Chapter 1: Giving up hope

Het is koud.
Mama!Papa! Waar zijn jullie? Ik wist dat schreeuwen geen zin had ik zou ze toch niet meer zien. Maar ik kon niet ophouden. Mama!...Papa!... Ze mochten gewoon niet dood zijn. Mama!... Papa!... De tranen stroomden over mijn wangen...waarom?...waarom hebben die aardige mensen van het dorp mijn ouders vermoord? Ik veegde mijn tranen weg ze bevroren direct op mijn hand. Mijn hand...Ik was geboren met een vreemde moedervlek op mijn hand een ruit met twee opengeslagen vleugels stond erop... De dorpelingen vonden het altijd wel een beetje eng. Ik mocht ook nooit de kerk in tijdens kerst omdat ze bang waren dat de duivel eruit zou komen. Je zou eerder het tegenovergestelde denken maar volgens de priester laat de duivel altijd engelvleugels zien om mensen op een verkeerd spoor te brengen. Om die reden willen de dorpelingen mij nooit aanraken of iets aan mij geven. Ze verboden het hun kinderen om met mij te spelen en hielpen me niet als ik was gevallen of iets zwaars moest tillen ik moest het allemaal zelf oplossen. Maar ik was nooit alleen ik had mijn ouders zij waren niet bang voor mij en zagen wie ik echt was. Alleen...nu zijn ze weg en ze komen niet meer terug. De dorpelingen hebben mijn ouders vermoord omdat ze mij op de wereld hebben gezet... Maar waarom hebben ze mij dan niet vermoord? Waarom hebben ze me gewoon hier achtergelaten in dit grote bos? Ik snap het niet. Ik moest nog harder huilen van woede, wanhoop, verdriet en verwarring. Door mijn tranen kon ik niks zien en ik struikelde over een boomstronk en viel op de grond in de sneeuw. Ik nam de moeite niet om op te staan, waarom zou ik? Mijn ouders de enige waar ik echt veel van hield ben ik kwijt en de dorpelingen zijn doodsbang voor me ook al heb ik ze nooit wat aangedaan. Volgens mij is het beter als ik verdwijn uit deze wereld...ik deed mijn ogen dicht en gaf me over aan de kou.