Part eleven: apoligize.

Toen Jasper en ik weer terug waren, zaten alle Cullens, inclusief Esmé, Carlisle en m'n ouders, op de bank. Zodra Jasper naar binnen liep, stonden ze allemaal op, behalve Edward. In de hoek van de ruime woonkamer stond Bella te mokken, met haar armen over elkaar geslagen. Ik schuifelde voorzichtig achter Jasper aan en verkoos zijn brede rug boven de lege plek tussen mijn ouders, die me vol verwachting aankeken.
"Emi, we begrijpen dat je liever niet over Leslie praat, je ouders hebben alles uitgelegd. Vanaf nu zal niemand het onderwerp nog opbrengen" Carlisle was opgestaan en terwijl hij praatte, liep hij naar mij toe. Tegen de tijd dat hij bij mij was, was hij klaar met praten en legde hij troostend zijn hand op mijn schouder. Ik schonk hem een glimlach, maar van binnen voelde ik me nog rotter dan eerst. Jasper merkte het op en keek me vragend aan, alsof hij wou vragen of ik alleen wou zijn. Ik schudde mijn hoofd. Hoewel ik dolgraag alleen wilde zijn, besefte ik dat de Cullens er niet op in zouden gaan en ik kon niet voor eeuwig blijven vluchten. Stilletjes ging ik tussen mijn ouders zitten en wachtte het gesprek af, die niet kwam. Na een kwartier van stilte stond ik geërgerd op en liep de woonkamer uit terwijl ik een smoesje mompelde. Terwijl ik de trap op liep, dwaalden mijn gedachten af naar een totaal andere wereld. Alle gebeurtenissen van de afgelopen anderhalve week schoten door mijn hoofd. Sommige situaties begreep ik niet, een verschijnsel waar ik wel vaker last van had. Op de een of andere manier was ik zwaar vermoeid toen ik eindelijk op Rosalie's bed neer kon ploffen. Ik staarde naar het plafond, zonder reden, maar het leek wel erg mooi.

Na goed een half uurtje werd er op de deur geklopt. Ik veerde meteen overeind, in de hoop dat het Jasper of Rosalie zou zijn. Maar die hoop verdween al snel.
Enkele secondes na het geklop werd de deur open gedaan het kwam het hoofd van Bella de hoek om. 'Ja hoor, maak m'n dag maar erger' Bella schoof voorzichtig naar binnen, haalde een pluk haar uit haar gezicht en keek me toen angstig aan.
"Eh, nou kijk, ik ben hier niet naartoe gekomen om te vechten. Ik moest van Edward en Carlisle mijn excuses aanbieden, dus dat doe ik dan maar"Ze haalde even adem en ging weer verder. "Dus, het spijt me. Het spijt me dat ik begon te oordelen zonder naar jou te luisteren" Ik kon duidelijk zien dat ze dit met tegenzin deed, hoe konden ze dan verwachten dat ik de excuses zou aanvaarden? Ze meende het niet eens. Ik slikte mijn trots en koppigheid in.
"Oké, excuses aanvaard" zuchtte ik. Bella glimlachte tevreden. "Dan ga ik weer" zei ze vrolijk en daarna liep ze meteen de kamer weer uit.
"Jezus, zeg" mopperde ik tegen mezelf. Ik sprong overeind en denderde de trappen af naar beneden, niet om de Cullens tevreden te stellen door Bella's verhaal te bevestigen, maar om mijn maag tevreden te stellen.
"Emi? Ben jij dat?" klonk het uit de woonkamer. 'Shit' Mijn moeder heeft me ook altijd door. Geërgerd draaide ik me weer om en liep met een neppe glimlach de woonkamer in. 'Wat nu weer?' schoot er door mijn hoofd toen ik de serieuze gezichten van mijn ouders zag. De Cullens waren in geen velden en wegen te bekenne. Dit kon niet goed zijn.