Makebelieve- From the start

'I pick you up (pick you up)
On a Saturday night
Looking forward to see your face again
Never thought
This could happen to me
My dreams are coming true'

Ik trek mijn giletje aan, spuit een straaltje parfum op, en doe een laatste check in de Spiegel.
‘Perfecto,’ fluister ik, direct spijt hebbend van mijn arrogante woorden.

Nee, Björn was geen hooghartige jongen, geen zelf prijzer, geen jongen van de bovenste plank. Hij is gewoon Björn, de lieve jongen met een goede kijk op het leven. Ademend voor de muziek, en dankbaar voor de kleine dingen die een situatie perfect kunnen maken.

Ik pak de autosleutels en loop neuriënd mijn kleine gezellige appartementje uit. Ik snuif de koele geur van een zwoele herfstavond op, en neurie verder. Niets kan mijn humeur nog verpesten, want het is zaterdag. Om precies te zijn zaterdag avond, de dag dat Melissa naar huis komt, naar mij toe, voor die ene avond van de week. Voor ik het weet zit ik achter het stuur, zachtjes mee te knikken met Don’t you go up in the sky van dewolff. Ik rij de hoek van de straat om, en krijg kriebels in mijn buik als ik haar huis zie liggen, ik glimlach als ik me betrap op hetzelfde gevoel als vorige week. Ik trap op de rem. Ik ben er, het huis van Melissa. Ik sluit mijn ogen, en adem nog één keer diep in en uit. Dan stap ik uit, check mijn adem en loop naar de voordeur, nog even een final hair swing, en… DINGDONG, ik druk op de bel, en doe een paar passen terug. Ik voel de zenuwen door mijn lijf gieren, ook al hebben we al twee jaar een relatie, iedere keer als ik onder weg naar haar huis ben, als ik op de bel druk, en hier op haar sta te wachten, voelt het als die dag toen ik haar voor het eerst mee uit nam, toen haar haren nog in stekeltjes rechtop stonden, toen de hoge hakken nog zelfmoord waren en de schattige jurkjes haar wereld nog niet waren binnen gedrongen. Ik nam haar mee naar het park, voor een wandeling door de rozentuin, wat ze, tegen haar stoere uiterlijk in, heel leuk vond. Melissa opent eindelijk de deur, haar lange blonden haren golven langs haar schouders, ze draagt een skinny jeans met tuniekje. Ik glimlach als ik haar zie. Ja, en daar is de rilling, de rilling van spanning, die ik ook al twee jaar met me mee draag. Zonder iets te zeggen knuffelt Melissa me.
‘Ik heb je gemist,’ fluistert ze in mijn oor, met een lichte snik in haar stem.
‘Ik jou ook,’ zeg ik automatisch terug, mijn mond wordt droog en mijn nekharen staan rechtovereind. Eindelijk, na een lange week is ze weer terug in mijn armen, voor één avond is ze weer van mij.

'Let’s take our time
The past we’re leaving behind
Can’t believe that you’re here with me again
Take my hand
This is how it should be'

We lopen hand in hand naar mijn auto, waar ik de deur voor haar open. Ze stapt met een brede glimlach in. Ik loop voor de auto langs en blijf gefixeerd naar haar kijken. Zou ze er zin in hebben? Zou het vanavond leuker worden dan vorige week? Melissa blijft breed lachen, wetend dat ik dit iedere week doe, wetend wat ik hier mee bedoel, wetend dat ik het haat dat ik nog steeds geen vat heb op haar gedachtes. Ben ik nou zo slecht in gezichten lezen, of is Melissa na twee jaar nog steeds zo’n groot mysterie? Ik stap in de auto, Melissa kijkt me ondeugend aan. Ik krijg weer hoop op een antwoord, ik zie haar gevoelens al uit haar mond druppelen, maar iedere week weet ze zich in te houden, haar ogen recht naar die van mij, met het droge;
‘Hoe was jouw week?’
‘Hetzelfde als vorige week, gegeten, geslapen en gedroomd.’
‘Gedroomd over mij?’ vult ze mijn gedachtes aan. Met nog steeds dat ondeugende pretlichtje in haar ogen. Ik start de auto, en rij de straat uit.
‘Hoe is het in Tilburg?’
‘Ach, zijn gangetje, een hoop proefwerken over dikke boeken en lange presentaties over één klein onderwerp, niet meer,’ zegt Melissa, een beetje verveeld dat ze op zaterdag over school moet praten. Als troost leg ik mijn hand op haar knie. Melissa kijkt me vanuit haar ooghoeken aan, en bijt glimlachend op haar onderlip. We rijden in stilte verder, een stilte vol vragende blikken, die ik beantwoord met ondeugende glimlachjes en sussende gebaren.

