Because you were/are special to us/me (FTSK) 48

Thuis aangekomen beginnen we alles opnieuw klaar te maken zodat iedereen kan slapen. "Blijf jij slapen?" vraagt Caleb aan Fabian. "Ik zou wel willen maar ik kan niet." antwoordt hij. Caleb kijkt hem raar aan. "Als ik blijf slapen is er iemand die geen slaapplek heeft." verduidelijkt Fabian. "Of we zouden met 3 in een bed moeten slapen." merkt Kent op. "Lekker gezellig." gaat Fabian er sarcastisch op in. "Ik vind het eigenlijk zo geen slecht idee." geef ik eerlijk toe. "Het is toch echt gezellig." Fabian rolt met zijn ogen. "Schat, denk je niet dat het heel krap zal zijn om met 3 volwassenen in 1 bed te slapen?" Ik haal mijn schouders op. "Eigenlijk denk ik dat niet." antwoord ik nog steeds eerlijk. "We zien wel, ik help hier nog wel even alles klaar te leggen en dan zien we wat iedereen er van vindt." Zonder er nog verder op in te gaan maken we alles klaar voor de overnachtingen van de jongens.

"Zo, nu alles klaar is kunnen we eens horen wat iedereen er van denkt om jou hier te laten overnachten." Ik loop naar Fabian en leg mijn armen rond zijn middel. "Ik heb geen probleem ermee dat hij hier zou blijven slapen." antwoordt Caleb meteen voor zichzelf. "Ik ook niet" wordt er nog door elkaar gezegd. Kyle zit op mijn bureau aan het raam en kijkt afwezig naar buiten. Het zit hem dus dwars dat Fabian hier blijft slapen. "Slapen jullie hier met 3 of komt er nog iemand bij ons slapen?" vraag ik hen. "Ik slaap niet met Marc of Austin. Hun haar, en zeker dat van Marc, hoef ik niet in mijn mond." verdedigt Jonathan zich meteen. "Ik wil niet bij één van hen in bed" vervolgt Caleb. "Oké, oké, ik heb het begrepen. Wie slaapt er dan bij Fabian en mij?" vraag ik maar meteen als ik doorheb dat dit op een eindeloze discussie zal uitlopen. Kent, Marc, Austin, Jonathan en Caleb kijken meteen 1 richting uit, Kyle. Kyle die nog steeds afwezig naar buiten keek heeft door dat er naar hem gekeken wordt en kijkt ons raar aan. "Wat? Wat is er?" vraagt hij een beetje verbaasd. "Jij mag bij Elisa en Fabian slapen." Hij neemt zijn koffer en loopt ermee naar mijn kamer. "Zal ik met hem gaan praten?" vraagt Fabian. Ik knik eens waardoor Fabian vertrekt.

"Dit is niet goed hè?" De jongens schudden hun hoofd. "Kyle houdt zich sterk maar Fabian die hier dag in dag uit zal rondlopen zal hem geen goed doen. Zeker niet als jullie lopen te knuffelen en kussen." antwoordt Marc."Zal ik vragen aan Fabian naar huis te gaan?" De jongens kijken me raar aan. "Dat zou ik ook niet doen of je bent Fabian kwijt. Ik denk dat het goed is dat Fabian gaan praten is met Kyle. Op die manier kan Kyle duidelijk maken aan Fabian hoe hij er zich bij voelt en misschien komen ze dan zo beter overeen. Wacht gewoon af hoe het vandaag en morgen verloopt." antwoordt Austin. Ik knik eens. Toch ben ik er niet helemaal gerust in.

De maand die de jongens bij ons blijven in België verloopt goed zolang Fabian niet in de buurt is. Kyle is wat afstandelijker, hij knuffelt me nog amper, kijkt me nog amper aan en noem maar op. Ik vraag me af wat Fabian hem allemaal gezegd heeft maar van beiden krijg ik er geen woord uit. Vandaag vertrekken de jongens terug naar Amerika. Fabian is er niet bij op de luchthaven, misschien is dat maar goed ook. "Kyle, ik heb geen idee wat er die eerste avond gezegd is maar het bevalt me niet. Wat me nog het meeste dwars zit is dat je afstandelijker doet, ik moet bijna smeken om nog eens een knuffel te krijgen. In het begin dacht ik dat het kwam omdat Fabian bij ons was maar ik ben er ondertussen heilig van overtuigt dat het te maken heeft met die eerste avond. Geef me een knuffel, een kus, stap het vliegtuig op en stuur me een mail als je bent aangekomen. Ik laat je de keuze, of je zegt nu meteen wat er gaande is met jou of je stuurt het in de mail die je me sowieso zal sturen." Afwachtend en toch wel een beetje boos kijk ik hem aan. "Voor ons beiden is het beter zo" antwoordt hij simpel en gaat weg. Verbaasd kijk ik hem na. Net als ik hem wil terugroepen verschijnt Caleb voor mij en neemt me vast. "Het komt allemaal in orde, niet huilen." Ik wou helemaal niet huilen, geen haar op mijn hoofd dat daar aan dacht. "Euhm, Caleb, waarom in godsnaam denk jij dat ik ga huilen? Ik wou hem eigenlijk terugroepen." zeg ik terwijl ik me lostrek. Caleb kijkt me schuldig aan. "Het spijt me, maar ik dacht dat je misschien gekwetst zou zijn door dat antwoord en ik wou er voor je zijn." verklaart hij zijn actie. "Het geeft niet. Hou hem een beetje in de gaten, wil je dat voor me doen?" Caleb knikt. "Caleb, we moeten vertrekken naar het vliegtuig." laat Kent weten. Ik krijg van iedereen nog een knuffel, ik zwaai hen nog uit en dan vertrek ik naar huis.