Because you were/are special to us/me (FTSK) 52

Helemaal doorweekt komen we binnen. "Kent, kan jij even boven handdoeken gaan halen?" vraagt Caleb. Kent loopt naar boven en komt even later terug met handdoeken. Even later ga ik me omkleden en trek me terug op mijn kamer. Ik zet mijn computer aan en stuur een mail naar Kyle. 'Kyle, waar zit je? Ik maak me ongerust. Ik weet dat je niet in Amerika bent en ook niet onderweg naar Amerika. Stuur iets terug alsjeblieft. Elisa'
Na 10 minuten heb ik nog steeds geen antwoord. "Kyle, alsjeblieft, antwoord. Ik hou van je. Elisa' Nog eens 5 minuten later heb ik nog steeds geen antwoord. 'Kyle, alsjeblieft, je moet antwoorden. Geef een teken van leven.'
Ik stuur wel 30 mailtjes op een uur tijd en krijg maar geen antwoord. "Elisa, wat ben je aan het doen? Ik sta hier al een kwartier achter je en je hebt al 10 mailtjes gestuurd, allemaal naar Kyle." Ik merk aan de manier waarop Austin spreekt dat hij wel heel erg ongerust is. "Hij antwoordt niet, ik wil gewoon een teken van leven. Stel je voor dat hij... domme... domme dingen doet, denk je dat ik me dan goed zal voelen. Ik moet zeker weten dat hij nog leeft" zeg ik wanhopig. "Ik zal hem proberen bellen." Hij neemt zijn gsm en belt Kyle. Na enkele keren overgaan begint hij te praten. "Hey Kyle, Elisa is echt wel heel ongerust. Je kan maar beter iets van je laten horen voor er erge dingen gebeuren. Bel me meteen terug als je dit gehoord hebt." Dan legt hij af. "Mailbox" zegt hij. "dacht ik al.... Zou het helpen als ik met de telefoon bel, ik bedoel maar, hij kent dit nummer niet."probeer ik. "Je kan proberen maar ik weet niet zeker dat het zal helpen. Waarschijnlijk legt hij meteen af als hij hoort dat jij het bent. Als je nu belt dan weet hij misschien dat jij het zal zijn sinds ik hem dat bericht heb achtergelaten. Probeer morgen eens." Ik knik. Austin stapt weer weg. "Ik heb hem gezien." zeg ik wanneer Austin net de deur opent. "Wie? Kyle?" Ik knik. "Weet je het zeker?" Ik knik nog eens. "Hij liep ons voorbij toen we terugkwamen van het skatepark. Ik ben er zeker van. Hij had blond, bijna wit haar, een neuspiercing, een blauwe pet en een zwarte trui. Hij was, net als Kyle, groot en toen ik hem zag komen en hij mij zag keek hij ineens naar de grond. Ik ben er zeker van Austin. Je moet me geloven." Ik kijk hem hoopvol aan. "Ik denk dat ik je wel geloof. Het zou goed kunnen, we zijn in de luchthaven gaan navragen of Kyle Burns had ingecheckt naar Amerika maar ze zeiden van niet dus moet hij wel nog in België zijn. Komaan, we gaan hem zoeken. Je moet me exact laten zien waar je hem gezien hebt." Hij trekt me mee naar buiten. Het is wel nog aan het regenen maar we hebben onze jas aangetrokken en een paraplu mee.

"Dus hier zag je hem en dan ging hij om de hoek en was hij weg?" Ik knik. "Even kijken waar hij op zo'n korte tijd naartoe kan." We lopen samen de hoek om en kijken rond. Nergens is een straatje dus moet hij een gebouw zijn binnengegaan. "Natuurlijk, dit is het hotel waar jullie logeerden. Hij is hier binnen gegaan. Het kan niet anders." merk ik dan op. Samen gaan we binnen. De vrouw aan de receptie begroet ons vriendelijk. Austin blijft op afstand staan want hij verstaat toch geen Nederlands. "Heeft Kyle Burns hier soms een kamer voor de komende 3 weken?" vraag ik vriendelijk. "Het spijt me maar ik mag geen informatie vrijgeven." antwoordt ze nog steeds even vriendelijk. "Mevrouw, dit is levensnoodzakelijk. Als Kyle Burns hier een kamer heeft moeten we het weten. Hij is vermist en we maken ons nogal ongerust. Hij zei terug vertrokken te zijn naar Amerika maar daar heeft hij nooit ingecheckt."leg ik haar min of meer het verhaal uit. "Het spijt me maar tenzij u een bewijs heeft dat hij vermist is, kan ik u geen informatie vrijgeven." antwoordt de vrouw. "Austin, heb jij een foto van Kyle bij?" Hij schudt zijn hoofd. "Zie ik eruit alsof ik een foto van hem in mijn portefeuille zou steken?" vraagt hij sarcastisch. Dan bedenk ik me dat ik er wel enkele in mijn portefeuille steken heb van toen we nog samen waren. "Mevrouw, kunt u dan alstublieft gewoon ja of neen antwoorden op de vraag of deze jongen hier geweest is?" vraag ik hopeloos terwijl ik een foto laat zien van Kyle en mij. "Hij is hier geweest." geeft ze eindelijk toe. "Zou u hem een boodschap kunnen doorgeven?" Op de achtergrond hoor ik het belletje van de lift gaan. "Zeker, wat zal ik hem zeggen?" Ze neemt pen en papier in de aanslag. "Zou ik het anders zelf mogen opschrijven? Het is nogal... privé" Ze knikt en geeft me de pen en het papier.
'Kyle, alsjeblieft laat iets van je horen. Al was het maar gewoon om te zeggen dat je nog steeds leeft. Ik mis je ongelofelijk. Fabian wil niet meer met mij trouwen en heeft het uitgemaakt. Hij zei dat ik nog steeds van jou houd en hij zei letterlijk: 'Ik had nooit gedacht dat ik dit ging zeggen maar Elisa, het is over tussen ons, je houdt nog steeds van hem. Ga hem achterna, vertel hem de waarheid en vertrek samen met je ouders naar Amerika om daar een nieuw leven te starten met die blonde suk... met Kyle.' Hij had gelijk Kyle, elk moment van de afgelopen 3 jaar heb ik aan je gedacht maar nooit drong het tot me door dat het om liefde ging. Toen hij me zei dat ik nog steeds van je houd is het me pas echt beginnen doordringen. Ik snap dat je geen liefde meer voor me voelt na alles waar ik je doorgesleurd heb maar is vrienden zijn nog mogelijk? Bel me alsjeblieft, ik hou nog steeds heel erg veel van je. Elisa'
Bij die laatste zin kan ik mijn tranen niet meer houden, huilend schrijf ik er nog mijn nummer op en geef het briefje aan de receptioniste. "Kom Elisa, we kunnen maar beter naar huis gaan." Hij slaat een arm rond mij en trekt me mee naar buiten.