Because you were/are special to us/me (FTSK) 46

Fabian en de jongens doen moeite om met elkaar overeen te komen maar ik voel de spanningen tussen hen hangen. Ik heb een week volgehouden om de ene dag iets met Kyle en co te doen en de andere dag met Fabian maar dat heb ik snel afgeblazen. Fabian zeurde de hele dag door dat ik wel heel close was met Kyle en dat hij dat idee maar niet uit zijn hoofd kreeg toen ik alleen was met de jongens. Ik probeer zo goed mogelijk de spanningen te negeren maar dat lijkt me niet altijd evengoed te lukken. Ik vind het erg te zeggen maar ik zal blij zijn als de jongens weer naar Amerika zijn. Op die manier kan ik dan weer tijd met Fabian doorbrengen zonder het gevoel te hebben dat er spanningen hangen en dan zie ik zijn mooie glimlach weer die sinds begin juli verdwenen is. Fabian is echt een lieve en mooie jongen. Hij verwent me de hele tijd, daar hou ik wel van. Ik denk dat ik stilaan verliefd word op hem maar ik zie het niet zitten om hem dat toe te geven. Hij zal het initiatief moeten nemen.

Eindelijk is de maand door en moeten de jongens vertrekken. Begrijp me niet verkeerd, ik hou nog steeds heel veel van hen, maar op dit moment is het broodnodig dat ze vertrekken. Nog een dag langer en ik denk dat ik uitbarst. De spanning lijkt alleen maar te stijgen en dat is niet bepaald in mijn voordeel. Eerlijk gezegd lig ik er elke avond van wakker. Jonathan geeft me een knuffel, gevolgd door Marc, Kent, Austin, Caleb en uiteindelijk Kyle. We staan op de luchthaven te wachten tot ze naar hun vliegtuig mogen gaan. "Je ziet er erg moe uit, weet je dat?" fluistert Kyle wanneer hij me knuffelt. "Ja, kan ook niet anders. Ik heb de afgelopen maand elke avond tot heel laat wakker gelegen." antwoord ik een beetje chagrijnig. "De spanning die in de lucht hangt als Fabian erbij is?" raadt hij. "Ja, het zit me echt hoog. Ik weet niet wat er gaande is tussen jullie maar het irriteert me wel heel erg." Kyle laat me los en knikt. "Ik heb het gemerkt dat het je irriteert. Ik probeer zo weinig mogelijk te zeggen tegen Fabian. Ik weet wat zijn probleem is, daarom heb ik de afgelopen week een beetje meer afstand van je genomen. Ik wil niet tussen een vriendschap komen. Als je het nog vriendschap kan noemen, die jongen slaat groen uit van jaloezie als ik nog maar naar je kijk. Die jongen is tot over zijn oren verliefd op je." Ik kijk hem aan. "Hij? Verliefd op mij?" Sarcastisch kijk ik hem aan. "Waarom zou hij?" Kyle zucht. "Om dezelfde redenen waarom ik verliefd op je werd. Je bent lief, mooi, behulpzaam, geeft om anderen, wil dat iedereen rond haar gelukkig is en dan pas kijk je naar wat jij wil. Moet ik nog doorgaan?" Blozend draai ik mijn hoofd weg. "Laat maar." Als ik zeker ben dat mijn rode gezicht bijna niet meer zichtbaar is kijk ik hem weer aan. "Ik ga je missen." herhaal ik nog maar eens. "Ik ga je ook missen." antwoordt hij terug en knuffelt me nog maar eens. "Ik ga je ook missen." zegt Jonathan terwijl hij mij langs achter omhelst. "En ik ook." zegt Austin terwijl hij me van mijn linker kant omhelst. Dan komt er ook nog eens Marc bij. "Ik ook." en dan nog Kent. "Ik ga je nog meer missen." En tot slot nog Caleb. "Ik ga je het meest van ons allemaal missen." lacht hij. Daar sta ik dan omhelst door 6 jongens die allemaal groter zijn dan mij. Volgens mij zie je me niet eens meer staan tussen hen. Daarna vertrekken ze naar hun vliegtuig. Ik ga ze toch wel heel erg missen denk ik terwijl ik hen zie weg stappen en elk nog eens zwaait naar me.

De maanden vliegen door en het is Kerstmis. Gisteren is het non-stop beginnen sneeuwen. Het gevolg kan je wel raden, een witte kerst. Als ik net beneden ga belt er iemand verschillende keren kort achter elkaar. Dat moet Fabian zijn. Ik loop naar de deur en laat hem binnen. "Sorry dat ik nog in mijn pyjama zit, ik ga me meteen omkleden. Kom maar binnen." Ik laat hem binnen en loop 2 treden op. "Ga maar naar de woonkamer, ik kom zo." zeg ik en wil net verder de trap oplopen. "Je hoeft je niet meteen om te kleden. Ik was niet echt van plan je direct ergens mee naartoe te nemen." Ik ga terug de trappen af. "Heb je al gegeten?" Ik knik. "Net, ik was even tv aan het kijken en wou me daarna gaan omkleden." antwoord ik. "Misschien kunnen we straks een sneeuwman maken. Het sneeuwt nog steeds, er ligt al een goed pak sneeuw." Ik knik. "Ik ga me dan snel omkleden, dan kunnen we er meteen aan beginnen." Fabian lacht en laat me naar boven gaan.