- 4

De andere meisjes glimlachen naar me en het lijkt alsof ze echt geïnteresseerd in me zijn, dus vertel ik verder. En voor ik het weet, is het al half tien en heb ik drie nieuwe vrienden gemaakt. Het blonde meisje heet Caroline, en het lijkt soms alsof ze haar ogen minachtend samenknijpt als ze met me praat, maar dat is vast niet zo. Het andere meisje, met het steile, donkere haar, heet Elena en komt op me over als een lief, rustig meisje. Maar toch geeft ze me het gevoel dat ze iets verbergt. Ik weet niet wat en ik wil het ook niet weten. Ik heb niets te maken met de geheimen van andere mensen. Daar was ik in mijn vorige woonplaats al achter gekomen.. Boos schud ik die gedachte van me af en kijk dan naar de handen van de andere meisjes. Ze hebben allemaal een kaars vast. ‘Oh nee!’ zeg ik verschrikt, en ik zie Bonnie naar me kijken. Ik gebaar wild met mijn handen. ‘Ik heb geen kaars!’ Ze grijnzen alle drie naar me, en Elena zegt dan; ‘Daar, bij de grote tafel. Je kunt gewoon een kaars pakken, maar je mag hem niet zelf aandoen. Je moet je kaars laten aandoen door iemand anders. Door zijn vlam over te nemen, snap je?’ Ik knik, glimlachend, en loop dan naar de tafel toe. Van het wiebelen op mijn hakken heb ik geen last meer. Bij de tafel aangekomen, pak ik eerst een beker met cola, en werp hem dan achterover. Mijn keel brandt opeens van de dorst. Dan pak ik een kaars. De kaarsen zien er majestueus uit, met hun zilveren kandelaar. Met een half grijnzend gezicht kijk ik om me heen, om iemand uit te kiezen die zijn vlam met me deelt. Plots vlamt de dorst weer in me op en ik draai me om, om de fles cola te pakken – en bots tegen iemand, gehuld in zwarte kleding op. ‘Sorry..’ Gegeneerd kijk ik omhoog.- en in zijn gezicht. ‘Geen probleem.’ zegt Damon charmant, met een halve grijns op zijn gezicht. ‘Het is Salvatore, trouwens,’ zegt hij, en als hij me verward ziet kijken, voegt hij er aan toe; ‘Damon Salvatore..’ Ik knik opgelucht. ‘Sorry dat ik tegen je aan botste, Damon.’ zeg ik verontschuldigend, maar hij haalt zijn schouders op. ‘Dat doe je wel vaker.’ ‘Sorry,’ zeg ik weer, blozend, en ik wil me omdraaien, maar ik voel zijn aanraking om mijn pols. ‘Rhae,’ zegt hij gebiedend en ik draai me vragend om. Dan strijkt hij met zijn kaars, die me eerder niet opviel, langs de mijne en deelt zijn vlam met me. ‘Graag gedaan.’ zegt hij en knipoogt dan naar me. Ik kan het niet weerstaan om even in zijn ogen te kijken, en te verdrinken in die diepe, donkere poelen. Plots overvalt me de drang om mijn nummer te geven. Ik zet de kaars even neer en pak een losse Post-It en een pen uit mijn tas. ‘Hier,’ zeg ik, terwijl ik mijn nummer opschrijf, ‘bel me.’ Hij knikt grijnzend, en ik hoor Bonnie roepen. Ik draai me naar haar om en sein dat ik er zo aan kom. Dan wil ik me terug om draaien, maar Damon is verdwenen. Er ligt alleen nog een zwarte veer naast mijn kaars.