Because you were/are special to us/me (FTSK) 51

"... mijn ticket. Ik kan hier niet nog een dag langer blijven. Ik vertrek nu. Ik kan het gewoon niet. Zeg haar dat ik terug ben naar Amerika. Als ze op haar trouw ja zegt zien we elkaar nooit meer. Ik krijg het niet over mijn hart om haar te zien met hem en ondertussen te doen alsof er niets aan de hand is. Ik hou nog minstens zoveel van haar als 3 jaar geleden." Stil blijf ik in de gang staan. "Vergeet haar zeker niet te zeggen dat het me spijt dat dit zo moet aflopen maar ik wil haar huwelijk niet verpesten." Ik hoor wat lawaai. "Geef je haar dit ook nog?" Dan gaat de deur open. Als Kyle me daar ziet staan laat hij zijn hoofd hangen en loopt me voorbij. "het spijt me echt Ella" Verbaasd kijk ik hem na. "We kunnen toch een oplossing zoeken. Je hoeft niet te vertrekken. Ik wil het niet. Ik wil met jullie allemaal mijn trouwjurk gaan uitkiezen." ratel ik. "Het spijt me." herhaalt hij maar kijkt niet om en loopt door. "Ik had nooit gedacht dat ik dit ging zeggen maar Elisa, het is over tussen ons, je houdt nog steeds van hem. Ga hem achterna, vertel hem de waarheid en vertrek samen met je ouders naar Amerika om daar een nieuw leven te starten met die blonde suk... met Kyle." Hij kust me lang en laat me dan gaan. "Elisa? Ik moest je dit nog geven" Ik draai me naar Marc en neem een brief aan.
'Ella, het spijt me dat ik geen afscheid heb genomen en ben teruggegaan naar Amerika. Ik kan het niet aan jou en Fabian samen te zien. Ik wil je huwelijk niet verpesten dus heb ik besloten terug te gaan naar Amerika. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk. Ik zal altijd van je blijven houden. Tot nooit meer . Ik hou van je Elisa. X Kyle '

Ik blijf gewoon staan en lees de brief nog wel 5 keer. Hij begon met Ella en eindigde met Elisa, hij is gekwetst, het zit hem diep. Wat voor iemand ben ik? Ik ben een monster. "Elisa, ik denk dat het nu echt wel tijd wordt dat je achter Kyle aanrent. Die jongen staat niet om de hoek te wachten tot je eindelijk doet wat je zou moeten doen." Ik beweeg nog steeds niet dus besluit Fabian wat beweging in mij te brengen. Hij trekt me mee naar beneden, opent de voordeur, duwt me naar buiten en net als ik terug binnen wil gaan doet hij de deur dicht. Ik wil wel achter Kyle aan maar ik heb mijn autosleutel niet en Fabian laat me vast niet binnen. Te voet, met de fiets of de bus duurt te lang en voor hier een taxi is zit hij alweer in Amerika.Ik heb zelfs geen geld op zak. Ik ga dan maar naar het skatepark.

