Chapter 2: Rescued

Maar toen werd opeens alles warm en fluisterde een vriendelijk stem wat in mijn oor, ik verstond het niet goed.
...niet op. Geef niet op! Ik schrok op en keek recht in het gezicht van een vrouw met bruin haar en een vriendelijk gezicht. Ze had een deken over me heen gelecht en droeg me naar een houten huisje midden in het bos. Eenmaal binnen zette ze me in een stoel bij de openhaard en stak het vuur hoog op zodat ik het lekker warm had. Daarna ging ze naar de andere stoel ging zitten en keek me aan met een vriendelijk glimlach.Mijn naam is Sue wat is jouw naam?. 'Ik moest even goed nadenken, want mijn hersenen waren nog half bevroren, en zij uiteindelijk',Erin Moonlight. 'Sue glimlachte', dat is een mooie naam. zeg eens Erin-chan hoe oud ben jij?. Ik ben een week geleden 5 geworden. 'Sue opeens keek heel verdrietig'dat is een veelste jonge leeftijd om je ouders te verliesen. 'Ik keek haar verbaasd aan' hoe weet u dat mijn ouders... 'verder kwam ik niet want Sue legde haar vinger op mijn mond en zei' laten we daar maar niet over praten, ga nu maar lekker slapen dan gaan we morgen nieuwe kleren voor je kopen, want ik neem aan dat je niet in kleren wilt rondlopen die met bloed besmeurt zijn toch?. Nee,'zei ik'. 'Sue glimlachte' dat dacht ik al. 'Ze liep naar de deur van de kamer' weltrusten, 'zei ze'. Ze sloot de deur en de kamer was donker op het zwake lichtschijnsel van de openhaard na. Ik voelde me warm en veilig sloot mijn ogen en viel met een glimlach in slaap.