Happy belarus

"ey bela!"
ik ken deze happy versie van belarus absoluut niet. maar omdat we al zo lang met elkaar omgaan spring ik er spontaan op in. Lictenstein blijft ecter aarzelend staan terwijl ik op belarus afloop.
ik leg mijn hand op haar hoofd. haar huid is koel onder mijn vingers,een gevolg van de kou die haar land kent.
"voel je je wel goed,mevrouw?" vraag ik met een nagemaakt deskundige stem.
belarus giegeld. het geluid klinkt raar uit aar mond,waar ik dit geluid nog nooit vandaan heb horen komen.
"ik voel me prima"
Ukraine,die langs de kant toekijkt zet een raar gezicht op.
"heeft Ivan Ja gezect,sis?"
vraagt ze.
weer dat rare giegelgeluid bij belarus vandaan:
"nee"
opeens doorie ik waar belarus naartoe wil.
"Wie wel dan?" vraag ik met een knipoog.
met een dromerige blik laat belarus zich in het watwr vallen en drijft een stukje op haar rug. haar bijna witte haar drijft als een krans rond haar hoofd.
"Litouana"
ukrine uit een kort kreetje.
"Maar,ik dacht..."
ze hoefd die zin niet af te maken,we weten allemaal wat ze bedoeld.
"dacht ik ook" verzucht bela "maar het bleek anders,we zijn nu geallieerd"
"Wha! en,waneer krijgen we de Wit-lithouse republiek?" valt lichtenstein bij.
Belarus lacht.
"dat kan mischien ietwat langer duren"
ergens knapt iets in me. ik zou me nooit met iemand kunnen alieren of als land samengaan. ik ben simpelweg geen land!
teneergeslagen waad ik naar de kant en lat me naast ukraine op het strand vallen. er klinkt een doffe klap als ik neerkom,en et doet ook pijn,maar de pijn in mijn hard is erger.
ik betrap mezelf erop te huilen. waneer ook ukraine dat merkt lecht ze haar hand op mijn rug en begind zachtjes te wrijven.
ik merk aleen ook dat ze niet weet wat ze moet zeggen,daarom drukt ze me tegen zich aan. haar borsten duwen tegen mijn lichaam en ik begrijp waarom ze me niet zo vaak eerder heeft geknufeld: dit moet er voor menig ander land lachwekkend uit zien,als ik niet zo vreselijk verdrietig zou zijn.
belgium ziet et ook aan en komt onze kant uit. ik ruik een bier-walm en weet dat er een grote kans is dat de aangeschoten is.
waneer ze echter naast ons komt zitten besef ik dat ze enkel een flesje bier over zichzelf heen heeft gegooit. normaal zou ik daarom gelachen hebben,maar nu niet.
"Hey,elo,wat is er nou?" vraagt ze met zachte stem.
het enige andwoord wat ik uit kan brengen is een snik
"het is de liefde" verteld ukraine aar daarom maar.
belgiums gezicht word een en al begrip.
"oh,elo,daar had ik nooit aan gedacht! wat moet dat moeilijk voor je zijn,als alle jongens die je kent onberijkbaar en zo ander zijn!"
ik knik en probeer het snikken in te houden.
belgium glimlacht.
"weet je wat? we gaan een keer tussen jou mensen opzoek,aleen wij samen. en als je un niets vind,is er mischien nog een andere mogelijkeid..."
langzaam kom ik weer omhoog. Bel heeft mijn nieuwsgierigheid weer weten te wekken.
"Andere mogelijkheid?"
belgium knikt
"ja,maar ik mag je het waarschijnlijk niet vertellen"
"Ah,okay"
hoewel ik niet weet wat ze bedoeld geft het idee me toch hoop.

de rest van de avond verloopt net zo als het begin,zonder emotionele haperingen. waneer Bel me terug afzet bij The Netherlands,ben ik oprect gelukkig.