laten we dat doen,” zei je grappend, “om mijn verdriet weg te drinken.” Taylor grinnikte en duwde je weer voort door de straten.

Uiteindelijk waren jullie toch maar niet naar een pub gegaan, maar gewoon rechtstreeks naar het hotel toe. Jullie hadden nog maar anderhalf uurtje voor julliezelf. “Hèhè!” Zuchtte je toen Taylor je de kamer binnenrolde. “Zeg, niet zo zuchten, ik ben hier degene die al het zware werk verricht!” Zei Taylor zogenaamd boos. “Het spijt me! Wacht maar tot jij in een rolstoel zit! Dan krijg je net zo’n houten kont als ik nu heb.” Taylor plofte neer in de bank waar jij vannacht op geslapen had. “Zeg, waar is je vriendin eigenlijk?” Vroeg Taylor. “Met Justin Bieber mee.” Zei je. Taylor dacht dat je het als grapje bedoelde en lachte. “Ik meen het serieus, ze hebben een wilde nacht gehad, geloof ik.” Taylor keek je ongelovig aan. “Ik zag je vriendin niet echt aan voor iemand die op babyfaces valt.” Je rolde met je ogen. “Nee, ik ook niet! Tot gisteren dan.” Taylor keek je diep in je ogen. “Wat zullen we nog doen, voordat ik weer weg moet?” Hij trok een pruillipje. Die ogen, ze lonkten naar je, ze vroegen er gewoon naar! Dus je boog naar voren en drukte je lippen op de zijne. Taylor gaf zich er meteen aan over en voor je het wist had hij je op zijn schoot getrokken en lag je bijna half bovenop hem.