47. Anonymous who?

“Hoi!” Klonk Taylors stem aan de andere kant van de lijn. “Taylor, help me!” Je slaakte een gilletje. “Alsjeblieft, snel, ik houd het niet meer uit!” “Wat is er aan de hand?” Vroeg Taylor ongerust. “Help dan toch, het is verschrikkelijk! Mijn vriendin heeft Justin Bieber aan de haak geslagen!” Taylor moest nu lachen. “Oh nee.” Zei hij sarcastisch. “Oh nee?! Is dat alles wat je zeggen kan?” Stilte. “En dat niet alleen! Hij blijft hier ook slapen!” Je liet een ongelukkige kreun horen. “En,” vroeg Taylor lachend, “wat wil je dat ik daaraan ga doen?” “Eh… Hierheen komen en me troosten?” Zei je hoopvol. “Ga slapen, gekkie, ik kom morgen!” Ha, wat had je dan verwacht. “Belde je me daarvoor?” Zei Taylor. “Ja,” zei je, “eigenlijk wilde ik gewoon je stem even horen.” Taylors lach klonk je als muziek in de oren. “Ik moet hangen.” Zei Taylor. “Zie je morgen!” Je hoorde een pieptoon en de lijn was verbroken. Met een zucht legde je je mobieltje op de tafel. Toen schoot je nog iets te binnen. De anonieme beller! Snel griste je je mobieltje weer van de tafel, en zocht de oproep op in de gemiste oproepenlijst. Mmm, dat nummer kende je helemaal niet. Misschien was het je moeder, die weer eens een nieuwe mobiel had gekocht. Misschien ook wel… Aah, je wilde het niet eens weten! Zou ik terugbellen? Dacht je. Je wierp een blik op de wandklok en zag dat het al half 12 ’s avonds was. Dan morgen maar. Je liep naar de slaapkamer, maar besefte je net op tijd dat Félicia daar lag met Justin. Nouja, een nachtje op de bank slapen was ook niet het einde van de wereld. Bovendien lag deze bank hartstikke lekker met een fleecedekentje eroverheen. Je verstopte jezelf onder de dekens en dacht nog een tijdje na over de anonieme beller, Taylor, Félicia en Justin en Deveneys moeder. Na een tijdje was je zó slaperig dat je je ogen niet meer open kon houden en je gleed weg in een diepe slaap.