Melissa houdt niet van veel geklets, van langdradige gesprekken en discussies over niets.
Ze wil geen vleiende woorden maar warme omhelzingen, ze wil geen zoetsappige gedichtjes, maar echte liefde. Ze wil geen geslijm maar actie. Veel mensen vinden haar vreemd door haar afkeer voor woorden (in haar ogen; slappe praatjes), en haar verlangen naar daden. Melissa wil de ware aard van een mens te ontdekken. Geen woorden maar daden is haar onuitgesproken levensmotto, nieuwsgierigheid een typerend synoniem.

Melissa geeft het op, en de vraag vormt zich om haar lippen,
‘Björn, wat gaan we vanavond doen?’ vraagt ze op een kinderlijke toon, in de hoop dat ik deze week wel antwoord ga geven op deze veelgestelde vraag. Maar zoals Melissa eigenlijk wel kan raden. Kijk ik haar aan, en haal, mijn gezicht versierd met een mysterieus glimlachje, mijn schouders op.
‘Kom op, je vertelt nooit waar we heen gaan, kun je niet voor één keertje vertellen?’ vraagt ze met een pruillipje.
‘Nee,’ zeg ik kortaf.
‘Nou…’ zeurt ze terwijl ze kwaad door het raam naar buiten kijkt.
Ik lach en schudt met mijn hoofd, en zo gaat het dan door, totdat… nu. Ik parkeer de auto langs de straat en zeg trots, ‘We zijn er.’
Melissa’s gezicht fleurt weer helemaal op, en ze stapt ongeduldig uit de auto.
Ik glimlach, stap ook uit mijn auto, sluit hem af en loop naar Melissa die met een vragend blik naar het uithangbord van het hotel kijkt. ‘Hotel; bed-and breakfast The Golden Star’ staat er op het raam getatoeëerd. ‘
‘Als je me hierheen hebt gebracht alleen om seks te hebben, steel ik je autosleutels en ga weer naar huis,’zegt Melissa ietwat teleurgesteld.
‘Je weet dat ik dat nooit zou doen,’ zeg ik, terwijl ik me naar haar toe draai en allebei haar handen vastpak. Melissa glimlacht, ‘Maar waarom zijn we dan hier?’
‘Omdat ik je iets wil laten zien.’
Melissa kijkt me aan, met een brede lach op haar gezicht, Alsof een klein kind net van haar moeder heeft gehoord dat ze een koekje uit de koektrommel mag pakken.
Ik bijt op mijn lip, en draai me naar de deur van het hotel. Ik houd Melissa’s hand vast, en leidt haar naar haar verrassing.

'You shake me up (shake me up)
So I’m holding on tight
Break my heart
I’ll come running back again
Times have changed
But our love will survive
I know we’ll make it through'

