Chapter 3: Two boys

10 jaar later:
‘ik klopte op de deur’, Sue-san mag ik binnenkomem? Ik kreeg geen antwoord dus deed ik de deur open. Sue-san zat in bed naar buiten te staren. Sue-san ik vindt het echt heel erg voor u dat u per brief heeft moeten horen dat uw moeder is overleden. Maar blijft u alstublieft niet zo depri e 10 jaar geleden stierven mijn ouders en wou ik mijn leven opgeven maar u heeft me toen tegengehouden en me verder opgevoed. Geeft u dus alstublieft de hoop niet op! 'Na deze preek verwachte ik dat ze uit bed zou springen en direct aan de slag zou gaan met huishoudelijke klusjes, maar ze gaf me alleen maar een flauwe glimlach en staarde daarna weer naar buiten'.'Ik keek naar haar onaangeroerde eten en zuchte'. Ik ga buiten in het bos hout sprokkelen voor de openhaard, doet u me alstublieft een plezier en neem een hap van uw eten. Ik sloot de deur pakte mijn jas en mand en ging naar buiten.

Ik had al aardig wat hout gesprokkeld, en stond op het punt om terug te gaan toen ik opeens twee jongens in de sneeuw zag liggen. De een had wit haar en de ander had rood haar ook hadden ze allebei een soort zwart uniform aan met een soort sterembleem erop. Oh mijn god! 'riep ik uit en rende naar ze toe'. Gaat het met u? 'Ik schudde de roodharige jongen door elkaar maar hij gaf geen antwoord'. Opeens werd ik bij mijn enkel gepakt en ik draaide me om. De witharige jongen was dus nog bij bewustzijn! 'Ik liet de roodharige jongen los en draaide me naar de witharige jongen'. Gaat het?' vroeg ik'. De witharige jongen liet mijn enkel los keek me met smekende ogen aan en hijgde.'Alstublieft...eten!'. Toen viel hij bewusteloos terug op de grond.