Because you were/are special to us/me (FTSK) 50

Na enkele dagen beginnen we eens te overlopen wat we allemaal moeten doen en vliegen er dan ook meteen in. De datum is 23 juli. De kerk en het gemeentehuis zijn vastgelegd. Na lang zoeken hebben we ook een zaal gevonden en een dj. "Heb ik je al vertelt dat ik aan Forever The Sickest Kids gevraagd heb op te treden?" vraag ik Fabian. "Nee en ik zou liever hebben dat ze het niet doen." antwoordt hij. "Ze komen naar het feest, je weet dat ze in een band zitten dus vind ik dat we ze toch een concertje mogen laten geven en een liedje in de kerk laten zingen." Fabian schudt zijn hoofd. "Geen denken aan." houdt hij vol. Ik sla boos op tafel. "Ze komen naar het feest en spelen." houd ik vol. "Ze komen NIET" Ook hij houdt voet bij stuk. "Wel, als zij niet mogen komen dan komen jouw vrienden ook niet." ga ik in de tegenaanval. "Waarom moeten zij er altijd bij betrokken zijn? Ze moeten helemaal van Amerika komen en ik moet ze niet echt." verdedigt Fabian zich. "Je kan op je hoofd gaan staan, ze komen WEL EN treden op." Mijn moeder komt naar ons toegelopen. "Rustig aan, wat is het probleem?" probeert mijn moeder ons te kalmeren. "Meneer daar vindt dat Kyle en co niet mogen komen naar het trouwfeest." begin ik meteen. "Ik zie het probleem niet. Ik kan hem helemaal begrijpen. Ze verstaan er toch geen woord van en zo belangrijk zijn ze toch niet." Boos loop ik naar boven, het is toch avond en dan ga ik meteen slapen.

"Goedemorgen schone slaapster." Fabian zit bij mij op bed. "Mogen ze komen?" vraag ik meteen. Hij zucht. "Is dat wat je echt wil?" Ik knik. "Ben je er zeker van?" Ik knik. "Je gaat het je helemaal niet beklagen?" Ik schudt mijn hoofd."Oké, laat ze dan maar komen." besluit hij. "Je bent een schat, je bent mijn schat voor altijd." zeg ik en kus hem.

De dagen vliegen voorbij, de maanden passeren. We zijn eind juni en de jongens komen vandaag eindelijk nog eens naar België. Fabian en ik wachten hen op in de luchthaven. Ik ben zo blij dat Fabian en ik gaan trouwen. Ik stel het me al helemaal voor: ik kom in de mooiste jurk die ik ooit gezien heb de kerk binnengelopen en Fabian doet opnieuw een ring rond mijn vinger. Ik heb besloten om met de jongens mijn jurk te gaan kopen, dat is plezier verzekert.

"Ella!" Daarmee word ik meteen uit mijn gedachten gehaald. Ik zie hoe Kyle op me komt afgelopen. Ik loop naar hem toe en hij tilt me op en draait enkele keren met mij rond. Als hij me terug op de grond zet knuffelt hij me nog eens extra. "Ik heb je gemist." fluistert hij in mijn oor. "Ik heb je ook heel erg gemist." zeg ik. "Waar is ons kleintje? Ik moet haar nog een lading kussen en een cadeautje geven." hoor ik Jonathan vragen. "Ik heb Smurfin gevonden. Is dat ook goed?" lacht Caleb. Smurfin is nog niet zo slecht gevonden, ik heb een blauw t-shirt aan en een jeans-rokje. "Jaja, heel goed Caleb." Jonathan komt op me afgelopen en geeft me 3 kussen en een cadeautje. Ik open het meteen en haal er een armbandje met lettertjes uit. "De letters zijn telkens een beginletter van onze namen. Zo kan je altijd aan ons denken. Sinds je leven drastisch zal gaan veranderen zal je ons waarschijnlijk niet meer zien of spreken. Met dat armbandje zijn we nog steeds bij jou;" legt Kent uit. "Jongens, ik ben echt blij met het armbandje maar laat 1 ding duidelijk zijn, ik ga jullie echt niet laten vallen." verzeker ik hen. "Je komt nu al niet meer langs in Amerika, waarom zou je het wel nog doen met hem?" vraagt Austin geïrriteerd. "Ik ben aan het sparen om eens langs te kunnen komen in Amerika, lang genoeg zodat we alle tijd kunnen inhalen die ik daar al had moeten gezeten hebben. Ik heb nog steeds geen ezeltje dat geld kakt of geld dat op mijn rug groeit." pik ik er meteen op in. Fabian komt bij ons staan en legt een arm rond mij. "Het spijt ons, het lijkt voor ons veel gemakkelijker om een ticket te kopen sinds we heel wat geld verdienen met de band." excuseert Jonathan zich meteen voor hen allemaal. "Het geeft niet, komen jullie mee naar huis." Iedereen stemt in

We zijn de uitnodigingen aan het schrijven voor het huwelijk, ook de jongens helpen ons. Kyle stopt ineens met schrijven en loopt weg. Ik dacht eerst dat hij even naar het toilet moest maar als ik iemand de trap hoor oplopen weet ik genoeg. Ik kijk een beetje bang naar Caleb, Kent, Marc, Austin en Jonathan. Fabian blijft gewoon doorschrijven. "Ik zal wel even gaan kijken." besluit Marc. Pas dan kijkt Fabian op. "Hé, waar is Kyle?" vraagt hij in het Engels. Als blikken konden doden leefde Fabian niet meer. "Is die arme jongen jaloers? Elisa, heb jij geen vriendin meer die nog geen lief heeft. Misschien moet je hem Julie eens voorstellen. Ons blondje heeft een lief nodig." lacht Fabian. "Fabian, ik zou willen dat je die commentaar achterwege laat. Je hebt het wel over mijn beste vriendin en één van mijn beste vrienden." merk ik toch wel een beetje boos op. "Ik ga naar boven, even kijken hoe het daar gaat." besluit ik. "Ik ga wel mee;" Met Fabian vlak achter me ga ik naar boven. "Het spijt me" zegt hij terwijl we de trap opgaan. "Dat is maar goed ook."