In ‘The Golden Star’ hangt er een gezellig sfeertje, mensen lezen de krant onder het genot van heerlijk geurende koffie, anderen leggen nieuwe contacten onder invloed van de dure, exquise, alcoholische drankjes. Een overzichtelijke lobby, met verschillende typen mensen, maar wat doen normaal en abnormaal, mooi en lelijk en arm en rijk (in alle mogelijke combinaties) bij elkaar, zonder een grote discussie, uitlopend in een groot conflict?
‘Jongen, deze plek heeft iets magisch, je moet het alleen eerst zien.’ Zei de receptionist, toen ik de kamer ging boeken. De lobby was toen leeg, er hing een mierzoete geur, waarschijnlijk van goedkoop schoonmaakmiddel. De man aan de receptie wenkt naar me. Ik knik naar Melissa, die netjes op haar plekje blijft staan.
‘U had gereserveerd,’ bevestigt de receptionist mijn bezoek.
Ik knik, terwijl ik controleer of Melissa nog steeds mooi op haar plekje staat.
De man draait zich om naar een muur met sleutels en pakt er eentje van het haakje af.
‘Negende verdieping, kamer 45,’ zegt hij met een vette knipoog. Ik voel mijn wangen opwarmen, dus gris ik snel de sleutels uit de man zijn hand. Dat stomme gebloos ook steeds.
Melissa die het tafereeltje van een afstandje heeft bekeken glimlacht naar me. Betrapt, staat er in haar diepe blauwe ogen, die ik toelach met een nonchalant glimlachje.
Ik leid haar naar boven naar onze kamer. Ik open de deur, en kijk trots naar binnen. Veel uren van gitaarspelen en optreden zitten in deze kamer, in deze avond. Maar Melissa lijkt het niet zo indrukwekkend te vinden, ze bekijkt het hele zaakje met wantrouwen.
‘Jij denkt nog steeds dat ik je gebruik hè?’ glimlach ik.
Melissa kijkt me geschrokken aan, ‘nee, nee,’ ontkent ze haar gedachtes, die in iedere kleine porie van haar gezicht te lezen zijn. Ik neem snel een paar meter afstand van het bed, en draai me naar het raam. Melissa komt naast me staan, pakt mijn hand en kijkt zwijgend naar buiten.
‘De sterren staan zo mooi aan de hemel,’ zucht ze.
Ik gniffel.
‘Wat?’ Melissa kijkt me verontwaardigt aan.
‘Kom maar mee,’ zeg ik mysterieus.
Ik loop naar een andere deur, verborgen achter een groot, blauw gordijnen, bespikkelt met sterren en geaccentueerd met een grote maan. Ik kijk naar Melissa en trek mijn wenkbrauw op. Ze glimlacht gretig.
Ik schuif het gordijn helemaal opzij, en open de niets verhullende deur.
We lopen aarzelend naar buiten, een zwoel windje streelt mijn voorhoofd, we staan op een groot balkon omrand met een glazen leuning, voor optimaal uitzicht.
‘Weet je waarom dit hotel The Golden Star heet?’ vraag ik met een grote grijns.
Melissa kijkt me met grote ogen aan, ‘nee.’
Ik loop met haar naar een grote tweepersoonsligstoel.
‘Neemt U plaats,’ zeg ik op een hoffelijke toon.
Melissa lacht, en gaat op de stoel liggen. Ik neem plaats naast haar.
‘Weet je het nu al?’
Melissa kijkt bedenkelijk om zich heen. Totdat haar blik op het pallet vol sterren blijft rusten.
Ik sla een arm om haar heen, en druk een kus op haar wang, ‘Speciaal voor jou,’ fluister ik in haar oor.
‘Dit had je niet hoeven doen,’ zegt Melissa schor.
Ik glimlach, natuurlijk wel.
‘Nee, dit had je echt niet hoeven doen,’ herhaalt Melissa in een climax.
Ik ga rechtop zitten, ik kijk Melissa vragend aan. Maar Melissa geneert zich niet voor de waarheid, ‘Je doet dit iedere week, maar waarom? Je ziet me nooit, ik zie jou nooit.’
Ik slik, ‘Ik denk dat ik je niet begrijp, Melissa,’ zeg ik alsof ik tegen een vreemde praat.
‘Nou, ik studeer rechten in Leiden, en jij speelt de hele week met je band, overal en nergens.’
‘En?’
‘Nou, we zien elkaar nooit meer,’
‘We zien elkaar toch iedere zaterdagavond? En so what dat we elkaar nu minder zien?’
Melissa staat op, en loopt naar de rand van het mega balkon, ‘Het is gewoon raar,’ prevelt ze.
‘Wat is raar?’
‘Dat we nog steeds bij elkaar zijn.’ Melissa kijkt doordringend aan. Ik voel me misselijk worden, hopend dat ik droomde wat ze net zei. Ik klem me vast om de leuning van het balkon. Ik sluit mijn ogen, en open ze pas weer als mijn gedachtes weer geordend zijn.
Melissa kijkt me nog steeds aan, maar met minder intensiteit dan net, haar ogen troebel van het traanvocht. Ze knuffelt me.
‘Ik mis je,’ fluistert ze. Ik voel haar tranen op mijn huid branden.
‘Ik mis jou ook,’ zeg ik.
Melissa laat me iets losser, en kijkt me aan, lachend om haar tranen, wachtend op mijn waarheid.
‘Maar we zijn nog steeds bij elkaar, ook al hebben we dan maar één dag in de week voor ons tweeën. En er bestaan natuurlijk ook nog dingen als vakantie, en vrijde dagen. Ik zou alles doen, als jij maar bij me blijft. Ik hou van je.’ Stroomde als een waterval over de rand van mijn mond. Ik kijk Melissa recht in de ogen.
‘Meen je dat?’ vraagt ze achterdochtig.
Ik knik, ‘Als het niet zo was, had ik het ook niet gezegd.’
Melissa glimlacht, ‘Wat een opluchting.’
Maar in plaats van een hele liefdesverklaring van haar kant, gaat Melissa voor de actie. Ze drukt haar lippen op de mijne. Haar handen spelend met de zoom van mijn shirt. Ik leg mijn handen op haar heupen, helemaal bezig haar liefdevolle kus met nog meer liefde te beantwoorden.

