Because you were/are special to us/me (FTSK) 56

De volgende ochtend word ik wakker in Kyles armen. Langzaam open ik mijn ogen en kijk omhoog. Kyle is ook net wakker en kijkt naar mij. "Goedemorgen Doornroosje." lacht hij. "Goedemorgen prins op het witte paard" lach ik. "Zullen we naar beneden gaan? Ik heb honger." vraagt Kyle. Dat wordt meteen ook bevestigd door zijn maag die rammelt. "Iemand heeft honger en ik ben het niet." lach ik. Ik zet me recht en trek hem het bed uit. Als we beneden komen staat iedereen ons op te wachten. "Hoe was het gisteren?" vragen ze meteen. "Leuk. Kom Kyle, je had honger, we gaan eten." zeg ik en trek hem mee naar de keuken. Ik neem 2 schotels uit de kast en zet er van alles op om mee naar boven te nemen. Als we hier beneden eten komen ze toch op onze vingers kijken. "Wat ben jij van plan?" Kyle kijkt me vragend aan. "Als we hier eten kijken ze toch de hele tijd op onze vingers." zeg ik terwijl ik de pot choco neem en hem ook op de schotel zet. Net als ik naar de fles chocomelk wil grijpen neemt Kyle mijn hand vast. "Laat ze toch doen." lacht hij en draait me zodat ik naar hem gericht sta. "Ze willen ons een beetje in de juiste richting duwen zodat ze zeker zijn dat we voor eeuwig en altijd samenblijven." Hij neemt mijn beide handen en kust me. "Dat staat op foto!" roept Kent lachend. "Boven of beneden?" vraag ik Kyle. "Boven" besluit hij. We nemen alles op de schotels mee naar boven en sluiten de deur van mijn kamer. "Ik was gisteravond toen jij al sliep nog even aan het nadenken. Kunnen we niet nog eens eten maken voor je ouders en de jongens? Je moeder heeft me eindelijk aanvaard en ze laten je zelfs meegaan naar Amerika." Eigenlijk heeft hij gelijk. Ook de jongens verdienen een etentje voor al het geduld dat ze met ons gehad hebben. "Je hebt gelijk. Zullen we ze het huis uitsturen en opzoek gaan naar een gerecht om te maken?" Kyle knikt. We ruimen alles op als we gegeten hebben en ruimen alles op.

"We zouden graag hebben dat jullie het huis uitgaan. Maak plezier, ga naar waar je ook naartoe wil. Als jullie rond 7 uur deze avond terug zijn is het goed. Eet niet teveel alsjeblieft, terwijl jullie doen waar jullie zin in hebben." zeggen Kyle en ik terwijl we iedereen het huis uitduwen. We nemen de kookboeken en zoeken naar gerechten. Als we gevonden hebben wat we zullen maken gaan we op zoek naar de ingrediënten en ook nu moeten we naar de winkel.

"Zet je in het karretje" lacht Kyle. "Echt niet, de mensen gaan ons weer raar bekijken en we zijn nog niet eens de winkel binnen. Straks gooien ze ons buiten voor we alles hebben." lach ik maar mijn woorden lijken geen invloed op hem te hebben. Hij neemt me op en zet me in het karretje. Hij neemt alle ingrediënten die we nodig hebben en laat het karretje geen moment alleen achter zodat hij zeker is dat ik niet uit het karretje zou springen. Pas als we aan de kassa zijn laat hij mij uit het karretje. "Kan jij nu nooit eens volwassen doen?" zegt hij nep-boos. "Sorry ik ben ook maar een meisje van 25 jaar. Wat een geluk dat jij 29 bent." antwoord ik. We leggen alles klaar om ingescand te worden. Als alles ingescand is, betaald is en in de auto geladen is rijden we naar huis.

Tegen 7 uur is alles klaar en komt iedereen toe. "Hmm, het ruikt hier lekker." merkt mijn moeder meteen op als ze net is toegekomen. Kyle kijkt me glimlachend aan. Voor hem kan zijn dag niet meer stuk. De dag waarvan hij zelfs niet durfde dromen is werkelijkheid geworden.

Aan tafel wordt er veel gelachen. Iedereen heeft plezier, net zoals ik het wil. Ineens begin ik te beseffen dat ik binnen 2 weken al in Amerika zit... zonder mijn ouders. Ze hebben 25 jaar voor me gezorgd en binnen 2 weken zijn ze er niet meer. Oké, dan heb ik Kyle, Kent, Marc, Austin, Jonathan en Caleb maar dat is toch niet hezelfde. Ik ga mijn ouders wel heel erg missen, daar ben ik nu al zeker van. Met die gedachten in mijn achterhoofd probeer ik er toch nog een leuke avond van te maken. We zijn aangekomen aan het dessert. Kyle en ik zetten ons recht om het te gaan halen.

"Wat is er?" vraagt Kyle. "Je leek zo afwezig." Ik haal mijn schouders op. "Straks Kyle, nu even niet." Ik neem desserten van hem aan. "Oké, wat het ook is, ik ben er voor je." Hij kust me op mijn mond, wrijft eens door mijn haar en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Net als ik wil doorlopen naar de tafel waar iedereen wacht op het dessert roept hij me terug. "Wat is er nu?" lach ik. "Je haar ligt niet goed. Moet ik je dat ook nog leren?" lacht hij. Ik ga terug naar hem en hij legt snel mijn haar weer een beetje goed. "Dankjewel, wat zou ik toch zonder jou doen?"