25.

Najim.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ik. Draco knikte nerveus terwijl hij neerplofte in het gras.
‘Goed, voor we beginnen moet ik je eerst meer vertellen over de krachten die je zult krijgen. Eens je deze krachten hebt rust er een grote verantwoordelijkheid op je schouders. De balans van deze hele wereld ligt dan in jou handen. In het begin zullen je krachten overweldigend zijn, het zal fantastisch aanvoelen. Al dat geluk, die liefde en vriendschap. Je zal verlangen naar dat gevoel, je wilt het groter maken en er andere mee overspoelen, maar dat mag je onder geen enkele omstandigheid doen. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Hoe meer geluk er is, hoe minder ongeluk. Maar het beetje ongeluk dat nog bestaat zal dan zo gruwelijk zijn dat het onmogelijk is om ermee te leven. Je moet zorgen dat goed en slecht helemaal in balans is. Voor jou zal het niet al te moeilijk zijn, voor Noémi was het harder. Om je krachten in balans te houden, moet je jezelf in balans hebben. Je lichaam en ziel moeten één zijn, je moet al je emoties onder controle hebben. Eens je dat gelukt is, zal ik je proberen leren om je krachten van je af te zetten zodat die je emoties niet kunnen manipuleren. Maar dat zal niet alles zijn waar je mee te kampen krijgt. Je zal buiten die verantwoordelijkheid ook krachten krijgen waar normale tovenaars of heksen niet over beschikken. Voor jou zal het geen probleem zijn om ze te gebruiken omdat jou krachten zich op een positieve manier zullen uiten. Je kan je vijanden op zeker manier tot je vrienden maken, je kan slechte tovenaars goed maken. Je kan andere gelukkig maken. Noémi heeft het veel moeilijker om haar krachten te gebruiken. Zij laat anderen hun ergste pijn herbeleven, ze laat hen binnenin kapot gaan van verdriet. Maar terwijl ze dat doet, zal zij alles ervaren van wat haar vijand voelt.’
Draco knikte begrijpend. ‘Zal ik mezelf nog zijn, hierna?’ vroeg hij.
‘Ja en nee. Je blijft altijd wie je bent, alleen zal je veel dingen beter begrijpen. Je zal dingen aanvoelen, automatisch veel meelevender zijn en allemaal zo’n kleine dingen. En je zal van Noémi gaan houden, nog meer dan je dat nu doet. Je zal een deel van mijn liefde voor haar met je mee krijgen.’ Daar leek hij mee te kunnen leven.
‘Zal het moeilijk worden?’
‘Ik heb het er heel moeilijk mee gehad, maar jij hebt iets wat ik niet had. Jij hebt mij, en ik zal je helpen. Ik zorg ervoor dat je vanavond je krachten al van je af kan zetten, al de rest komt daarna wel.’
‘En hoe zit het met de tijd daarna? Hoelang voor ik weg zal moeten? Kan ik nog contact hebben met Blaise en Patty?’ Daar leek hij zich vooral zorgen over maken.
‘Jullie zullen snel moeten vertrekken, je zal in het begin steken laten vallen en dat zal Areanos zeker merken. Je kan nog brieven schrijven en misschien over enkele jaren hen nog eens zien, maar in het begin zeker niet.’ Hij knikte.
‘Weet je het zeker? Zodra het gebeurd is kan je niet meer terug.’
Hij knikte vastberaden. ‘Ik wil dit, voor haar.’

Noémi.
Mijn ogen volgden Najim en Draco die opstonden en samen naar buiten liepen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Patty en Blaise hen bezorgd nakijken. Wat zou hij hen verteld hebben? Wisten zij dat hij na vanavond niet meer hetzelfde zou zijn? Ik wist niet wat ik moest doen. Een helse tweestrijd woede in mijn lichaam. Aan de ene kant wilde ik dolgraag me hen meegaan, maar aan de andere kant was ik liever koppig. Ik wilde dit niet, maar ik wist niet hoe ik hier nog een einde aan kon maken. Verveelt prikte ik een beetje in mijn onaangeroerde eten. Ik had helemaal geen honger meer. ‘Mijn liefste Noémi, wat gaat er om in dat kleine hoofdje van je?’ vroeg Perkamentus bezorgd. Ik toverde met veel moeite een glimlach op mijn gezicht. ‘Niets hoor, gewoon slecht geslapen. Ik denk dat ik maar eens vroeg naar bed ga vandaag.’ Loog ik. Hij keek me aan met die doordringende ogen van hem en ik keek snel weg.
Ik zou het toch wel merken als het zover was? Ik zou die band toch voelen breken met Najim? Misschien kon ik toch beter even gaan kijken, gewoon voor het geval er iets mis zou gaan. Ik staarde naar mijn bord en nam toen een besluit. Misschien kon ik hen nog wel overtuigen om hier mee op te houden, dat dit gekkenwerk was.
