Because you were/are special to us/me (FTSK) 45

"Goedenavond, kan ik je ergens mee helpen?" vraagt de receptioniste. "Ja, ik had graag geweten welke kamer Kyle Burns heeft." antwoord ik vriendelijk. "Ik zal hem even bellen. Wat is uw naam?" antwoordt ze terug. "Elisa." Ze kijkt me afwachtend aan. "Hij zal wel meteen weten wie ik ben als hij mijn naam hoort. Een familienaam heeft hij niet nodig. Laat staan dat hij die weet." De vrouw knikt en belt naar Kyle. "Meneer Burns? Hier is iemand voor u, Elisa." Het blijft even stil. "Oké, ik laat haar meteen komen. Dag meneer Burns" Ze lacht en geeft me zijn kamernummer. Ik bedank haar en loop door naar de kamer.

"Pieps" zeg ik nadat ik geklopt heb en Kyle de deur heeft geopend. "Je bent er weer." lacht hij en knuffelt me. "Ga maar binnen, ik haal de andere jongens even." Ik knik en loop zijn kamer binnen. Enkele minuten later zitten we allemaal in Kyles kamer. "Oh, je hebt zakken bij. Wat zit erin?" vraagt Austin benieuwd. "Kledij" lach ik. "En cadeautjes voor jullie natuurlijk." Ik neem de zak waar ik de cadeautjes had ingestoken en geef hen elk een cadeautje. Voor Caleb, Marc en Kent heb ik een T-shirt gekocht, voor Kyle en Jonathan heb ik armbandjes gekocht en voor Austin een band voor in zijn haar. Ze zijn er allemaal heel blij mee en ik krijg als bedankje van elk een knuffel.

"Elisa, ik vroeg me af hoe je die Fabian hebt leren kennen." begint Austin ineens. "Austin, ik vraag me af waarom jij zo geïnteresseerd bent in Fabian. Er is echt niets interessant aan hem hoor." antwoord ik. "Zijn er misschien dingen die we niet mogen weten." Ik zucht en vertel dan maar van het etentje. "Was dat nu zo een ramp om het te vertellen." Ik rol met mijn ogen en geef dan uiteindelijk toe dat er niets aan is. Ik heb eigenlijk het gevoel dat ze het niet zo voor Fabian hebben maar daar besluit ik maar niet verder op in te gaan. "Waarom heb je die andere zakken nog mee eigenlijk?" vraagt Kent nieuwsgierig. "Wel, mijn beste Kent, ik dacht dat jullie wel eens wouden zien wat mijn nieuwste aanwinsten zijn." lach ik. "Oeh, modeshow-time" lacht Caleb. "Ja, show je nieuwe aanwinsten eens." dringt Jonathan aan. "Oké, oké, ik ga me even aankleden in de badkamer." Ik neem mijn zakken mee en kleed me om. Als ik uit de badkamer kom heeft Kyle het nachtlampje in zijn handen en gebruikt het als microfoon. "Dit model heeft een zomers jurkje aan tot aan haar knieën. In alle maten verkrijgbaar." De jongens hebben de mat die aan het bed gelegd als 'loper' en zitten per 2 achter elkaar op het bed. Lachend loop ik naar de jongens en keer weer terug naar de badkamer om het volgende aan te doen. Kyle geeft steeds opnieuw tekst en uitleg bij alles wat ik aantrek. De helft van de tijd staat hij onzin uit te kramen waardoor ik steeds weer in de lach schiet. Als ik het laatste geshowt heb en terugkom in mijn gewone kledij begint Jonathan meteen commentaar te geven. "Kyle, je model was wel niet professioneel hoor. Ze lachte de hele tijd en de kamer is ook niet bepaald professioneel ingericht." zegt hij met een zo serieus mogelijk gezicht. "Ik moest het helaas doen met de middelen die me ter beschikking stonden. Ik ben er zelf niet helemaal overtuigd van maar het is niet anders." antwoordt Kyle hem en kijkt met een spijtige blik. "Héhéhé, niets tegen mijn zusje hè. Tegen haar is tegen mij." voegt Caleb zich bij het gesprek. Hij gaat beschermend voor mij staan. Ik kan er niet aan doen maar om de één of andere rede vind ik dit gewoon hilarisch en schiet in de lach. We praten nog een hele tijd, trekken nog foto's, maken nog wat plezier en dan wordt het tijd dat ik naar huis ga.

"Heb je een beetje plezier gemaakt?" vraagt mijn vader wanneer ik in de woonkamer in de zetel ga zitten. "Ja hoor. Ik ben met Fabian naar de stad geweest om te shoppen en daarna zijn we gaan skaten. Deze avond ben ik bij Kent, Marc, Austin, Jonathan, Caleb en Kyle langs geweest." Mijn ouders kijken verwonderd. "Zijn ze terug in België?" vraagt mijn moeder verbaasd. "Ja, ze zitten in het hotel hier wat verderop. Ze wouden niet dat jullie nog eens een maand met hen op jullie dak moesten doorbrengen. Ze hadden zo het idee dat jullie gek werden van hun denk ik." antwoord ik. "Dat vond ik niet zo erg, dan was er nog eens wat leven in de brouwerij." antwoordt mijn vader. "Ze zeiden dat ze volgend jaar anders nog wel eens hier zouden blijven. Het was eigenlijk ook een verrassing dat ze hier toekwamen dus waarschijnlijk hebben ze een hotel gezocht. Ze konden jullie niet bereiken en ergens op het onverwachts toekomen om daar dan ook meteen te logeren terwijl die mensen er niet eens van op de hoogte zijn is ook nogal onbeleefd." Mijn vader knikt. "Ik ga slapen. Slaapwel."