My family?

In de kantine schoof ik net zoals elke andere leerling aan in de rij voor het eten. Niet dat ik at, maar er zat niets anders op. Ik trok al genoeg aandacht, met mijn uiterlijk en het feit dat ik zo dadelijk alleen ging zitten.
Zo kwam het dus dat ik met een vol beladen blad naar een vrij tafeltje liep. Ik plantte het blad voor me neer en schoof op de stoel. Meteen waren weer alle blikken op mij gericht. Ik begon er stilaan genoeg van te krijgen. De eerste schooldag was het altijd het ergste, dat had ik altijd al geweten en genoeg ondervonden. Toch bleef het niet minder vervelend.
’Zit je alleen?’ Ik keek verbaasd op en staarde recht in een paar blauwe ogen dat me vragend aankeek. Voor me stond Steven, vergezeld door nog twee jongens en drie meisjes. Hij schoof al een stoel achteruit en de rest volgde zijn voorbeeld.
’Het moet vast moeilijk zijn voor je?’ Het meisje dat naast me had plaatsgenomen keek me onderzoekend aan. ’De eerste schooldag bedoel ik dan,’ zei ze ter verduidelijking.
’Best wel,’ mompelde ik.
Het was de eerste keer dat er iemand had gewaagd naast me te komen zitten, op mijn andere scholen had niemand het aangedurfd. Het verraste me dus wel, zeker nu ze tegen me begonnen te praten.
’Moet je niet bij hen zitten?’ Steven maakte een hoofdbeweging naar de andere kant van de zaal. Meteen had hij mijn aandacht.
’Waarom zou ik?’ Toch bleven mijn ogen op het vijftal, dat daar aan tafel zat, gericht. Ondertussen waren zij de enige in de eetzaal die me nog aankeken. In een fractie van een seconde wist ik wát ze waren.
’Wel…’ Hij klonk een beetje ongemakkelijk. ’Je líjkt op hen. Op de Cullens dan toch. Niet op Bella.’
Ik hield mijn hoofd schuin. Bella, dat was het meisje met de bruine haren dat rechts aan tafel zat. Dat zag ik zo. Zij was overduidelijk een mens. Maar de anderen overduidelijk niet. De jongen met het bronskleurige haar staarde me strak aan, ik vroeg me af waarom hij zo dicht bij het Bella-meisje zat. Terwijl ik daarover mijn hoofd brak, glimlachte hij naar me. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen, maar dan zonder de alsof. Hij kón gedachten lezen, ik zag het aan de manier waarop hij naar me keek. Dat werd nog interessant, dacht ik glimlachend.
Mijn ogen gleden verder naar een gespierde jongen en het blonde meisje dat ernaast zat. Niet echt een alledaags koppel. Het meisje was uitzonderlijk mooi, mooier dan elke andere van onze soort die je ooit zou zien –dat op zich was al een hele prestatie. Hij was uitzonderlijk sterk, op het eerste zich sterker dan mijn vader en broer samen en dat wil al wat zeggen. Als laatste zag ik een kleiner, donkerharig meisje. Ze was schattig, lief, maar iets waarschuwde me dat ze niet te onderschatten viel. Ik vond haar meteen het sympathiekst. Zij was de enige die me breed glimlachend aankeek.
’Zij zien het ook,’ mompelde Steven, bedachtzaam. ’De manier waarop ze naar je kijken.’ Het leek hem niet te zinnen. ’Zijn jullie misschien familie?’
Ik staarde hem aan alsof ik hem voor het eerst zag. ’Niet echt, maar misschien is dat wel een goede manier om het te omschrijven.’
Ik stond op, verontschuldigde me en liep de cafetaria uit. Met mijn hoofd nog steeds bij de Cullens, zoals Steven hen noemde, liep ik naar mijn locker.