Because you were/are special to us/me (FTSK) 44

Het is begin juli, ik word wakker door iemand die verschillende keren na elkaar op de bel drukt. Dat kan maar 1 ding betekenen, Fabian is er. Ik loop snel naar beneden en open de deur. "Het is zaterdag 10 uur en jij komt mij wakker maken nu ik net zo goed lag." Ik trek een enorme pruillip om nog wat extra effect te geven. "Ach, je komt er wel doorheen. Wat zullen we vandaag gaan doen?" antwoordt hij luchtig. "Ik ga me eerst klaarmaken en dan kunnen we misschien iets gaan doen in de stad... Shoppen bijvoorbeeld en daarna gaan we skaten. Goed?" stel ik voor. Hij knikt. "Haast je nu of het is de moeite niet meer om te gaan shoppen." lacht hij. Ik loop snel naar boven en maak me klaar. Net als ik in de douche wil stappen hoor ik de bel opnieuw gaan. "Kan jij even de deur openen?" roep ik naar Fabian. "Oké." roept hij terug. Als ik gedoucht en gekleed ben ga ik naar beneden. "Wie is er?" vraag ik nieuwsgierig aan Fabian die net de gang inloopt. "Ik ken maar 1 iemand, al de rest beweert dat ze je kennen." Met die vage beschrijving ga ik naar de woonkamer.


"AAAAAAAAAAAAAAAH" gil ik blij als ik merk wie er in de woonkamer zit. Blij vlieg ik hen één voor één in de armen. "Ik heb jullie super hard gemist. Waarom zeiden jullie niet dat jullie gingen komen?" vraag ik terwijl ik Jonathan, Austin, Caleb, Kent en Marc knuffel. "We wouden je verrassen net als jij ons verrast had vorig jaar." zegt Kyle terwijl ik hem knuffel. "Ik ben zo blij dat ik jullie terugzie." Nog steeds staat er een grote glimlach op mijn gezicht. "Fabian, dit is Austin, Kent, Caleb, Marc en Jonathan. Jongens, dit is Fabian." stel ik hen aan elkaar voor. Kyle en Fabian kenden elkaar al dus de moeite om hen aan elkaar voor te stellen doe ik niet. "We zijn gewoon vrienden." zeg ik waarschuwend als ik de veelbetekenende blik in Austins ogen zie. "Natuurlijk, iets anders had ik helemaal niet verwacht." antwoordt Austin terwijl hij met zijn wenkbrauwen beweegt. Ik rol eens met mijn ogen en geef hem een slag tegen zijn arm. "Losse handjes heb je nog altijd zie ik." lacht hij. "Waar zijn eigenlijk jullie koffers?" vraag ik nadat ik bedenk dat ik nergens koffers heb zien staan. "In onze hotelkamer. We wouden je ouders niet weer opzadelen met ons gezelschap. Het was leuk vorig jaar hoor, versta ons niet verkeerd maar we dachten dat je ouders wel wat rust konden gebruiken in plaats van een maand lang een huis met 6 jongens en hun dochter onder 1 dak." antwoordt Jonathan. "Ach, dat zouden ze helemaal niet erg vinden. Jullie zijn hier meer dan welkom." verzeker ik hen. "Volgend jaar zullen we nog eens hier blijven logeren als we naar hier komen." besluit Kent. "Ik wil jullie onder-onsje niet verstoren maar als Elisa nog steeds naar de stad wil moeten we nu wel gaan of ze zal niet kunnen skaten." komt Fabian ineens bij het gesprek. "Komen jullie anders mee. Hoe meer zielen hoe meer vreugde." vraag ik hen. "Ach nee, je had al plannen voor vandaag, we gaan die niet verstoren. We gaan terug naar het hotel, misschien eens gaan skaten. We vinden wel iets om ons mee bezig te houden. Jullie hadden plannen onder jullie 2. Laat ons maar weten als je iets met ons wil gaan doen. We zitten in het hotel even verderop." antwoordt Caleb. Ik ben wel wat teleurgesteld, het is een jaar geleden dat ik hen zag en nu willen ze niet eens iets met mij gaan doen. We vertrekken allemaal naar onze bestemming.

"Volgens mij scheelt er iets met de jongens. Ze waren enthousiast tot we naar de stad gingen vertrekken." Fabian legt zijn arm rond mij. "Het komt wel goed, de vermoeidheid zal hen parten spelen." Waarom wordt tegenwoordig altijd alles op vermoeidheid gestoken? Alsof er geen betere uitvlucht is. "Je zal wel gelijk hebben." Volgens mij zit hij er weer eens helemaal naast maar ik heb geen zin in een eindeloze discussie. Ik besluit er maar niet verder aan te denken voor hij weer eens meteen naar huis wil omdat ik er mijn hoofd niet bij heb.

Als we de stad weer verlaten draagt Fabian 5 zakken waarvan er maar 1 van hem is en ik draag nog eens 3 zakken. Vanavond ga ik naar de jongens, maak ik voor mezelf uit. Eerst ga ik nog met Fabian skaten.