Ik schrok op van een luide klap. De grote, houten deuren klapten tegen de muur met een oorverdovend geluid. In de deuropening stond een jongeman die op het eerste zicht begin de twintig was. Zijn ravenzwarte haren waren strak achterover gekamd en zijn ouderwetse kleding viel hier niet uit de toon. Hij was beeldschoon, doch kreeg ik meteen rillingen over mijn hele lichaam. Hij straalde duidelijk gevaar uit. Alsof er in grote letters “gevaar!” op zijn voorhoofd getatoeëerd stond. ‘Het spijt me dat ik jullie stoor tijdens de maaltijd.’ Zei zijn fluwelen stem. Meteen sprong ik op, geallarmeerd door de klank van zijn stem. ‘Jij?’ Ik snakte naar adem. ‘Mijn lieve, lieve Noémi. Wat fijn om je eindelijk weer te zien. Het is echt veel te lang geleden, ik zocht je al.’ Er weerklonk slechts een zachte dreiging in zijn stem. ‘Excuseert u mij, maar u bent hier niet welkom.’ Professor Perkamentus was opgestaan en keek gespannen in de richting van onze bezoeker. Zijn menselijke gedaante was bijna even angstaanjagend als zijn eigenlijke vorm. Areanos had me eindelijk gevonden. ‘Ik voel niet de behoefte om te vertrekken, het spijt me.’
Ik richtte me op en keek hem kwaad aan. ‘Dit is niet de goede plek.’
Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij voorzichtig door het gangpad liep en halt hield bij een eerstejaars uit huffelpuf. Zijn hand gleed door zijn haren naar zijn, gezicht ‘Ik denk dat dit de perfecte plek is, mijn lief. Wat zou je doen moest ik je nu vragen om met me mee te gaan naar buiten? Zou je weer vluchten van me? Maar al die lieve kinderen hier, die zou je toch nooit aan hun lot over laten?’
Zijn woorden benamen me de adem en ik moest me even staande houden aan mijn stoel.
Ik en Najim waren altijd al heel voorzichtig geweest. Zodra hij nog maar een vermoeden zou kunnen krijgen van waar we waren, gingen we ergens anders heen. Maar blijkbaar hadden we deze keer iets over het hoofd gezien. En deze keer konden we niet vluchten. Ik kon al deze kinderen niet aan hun lot overlaten.
‘Je begrijpt natuurlijk dat ik hen niet ongeschonden weg laat gaan, tenzij jij natuurlijk met me mee zou gaan naar de plek waar je thuis hoort.’
Ik rilde van afschuw, ook al had ik het deze middag nog overwogen.
‘En waar is je mannelijke wederhelft? Ik zie hem hier nergens zitten. Ik dacht nog wel dat jullie bijna nooit ergens zonder elkaar heen gingen.’
Shit. Najim en Draco. Waar zouden ze nu zijn? Hoever zouden ze zitten? Zou Draco nu mijn wederhelft zijn, of nog steeds mijn broer? ‘Je bent nogal stil, dat ben ik van jou niet gewoon.’ Merkte hij op.
Ik liet mijn vingers nerveus over de stoel glijden terwijl ik mijn mogelijkheden overdacht.
De gemakkelijkste oplossing zou zijn om gewoon naar het meer te verdwijnselen, Draco en Blaise te grijpen en hier weg te gaan.
Maar zou ik daarna nog met mezelf kunnen leven? Zou ik nog over mijn schouders durven kijken als ik wist dat ik al deze kinderen aan hun lot had overgelaten?
De tweede oplossing wilde ik niet langer overwegen. Ik zou Najim en Draco ernstig kwetsen als ik met hem mee zou gaan, daar had Najim me vanmiddag wel van overtuigd.
Dan was er nog maar één ding dat ik kon doen. Maar dat leek onmogelijk. Ik zou met hem moeten vechten, en ik zou moeten winnen. Voor eens en altijd. Maar kon ik dat wel? Konden mijn krachten sterker zijn dan de krachten die hij had?
Maar wat voor keuze had ik anders?
Mijn besluit was snel genomen en ik concentreerde me op mijn krachten. Ik voelde de kracht door mijn aderen stromen en liep zelfverzekerd rond de tafel. Ik zag de bange gezichten van alle leerlingen hier, ik voelde alle pijn over de hele wereld. Zoveel verdriet. ‘Nee, ik ga niet met je mee! Maar ik zal deze kinderen ook niet achterlaten, ik ben het zat om de hele tijd van je te vluchten. Als je me wilt, zal je me moeten komen halen.’ Zei ik. Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Jij denkt dat je mij kunt verslagen, Ying? Ik heb je die krachten gegeven.’ Spotte hij. ‘Dat zullen we dan snel merken.’ Daagde ik hem uit.