Because you were/are special to us/me (FTSK) 53

Would you believe me if I said I was sorry
The question wasn't mean to hurt,
It was just my fear of losing you.
And now you're filling all the space that surrounds you
I'll soon be tucked away underneath your bed

Maybe it was wrong of me to think I could keep you
And maybe it's the last few drinks
Taking over my mouth and all I've been thinking
I want you to know that I am fine here without you
But I can't bring myself to lie to you.
And since we're being honest, I feel I should tell you
I've been filling up the empty space between you and I

Maybe it's all for the best,
But I just don't see any good in this, no.
Maybe we'll find something better
I will always love you

between you and i van every avenue

schrijf ik op een papier als ik weer alleen ben in mijn kamer. De jongens komen af en toe wel eens kijken maar ik had hun gevraagd om me even alleen te laten. "Elisa, we gaan eten. Kom je even naar beneden?" Mijn vader staat in mijn deuropening. Ik knik en ga mee naar beneden. "Waar is Fabian?" vraagt mijn moeder blij. "Weg,... weg voor altijd." Het glas dat ze enkele seconden geleden nog in haar hand had valt op de grond. "Hoe bedoel je?" vraagt ze verward. "Hij heeft het huwelijk afgezegd. We trouwen niet meer en er is ook geen relatie meer. Hij en Kyle zijn helemaal uit mijn leven." Ik probeer de tranen weg te slikken en houd mijn blik op mijn bord gericht. Als ik de moed vind om op te kijken zie ik mijn moeder met een halve lach op haar gezicht en mijn vader met een moeilijk gezicht. "Ik heb geen honger meer." Ik loop van tafel naar buiten. Waarom zit mijn moeder steeds te lachen als het mis gaat tussen mij en Kyle? Ik laat mijn voeten me brengen naar waar ze dan ook gaan en trek me van niets nog iets aan. Na een tijdje kom ik aan in het skatepark, ik zet me opnieuw op de halfpipe en staar voor me uit.

"Hij is droog en ik weet dat het je kwetst maar doe deze trui nu maar gewoon weer aan." Naast mij zit Kent. "Misschien kan je dat gedichtje afgeven aan Kyle." Hij laat me het papier zien waarop ik het gedichtje geschreven had. "We maakten ons een beetje ongerust toen je maar niet terugkwam en gingen maar eens kijken of je soms iets achtergelaten had van briefje op je kamer. We vonden dit." Ik haal mijn schouders op. "Ik mag nog op mijn hoofd gaan staan, hij komt nooit meer terug, ik heb het wel goed verknalt. Dat Fabian weg is vind ik niet eens erg, maar Kyle die weg is daarvan ga ik kapot." Opnieuw begin ik te huilen. Kent geeft me de trui van Kyle die ik dan maar aandoe. Daarna legt hij een arm rond mij en probeert me een beetje te troosten.

De dagen gaan voorbij en nog steeds heb ik niets van Kyle gehoord. Het is een week geleden dat ik het briefje heb achtergelaten. De jongens hun blikken zijn van een beetje ongerust naar wel heel erg ongerust gegaan. Ik kan het niet meer aan om niets te horen van Kyle en word zowat gek. Ik zit een hele dag mails te sturen naar Kyle in de hoop dat hij ooit zou antwoorden. Volgens mij zit zijn mailbox al meer dan overvol en krijgt hij mijn berichten niet meer. Ineens gaat mijn gsm af. "Hallo?" vraag ik een beetje verbaasd als ik zie dat het een onbekend nummer is. "Ik leef nog" hoor ik aan de andere kant van de lijn. "Kyle? Omg, alsjeblieft komt terug." De tranen springen in mijn ogen, blij dat ik eindelijk iets van hem hoor. Kyle zegt niets meer en na een minuut stilte legt hij af. Ik haal de telefoon van mijn oor weg en staar er naar. "Kom je een..." Jonathan komt mijn kamer binnengelopen. "...film met ons kijken?" maakt hij de zin af en komt naar me toe. "Wat is er?" Ik vind geen woorden om te zeggen wat ik net gehoord heb. Het lijkt alsof hij het vermogen om te spreken heeft weggenomen door dat simpele telefoontje. Jonathan neemt mijn GSM uit mijn handen en doet er het een en ander mee. "Kyle heeft je gebeld." zegt hij blij. "Wat heeft hij gezegd?" vraagt hij meteen. "Dat hij nog leeft." zeg ik eerlijk. Jonathan blijft me afwachtend aankijken. "Dat was het, hij legde af nadat hij dat gezegd had." Hij knikt. "Kom je..." begint hij maar ik onderbreek hem. "Ik kom met jullie film kijken." Samen gaan we naar beneden en kijken een film.

Als de film gedaan is is het al laat en gaan we allemaal slapen. De volgende dag ben ik al vroeg wakker en ga naar beneden. Het is nog maar 8 uur maar ik ben klaarwakker. Ik eet wat en kijk wat tv. Al gauw ben ik de tv wel beu en start de computer op. Ik open internet en surf wat rond. Dan krijg ik een idee om een tekstje te schrijven:
The first time I wont regret
One look into your eyes and Ill never forget
But youre not about to jump right into
This tonight
Wondering just what to do
Every single second in the room with you
I cant talk this over
To win you over
Here tonight

So open your eyes
Dont say goodnight
Wondering why
Alone tonight
Ill just let it go for you

Im letting you down
You are just hiding it so well
Youre giving me no sign
No interest
You dont really want this, you dont really want this
So right now
Are you gonna try to save yourself
I bet youre so sick
Of hearing it
You dont really want this, you dont really want this

So hard to get, is that what its gonna be?
Sitting down not even looking at me
I hope forever
I wont remember
This tonight
So out the door
Gone away
Running so fast through the pouring rain
Gone forever
So much better
Here tonight


Id throw it all away for you
If you took another look youd be back so soon
All alone, a dark cold night
Wrapped around, you better hold on tight

you do you don't van every avenue

Net als ik alles getypt heb schiet ik omhoog.