Vasilissa Dragomir.

'ja het zijt zo, ik ben het meisje met die geweldige kroon op haar hoofd. Ik ben Vasilissa Dragomir, prinses van Rusland, het is al heel lang zo dat ons familie een tovenaars familie is. We hebben totaal verschillende groepen in ons familie gehad, mijn moeder was een huppelpuf mijn vader een griffoender en mijn broer een zwaddericher. Ik ben 16 jaar oud en kom voor het eerst op Zweinstein, mijn broer is net zo oud als mij maar ik heb altijd thuis les gehad omdat ik een meisje ben.. Ik heb vorig jaar mijn vader zo gek gekregen om toch naar een publieke school te mogen.



'Heb je alles bij je Lissa?' ik keek mijn vader aan en knikte.'
Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en ik stapte in.
'Het word geweldig zus' fluisterde Xander in mijn oor.
Ik grinnikte en keek voor me. 'He Xander!' Xander en ik keken allebei naar links en zagen een paar jongens naar hem zwaaien, ik keek ze aandachtig aan en het viel me op dat het koninklijke hoogheden waren. 'Kom zussie dan stel ik je voor aan de andere lui' hij trok me mee naar 'het hokje? wtf moest dat voorstellen???' 'He Xander wie is dat nieuwe meiske???' de jongens of te wek 'prinsen'keken me van top tot teen aan 'Dit is - Vasilissa Dragomir' onderbrak ik mijn broer.
Hun monden stonden een beetje wijd open en keken me aan. 'Ben jij Prinses Vasillisa?'zei een dikkertje vast een Hongaarse Prins. Ik knikte en ging naast een nog al klein jongetje zitten.
'Ja jongens, dit is mijn zussie' zei Xander en ging naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Ik glimlachte en ik zag dat ze schrokken. 'Niet je tanden aan hun laten zien zus' fluisterde Xander. Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Ze vinden het nog al eng' Ik glimlachte en verborg mijn hoektanden. Jaa het is nogal raar, want de Familie Dragomir is een afstammeling van een vampiers familie, maar we kunnen nogal lang zonder bloed dus ja.
'Ah uwe hooheden' ik keek naar een slungelige lange gedaante met lang wit blond haar, hij stond naar ons te kijken en kreeg een uitdagende blik. 'Ah hebben jullie een hapje mee?' ik keek hem misselijk aan en wou wat tegen zijn kop slingeren maar werd onderbroken door een sissende stem van achter de jongen. 'Lucius val de hoogheden niet lastig.' Hij keek me aan en ik voelde een rilling over mijn rug
, zijn te groene ogen boorden in mijn blauwe ogen, hij zag er nog al angstaanjagend uit, hij bleef me maar aankijken, en na een paar tellen wende ik mijn blik af en keek uit het raam. Wie was hij?