46. Sleepy sleepy head

Na een tijdje met de moeder van Deveney gepraat te hebben, die overigens Gwen heette, probeerde je toch maar in je eentje bij het hotel te komen. Je was er achter dat Gwen precies de tegenpool van Deveney was, op het uiterlijk na. Samen met haar was je Félicia gaan zoeken tussen de meiden, maar tevergeefs. En het had ook helemaal geen zin om hier te staan wachten. Dat ‘concert’ duurde immers nog wel even en het hotel was hier nog geen twee straten verderop. Je wierp nog één blik op het plein, in de hoop Félicia nog op te vangen, maar zoals verwacht gebeurde dat niet en je rolde jezelf door de straten. Het werd al donker buiten en alle neonlichten sprongen in één keer aan. Dat was een heel leuk gezicht, maar het had ook iets angstaanjagends. Snel rolde je verder en opgelucht zag je het hotel voor je opdoemen…

Oh, oh. Je had nu de neiging meteen rechtsomkeert te maken, maar ze hadden je al gezien. Shít! Toch draaide je je om en sjeesde weg met je rolstoel, voor zover dat mogelijk was. Je hoorde de voetstappen van de paparazzi achter je, maar nét op tijd kon je je nog verschuilen in een steegje. De voetstappen stierven weg, maar je durfde nog niet terug te gaan. Je had opeens enorm zin om Taylor te bellen, maar je had nou eenmaal geen mobieltje. Het leek wel of alles je tegen zat! Ten einde raad ging je toch maar terug naar je hotel, waar de receptioniste je enthousiast begroette. “Hé meid! Waar is je vriendin? En… Je ‘vriendje’?” Ze hield lachend de ‘Star’ omhoog. “Urgh.” Kreunde je en je vertrok zonder verder nog iets te zeggen, een verbaasde receptioniste achterlatend.
In de hotelkamer aangekomen wist je niet wat je moest doen. Je kon hier nu gaan wachten tot Félicia eens kwam, maar dat had niet zoveel zin. Een boek lezen? Nee, die had je allemaal al uit. Iets tekenen? Neh, geen zin in. Zingen? Ja, what the fuck, en dan? Er bleef nog maar één optie over: een dutje doen. Dus nestelde je jezelf in de bank en voordat je het wist was je al ver weg in dromenland.

Het was zeker al ver in de avond toen je je ogen opendeed en de deur hoorde opengaan. Snel deed je je ogen weer dicht, alsof je sliep. Félicia schuifelde zachtjes de kamer binnen, om je niet wakker te maken. “Lief.” Ze kwam naast je staan en schudde je zachtjes heen en weer. “Ik heb je mobieltje meegenomen.” Je opende zogenaamd vermoeid je ogen en zag Félicia, die glimlachend jouw mobieltje in haar hand had. “Dankjewel.” Mompelde je en je pakte je mobiel aan. “Niks te danken. Ik ga naar bed.” Zei Félicia. Pas nu zag je dat er nóg een persoon achter Félicia stond. Met een ruk schoot je overeind. “Félies!” Zei je beschuldigend, maar daarna moest je keihard lachen. Dit was absoluut zo’n Félicia-actie! “Hoi Justin.” Zei je grinnikend. “Hallo.” Zei hij nonchalant. Het was al donker, maar je wist zeker dat Félicia rood was tot achter haar oren. “Eh,” zei ze schuldig, “aangezien hij toch in hetzelfde hotel slaapt, gingen we met zijn tweeën terug. En dus…” Ze glimlachte zenuwachtig, alsof ze op goedkeuring van jou wachtte. “Ik vind het allemaal best.” Zei je. “Maar dan wil ik wel een compromis met je sluiten.” Félicia keek je schaapachtig aan. “Wat dan?” “Als Taylor hier ook een keer mag blijven slapen…” Lachte je. Félicia moest nu ook lachen. “Prima.” En tegen Justin zei ze: “Kom!” Ze pakte hem beet bij zijn arm en wenste je goedenacht. “Lekker slapen.” Mompelde je met een giechel. Terwijl zij lagen te ‘slapen’ ging jij lekker Taylor bellen. Morgen zag je hem weer!