49. I want this so badly!

Een tijdje luisterde je aandachtig naar de geluiden op de gang. Je kromp ineen toen je voetstappen hoorde neerkomen op het dikke tapijt. De voetstappen hielden op, vlak voor jouw deur. Je kromp voor zover mogelijk nog meer ineen. Het lang verwachte geluid klonk nu op de deur. Klopklop. “Wie is daar?” Vroeg je giechelig. “Hallo mevrouw, mag ik binnenkomen.” Zei een lage, vervormde stem. Je ging naar de deur en deed hem zo hard open dat hij bijna in je gezicht klapte. “Taylor!” Riep je blij. “Hé!” Hij omhelsde je stevig. Wat had je lang naar dit moment uitgekeken. Eén dag en toen miste je hem al zo erg. “Kom binnen.” Je ging hem voor naar de woonkamer en hij plofte naast je neer op een stoel. Precies dezelfde plek waar jullie gezoend hadden. Je dacht eraan terug en kreeg het er warm van. “Wil je nog wat drinken, of?” Taylor wuifde het gebaar weg. “Nee hoor, ik heb al wat gehad. En trouwens, dat is alleen maar lastig met die rolstoel van je.” Taylors gezichtsuitdrukking veranderde. “Heb jij trouwens al een telefoontje gehad?” Je kreeg het benauwd. “Waarvan?” Piepte je. “De audities, gekkie.” Taylor glimlachte nerveus. “Ze hebben mij gebeld.” Zei hij. Je wipte gespannen op en neer in je rolstoel. “En?” Taylor keek je sip aan. “Nee toch! Hè, shit man.” Taylor moest lachen. “Haha, ik zit maar wat met je te dollen! Ik heb de rol gekregen!” “Aah! Dat is super!” Je omhelsde hem en feliciteerde hem. Taylor maakte zich los. Hij trok zijn wenkbrauwen vragend naar je omhoog. “En jij?” Hij maakte even zijn lippen vochtig met zijn tong. Hou op Taylor, doe dat nou niet. “Ik heb nog geen bericht gekregen.” Antwoordde je. Wacht. Je sloeg je voor je hoofd. “Jemig, wat ben ik dom zeg, tuurlijk heb ik een bericht gekregen!” Je wist niet hoe snel je je mobieltje moest pakken en keek snel naar de gemiste omroep van de anonieme beller. Taylor keek met je mee. “Dat kan het castingbureau nog wel eens zijn, ja.” De zenuwen overheersten nu in je hele lijf. “Ik durf niet terug te bellen.” Zei je zenuwachtig. Taylor trok zijn wenkbrauwen op. “Dat kan ook niet, het is een anoniem nummer.” Tuurlijk, slimmerik. Hij stond op. “Zullen we dan maar een bezoekje brengen aan het kantoor van het castingbureau?” Je knikte nerveus. “Dat lijkt me een goed plan.”