" So out of breath
Now you’re back in my bed
Tonight we’ll reach the stars again
Hold me tight
This is how it should be

I have never felt like this before
It’s all done where I’ll be "

Daar liggen ze dan, de twee geliefden. Starend naar de rijk bespikkelde sterrenhemel, te dromen in elkaars armen. De zaterdagavond mag dan al zijn overgegaan in een vroege zondagmorgen, ze zijn nog bij elkaar. En dat zullen ze ook blijven.

Ik open mijn ogen, vertroebeld door de ochtend. Haar rustige ademhaling was het ritme van de nacht. Ik glimlach, vannacht. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, en kijk om me heen, we liggen nog steeds buiten, op de tweepersoonsligstoel. Melissa’s haar schijnt als een blonde zon mijn brandende ogen tegemoet. Ik ga rechtop zitten, en zie dat Melissa voor zich uitstaart.
‘Het moest eens tijd worden,’ lacht ze, toen ze zag dat ik nu ook wakker ben,‘Ik snap niet dat jij zo lang kan slapen.’
‘Nou, ik snap niet dat jij zo vroeg kan opstaan.’
‘En zo gaat het iedere zondag morgen,’ merkt Melissa op.
Ik zucht, sta op, en loop naar de rand van het balkon.
Melissa volgt mijn bewegingen en komt naast me staan.
‘Weet je, ik heb nagedacht. Jij doet iedere week wel iets voor mij, maar ik heb nog nooit iets voor jou gedaan,’ zegt Melissa met een schuine blik naar mij.
Ik glimlach, 'je liefde is al genoeg.’
‘Ha ha,’ zegt Melissa sarcastisch, en ze geeft me een duwtje.
‘Wat wil je dan?’ vraag ik niet-begrijpend.
‘Laten we volgende week de rollen omdraaien, jij wacht lekker af tot zaterdag, terwijl ik iets organiseer.’ Melissa’s ogen schitteren bij het idee, en ik? Ik kan alleen maar knikken.
‘Succes.’
‘Het zal wel lukken, en het wordt beter dan alle door jou georganiseerde dates bij elkaar.’ Zegt Melissa uitdagend.
‘Laat me niet lachen’
‘Wacht maar af.’
We lachen, en beëindigen onze date met een langdurige kus. Op het sterrenbalkon van een met zon overgoten hotel.