"Eindelijk heb ik je gevonden." Ik zit op de halfpipe met mijn benen opgetrokken te denken aan hoe Kyle en ik hier ooit nog geskate hebben en daarna naar het graspleintje geweest zijn. Van mooie tijden gesproken, nu is het helemaal anders. Alles wat ik lief had ben ik kwijt, oké dat is overdreven. De 2 mensen die ik het meest lief had zijn allebei uit mijn leven. Ik voel hoe Caleb een arm rond mij legt en mij tegen hem trekt. "Hoelang zit je hier al?" vraagt hij. "Sinds Fabian me buitenzette." antwoord ik huilend. "Besef je dat je hier de afgelopen 6 uur hebt doorgebracht?" Ik haal mijn schouders op. "Dat is niets vergeleken met het verliezen van de aanwezigheid van 2 personen in mijn leven waar ik zo van hield." antwoord ik nog steeds huilend. Ik heb geen idee of ik het wel normaal heb uitgelegd. Ik denk als ik iemand die zin had horen zeggen dat ik het niet eens zou verstaan. "Ik snap wat je bedoeld, je hebt het over Fabian en Kyle die uit je leven gelopen zijn, is het niet?" Ik knik. "Hield je echt van Fabian?" Ik knik. "Natuurlijk, anders zou ik toch nooit toegezegd hebben om met hem te trouwen." snik ik. "Het gaat regenen, kom mee naar huis." Ik schud mijn hoofd. "Waarom zou ik naar huis gaan? Fabian is daar waarschijnlijk nog en ik wil zijn waar Kyle en ik enkel goede herinneringen opbrengt." Calebs gsm gaat af. "Ik heb haar gevonden. Hebben jullie hem nog kunnen tegenhouden?" vraagt hij meteen zonder hallo te zeggen of te kijken wie er belt. Dan worden zijn ogen groot. "Oké, tot straks" Ik kijk hem aan. "Wat is er?" bang wacht ik het antwoord af. "Kyle heeft niet ingecheckt. Hij is niet vertrokken naar Amerika." Met grote ogen kijk ik hem aan. "Weet niemand dan waar hij naartoe is?" Caleb schudt zijn hoofd. "Als niemand dat weet, zou het dan kunnen dat hij... domme dingen doet?" Caleb haalt zijn schouders op. "Als ik dat zou weten... Hier, doe deze trui maar aan en kom met mij mee naar jou thuis voor het begint te regenen." Caleb geeft me een trui aan die hij bij zich had. Ik neem hem aan en dan barst ik helemaal in tranen uit. "wist je nu echt geen betere trui uit te kiezen?" snik ik. Caleb kijkt me onbegrijpend aan. "Die trui... die is... van Kyle" snik ik. "Sorry, sorry, echt waar, het spijt me, ik bedoelde het niet zo. Als ik dat geweten had..." De eerste druppels beginnen te vallen, ik kijk omhoog en voel hoe langer hoe meer druppels in mijn gezicht vallen. "Elisa, kom nou." dringt Caleb aan. "Kyle is verdwenen en het enige waar jij om geeft is dat wij droog zouden zitten thuis! Ben je niet beschaamd!" roep ik tussen mijn tranen door. "Kyle komt wel terug. Kom nou." Koppig blijf ik zitten. Caleb neemt me op en loopt voorzichtig de halfpipe af. "Als Mozes niet naar de berg wil dan moet de berg naar Mozes." Ik kijk hem raar aan, ik ken het spreekwoord wel maar ik zie niet in wat dit met de situatie te maken heeft. "Wat wil je daar nu weer mee zeggen?" vraag ik. "Als jij niet naar huis wil dan moet ik je maar naar huis dragen." Hij kijkt me aan alsof ik net het domste ooit gevraagd heb. "Dan is dat spreekwoord niet echt van toepassing, dat besef je toch?" antwoord ik. "Het doet er niet toe, het begint behoorlijk hard te regenen, ik wil naar huis." zegt hij terwijl hij snel doorloopt. Ik staar wat voor me uit en zie een jongen onze richting uitkomen. Hij loopt goed door en kijkt ineens naar de grond. Hij heeft een zwarte trui aan en een blauwe pet. Hoe korter hij komt, hoe meer ik besef krijg dat hij wel heel erg groot is. Groot zoals... Kyle. Als hij ons voorbij komt zie ik ook blond, bijna wit haar. "Euhm, Caleb? Dat is... Dat is Kyle" Caleb begint te lachen. "Laat me los" Ik spartel wat zodat ik uit zijn armen geraak en loop achter hem aan. "Kyle! Kyle! Wacht nou even" Hij loopt de hoek om, ik volg hem ook de hoek om en dan is hij verdwenen. "Elisa, ben je wel zeker dat je goed gezien hebt. Ik bedoel, ik heb ook iemand ons zien voorbij lopen maar het was me niet echt opgevallen dat het Kyle zou zijn en de straat is... leeg." Verslagen laat ik mijn hoofd hangen en loop met Caleb mee naar huis.