- 3

In mijn mooiste (en minst comfortabele) jurkje, een zwarte panty en mijn bescheiden hakken loop ik de trap af. Mijn haar heb ik losjes laten hangen en over mijn jurkje draag ik een ketting met een blauwe steen. De ketting is een familie-erfstuk en ik draag hem bij me voor geluk. Terwijl ik probeer om niet om te vallen tijdens het lopen, zie ik dat mijn vader beneden aan de trap staat en naar me kijkt. Als ik eindelijk beneden ben, kijk ik in zijn ogen en zie ik er tranen in schitteren. ‘Pap..’ zeg ik zachtjes. Hij schudt zijn hoofd alleen maar. ‘Je lijkt zoveel op je moeder.’ Ik probeer te glimlachen, geef hem een kus op zijn wang en loop dan naar de deur. ‘Ik ben op tijd thuis.’ zeg ik, en ik stap naar buiten. ‘Weet ik toch.’ hoor ik mijn vader nog zeggen. Dan valt de deur achter me dicht.

Terwijl ik naar het open veld toeloop, hoor ik de muziek al. Ik zie mensen rondlopen, met elkaar praten, elkaars kaarsen aansteken en paniek overvalt me. Ik ken hier helemaal niemand! Hoe kan ik me hier ooit thuis gaan voelen? Onzeker loop ik er naartoe en tik een bruinharig meisje op haar schouder. Ze draait zich om, en ik zie een vriendelijk gezicht dat me toelacht. Maar onder die oppervlakte zie en voel ik de nieuwsgierigheid, de gretigheid. Ze wil weten wie ik ben en me compleet uitpluizen. Maar toch voel ik me bij haar op mijn gemak. ‘Eh, hallo,’ begin ik twijfelend. ‘Hoi. Wie ben jij?’ Ze glimlacht. ‘Eh – Rhae. Ik ben Rhae. Ik ben hier nieuw..’ begin ik, maar ze onderbreekt me, nog steeds glimlachend. ‘Dat zie ik. Leuk je te ontmoeten, Rhae. Ik ben Bonnie.’ Dan breekt haar masker van kalmte en overstelpt ze me met enthousiaste vragen. ‘Dus je komt hier in Mystic Falls wonen? Met wie ben je hier? Ken je hier al mensen?’ Ik moet lachen om haar enthousiasme en geef haar antwoord, voordat ze uit elkaar klapt. ‘Ik kom hier wonen met mijn vader. En ik ken jou nu. En.. oh, gisteren heb ik een jongen ontmoet. Zijn naam was Damon Salatori, ofzoiets..’ Even denk ik dat ik verwarring over haar gezicht zie flitsen, maar ik wijt het aan mijn verbeelding. ‘Is het hier nou zo’n groot nieuws als er nieuwe mensen komen wonen?’ Ze knikt heftig. ‘Mystic Falls is maar een klein dorpje. Iedereen kent iedereen,’ zegt ze, ‘dus nu ga ik je voorstellen aan mijn vrienden.’ Ze trekt me mee naar twee andere meisjes, een blonde en een met steil donker haar, en voor ik het weet, stamel ik; ‘Hoi, ik ben Rhae. Ik ben nieuw hier..’ en word ik weer overstelpt met vragen. Misschien wordt het toch makkelijker om aansluiting te vinden hier dan ik dacht.