Because you were/are special to us/me (FTSK) 47

We zijn buiten en hebben besloten elk een bol te rollen en de derde samen te rollen. Als ik halfweg ben voel ik ineens op mijn rug. Ik draai me om en zie Fabian met een enorme grijns op zijn gezicht staan. "Dat is niet lief van je." lach ik terwijl ik zelf een sneeuwbal maak en naar hem gooi. Ik kan niet mikken, laat staan ver gooien, dus ik verwacht dat hij ergens een heel stuk naast of uit de buurt van Fabian zal landen. Niets is minder waar, hij belandt recht in het gezicht van Fabian. Fabian haalt de sneeuw uit zijn gezicht en komt op me afgelopen. Ik loop snel weg en val bijna over mijn sneeuwbal voor de sneeuwman te maken. Gelukkig weet ik me nog net recht te houden. Ik loop achter het tuinhuisje en merk dat Fabian niet meer achter me is. Voorzichtig kijk ik langs de rand of ik hem kan zien. Hij is nergens te bespeuren dus draai ik me om zodat ik langs de andere kant eens kan gaan kijken. Verder dan het omdraaien kom ik niet, Fabian staat recht voor mij. "Oeps" piep ik. Ik kijk lachend in zijn gezicht als ik merk dat het is herbegonnen met sneeuwen. "Het sneeuwt weer." zeg ik lachend. "Je meent het" lacht hij. Nooit eerder merkte ik op dat Fabians ogen bruin waren. "De sneeuw in je haar is mooi." Verlegen lach ik. Hij doet met zijn hand een pluk haar achter mijn oren, onze hoofden komen dichter en het volgende moment liggen zijn lippen op de mijne. Na enkele minuten wat wel seconden leek te duren haalt hij zijn lippen van de mijne. "Ik hou van je." Ik kan een lach niet onderdrukken. "Ik hou ook van jou." Samen maken we de sneeuwman nog af. Daarna gaan we naar binnen en drinken warme chocolademelk.

We zijn alweer juli en de jongens komen volgende week nog eens langs voor een maand.Aan Marc, Caleb, Jonathan, Austin en Kent het nieuws vertellen dat Fabian en ik samen zijn vond ik niet moeilijk, maar om het aan Kyle te vertellen was een hele opgave. Ik wist dat ik hem zou kwetsen en ik kon er niet eens zijn om hem in mijn armen te nemen en hem te troosten. Ik heb lang nagedacht over hoe ik het hem op een zo pijnloos mogelijke manier kon vertellen. Al snel kwam ik erachter dat die niet bestond. Van het moment dat ik het hem verteld had heb ik constant bij Marc geluisterd hoe hij reageerde. De ene dag leek het wat beter te gaan dan de andere. Vandaag zie ik hem terug en ik weet niet hoe ik me moet gedragen tegenover hem. Ik bedoel, ik weet niet eens of we nog zo close kunnen zijn. Stel dat hij er problemen mee heeft omdat het Fabian is en dat hij niets meer of nog heel weinig met mij wil te maken hebben. Ik heb dan nog wel Fabian, maar er is een immens verschil tussen Fabian en Kyle. "Je moet je niet zo druk maken, alles komt wel goed. Kyle zal blij zijn voor je." Mijn vader heeft door waar ik me zo'n zorgen om maak en probeert me al sinds deze morgen 9 uur te kalmeren. We zijn nu in de luchthaven aan het wachten op Kyle en co, het is nu 4 uur in de namiddag. Als alles goed gaat landen ze binnen 5 minuten. Fabian is hier ook maar die is op het moment met mijn moeder aan het zoeken achter een leuk plekje om even iets te drinken. Het lijkt erop dat geen van beiden zin heeft in een maand Forever The Sickest Kids.

Eindelijk zien we de jongens aankomen. Ik loop meteen naar hun toe. Caleb loopt voorop met Kent, daarachter lopen Austin en Jonathan en als laatste Kyle en Marc. Caleb ziet me als eerste komen en opent zijn armen. "Elisaaaaaaaaah!" roept hij blij uit. "Jij bent blij mij te zien." lach ik als ik in zijn armen hang met mijn benen rond zijn middel geslagen. "Duh, wie mist jou nou niet. Vergeet trouwens niet dat je mijn kleine zusje bent." lacht hij. "Ik heb mijn grote broer ook gemist" Caleb lacht en zet me neer. Daarna krijg ik een knuffel van Kent. "Je weet niet half hoeveel we steeds uitkijken naar het weerzien." zegt hij terwijl hij eens over mijn rug wrijft. "Ik heb er ook naar uitgekeken." Dat is ook echt zo, ik keek er alleen niet zo naar uit om Kyle terug te zien, vooral omdat ik niet weet wat ik moet doen. Moet ik hem eigenlijk wel omhelzen? "Elisa, raar kind, eindelijk zien we je terug." lacht Austin. "Als ik raar ben wil ik niet weten hoe jij omschreven moet worden." antwoord ik lachend. Ook van Jonathan en Marc krijg ik een knuffel. Dan sta ik voor Kyle. Ongemakkelijk sta ik voor hem. Hij opent zijn armen en lacht. Ik neem aan dat een knuffel dus wel is toegelaten. Ik sla mijn armen rond zijn middel en ben eigenlijk wel blij dat er voor hem niets is veranderd. "Ik ben blij dat je weer gelukkig bent." zegt hij stil zodat alleen ik hem hoor. "Heb je er echt geen problemen mee?" vraag ik twijfelend. "Nee, ik aanvaard het wel." Ik kijk omhoog om zijn uitdrukking op zijn gezicht te zien zodat ik zeker ben dat hij het niet gewoon zegt om mij blij te maken. Het lijkt erop dat hij het echt meent maar toch zie ik pijn in zijn ogen als ik goed kijk. "Je hebt het nog niet helemaal geplaatst, is het niet?" Hij kijkt me aan met een gekwelde blik. "Ooit zal ik het aanvaarden." Hij geeft me een kus op mijn hoofd en dan lopen we samen naar mijn vader om vervolgens de bagage te gaan halen.