Because you were/are special to us/me (FTSK) 49

Mijn ouders zijn niet thuis dus dat betekent het huis voor mij alleen. Ik open de deur en zie tot mijn grote verbazing allemaal rozenblaadjes liggen. Fabian heeft geen sleutel dus dat is onmogelijk dat hij hier is en Kyle heeft dan wel zijn reactie goed te maken maar die zit op het vliegtuig naar Amerika. Verward volg ik het spoor dat naar boven leidt. Het leidt naar mijn kamer en af en toe staat er een theelichtje langs de muur. Ik open de deur naar mijn kamer en zie Fabian in het midden van mijn kamer staan. Mijn kamer ligt vol met nog meer rozenblaadjes en er zijn nog veel meer theelichtjes in mijn kamer.

"Wauw" is het enige wat ik kan uitbrengen. "Ik moet je iets vragen." zegt hij verlegen. Ik loop naar hem toe en kus hem. "Je mag me alles vragen." antwoord ik en lach eens bemoedigend. "Wel, we zijn nu toch al 2 jaar samen en..." hij pauzeert even om naar de juiste woorden te zoeken en lijkt ze dan te vinden. "... ik hou echt met heel mijn hart van jou en ik zie niet in dat ik je ooit zou verlaten. Elisa, wil je met mij trouwen?" zegt hij terwijl hij op 1 knie gaat zitten. Ik sla een hand voor mijn mond en begin te huilen. "ja, Fabian, heel graag zelfs." piep ik. Hij komt recht en knuffelt en kust me. Daarna schuift hij de ring rond mijn vinger.

Hij blijft de rest van de dag nog bij me en we houden het allemaal heel romantisch. Hij blijft slapen en vertrekt de volgende dag maar pas weer naar huis. Als hij het huis uit is spurt ik naar mijn computer en start hem op. Ik start internet zodat ik een mail kan sturen naar de jongens
'Hey jongens, ik heb super goed nieuws. Toen ik gisteren van de luchthaven terugkeerde lagen er allemaal rozenblaadjes die naar mijn kamer leidden. Toen ik de deur opende stond Fabian in het midden van mijn kamer omringd door nog meer blaadjes en theelichtjes. Hij vroeg me ten huwelijk. Ik ben zo gelukkig. Ik wil dat jullie ook komen en een liedje spelen in de kerk. Als jullie willen kunnen jullie ook een soort concert geven op het feest nadien. Ik moet het wel nog even bespreken met Fabian maar dat komt wel in orde. Ik hou van jullie. Dikke knuffel en kus'

Ik huppel de hele dag blij door het huis. "Wat is er met jou gebeurd? Je loopt al een hele dag rond te huppelen." vraagt mijn moeder. Zonder iets te zeggen laat ik mijn vinger zien waar de ring van Fabian rond schittert. Mijn moeder krijgt een lach van oor tot oor. "Dat is geweldig." Mijn moeder omhelst me. Mijn vader lacht wel maar het lijkt alsof er iets is dat hem dwars zit. Op dit moment ben ik gewoon veel te blij en schenk er geen aandacht aan.
'Hey Elisa, we zijn allemaal zeer blij voor je. Bedankt voor de uitnodiging en als Fabian er ook mee akkoord is willen we gerust dat concertje geven en een liedje in de kerk spelen. We houden ook super veel van je en missen je nog veel erger. Hoe reageerden je ouders? Dikke kussen en knuffels'

Pas bij die laatste vraag bedenk ik me dat mijn vader een beetje raar reageerde. "Papa, kan ik je even spreken?" vraag ik. Mijn vader komt recht uit de zetel en samen lopen we naar mijn kamer. "Ik wou even luisteren waarom je niet zo enthousiast als mama was toen ik vertelde dat ik zou trouwen met Fabian." Mijn vader zucht. "Ik vind dat je niet helemaal gelukkig bent met Fabian zoals je was met Kyle. Toen je nog met Kyle was leek je leven perfecter dan ooit. Ik zag je eerder met Kyle trouwen of gewoon je leven verder leven. Ik had nooit gedacht dat je de liefde voor Kyle zou opgeven voor Fabian." legt hij uit. "Kyle en ik zijn nog steeds vrienden. Liefde werkte niet zo goed. We zijn echt nog steeds de beste maatjes." verzeker ik mijn papa. "Als jij maar gelukkig bent." besluit mijn vader en gaat uit mijn kamer.