52.

Silke loopt langzaam naar boven en als ze boven is hoor ik hoe ze haar deur dicht doet. Zelf ga ik wat rechter zitten en blijf voor me uitstaren, Tom komt voor me op de grond zitten en wrijft de tranen van m’n wangen, maar het heeft niet echt veel zin want ze blijven maar komen. Die verdomde tranen.. Ik zucht nog eens diep en zowel Tom als Bill kijken me aan, met een medelevende blik in hun ogen. Opeens horen we een bonk van boven en we kijken allemaal verschrikt op. Ik spring als eerste recht en begin naar boven te lopen, ik word al snel gevolgd door Bill. M’n hart begint sneller te kloppen, ik wil echt niet dat er iets met Silke gebeurd. Dit kan er echt niet meer bij, het is nu echt genoeg geweest. Ik storm haar kamer binnen en daar zie ik haar op haar knieën voor haar bed zitten, al huilend. Verstijfd blijf ik staan en Bill loopt naar haar toe. Ik voel hoe iemand z’n arm rond m’n schouders legt en me dan daarna meetrekt naar buiten, ik kan niet stoppen met naar Silke te kijken maar dan word ik omgedraaid door Tom. Hij kijkt me doordringend aan. Waarom weet ik niet. Hij kijkt alsof hij bang is voor iets, maar er zit ook iets beschermend in z’n blik. En dan, uit het niets merk ik opeens dat ik half sta te hyperventileren. Net op het moment dat ik dat beseft, slaat mijn adem over en grijp ik naar m’n hart. Ik voel hoe onregelmatig hij klopt en daarom ga ik tegen de muur op de grond gaan zitten om mezelf te kalmeren. Als kind heb ik dit ook een paar keer gehad dus ik weet perfect wat ik moet doen om me mezelf te kalmeren. Eenmaal gekalmeerd, kijk ik omhoog naar Tom en er komen weer tranen op in m’n ogen. Op datzelfde moment komen Silke en Bill uit de kamer van Silke met de zak van mij en Silke. Silke kijkt me even aan, haar ogen staan verschrikkelijk rood en ik zie hoe ze nog steeds staat de trillen op haar benen. Tom helpt me recht en zo gaan we naar de auto. In de auto val ik in slaap door de vermoeide, moeilijke dag.